कथा:
एउटा हराएको गन्तब्य

अगाडिका भाग पढेर मात्र यो पढ्नुहोला ।

भाग ४:

अर्को बिहान उठ्दा मन फुरुङ्ग थियो । जिन्दगी भरि सुत्ने र उठ्ने काम सधैँ गरियो तर अनुहारमा मुस्कान सहित उठेका दिन चाँही बिरलै थिए होलान् । त्यस दिन कलेज जाँदा पनि मन फुरुङ्ग थियो । सधै जसो बेलुका फेसबुक खोलेँ । उ सङ्ग हिजो देखी कुरा भएको थिएन । फसबुक खोल्दा उसैको म्यासेज आएको रहेछ ।
“एक दिनमै मलाई बिर्सेको हो ?”
“तिमीलाई बिर्सिए कसलाई सम्झिनु,बिर्सिएको छैन ।” उत्तर फर्काएँ ।
“अनी दिन भरि कल पनि गरेनौ” उ रिसाए जस्तो गरी ।
“कलेजमा तिमीलाई डिस्टर्ब हुन्छ भनेर” मैले भनेँ ।
“तिम्रो कलले डिस्टर्ब हुँदैन” उसले भनी ।
त्यसपछी भोली बाट कल गर्ने बाचा गरेँ । उसले च्याटमा नियमहरु बनाउँदै गइ । उसका सबै नियम मैले मान्नु पर्ने भयो । नियम पनि अनौठा अनौठा थिए । दिउसो एक पटक कल गर्नै पर्ने ।
सधैँ भेट्न नभ्याए पनि हप्ता मा ३ दिन भेट्नै पर्ने त्यसमाथी एक दिन कतै घुम्न जानु पर्ने । बेलुका ८ नबजी फेसबुक खोल्न नपाइने । बेलुका ८ बजे भन्दा अगाडी कलेजका सबै असाइन्मेन्ट भ्याउनु पर्ने । १० बजे सुत्नु पर्ने । यस्तै यस्तै नियम उसले बनाइ । मैले सबै नियममा समर्थन जनाउँदै गएँ,कुनै वेबसाइट खोल्दा त्यसका नियमहरुमा “आइ एसेप्ट” भन्ने बटन थिचे जसरि सबै नियम स्विकार गर्न बाध्य भएँ ।

उसको एउटा नियममा चाँही म औधी खुशी भएँ,कलेजबाट फर्किँदा एक दिन हिँडेर घर जानु पर्ने । पुल्चोक,कुपन्डोल,रत्नपार्क,दरबारमार्ग,लैनचौर हुँदै घर पुग्नु पर्ने रुट पनि उसैले तय गरी ।

यसरि नै दिन हरु बित्दै गए । हाम्रो खासै झगडा हुने गर्थेन । हामी खुशी खुशी दिन हरु काट्दै थियौँ । यसैबिच हामी दुबैको इक्जाम नजिकियो । कलेज जान छाडिसकेका थियौँ । कम्प्युटर र सिभिलको पहिलो सेमेस्टरमा ३ वटा बिषय मिल्थे । मलाई त्यस मध्य “सि प्रोग्रामिङ्ग” अलि गार्हो लाग्थ्यो । एकदिन घर बसेर पढ्दै थिएँ उसलाई म्यासेज गरेँ । “सुन न”
“हजुर” केहि सेकेन्डमै जवाफ आइहाल्यो ।
“मलाई सि सिकाइदेउ न” मैले भनेँ ।
“कहिले ? कहाँ ?” उसले सोधी ।
“जहाँ मिल्छ त्यहिँ” मैले भनेँ ।
“तिम्रो घर दिउसो खाली हुँदैन” मैले नै प्रश्न गरेँ ।
“हुन त हुन्छ” उसले जवाफ फर्काइ ।
“त्यसो भए तिम्रै घर आउँछु नि त”  मैले भनेँ ।
एकैछिन रिप्लाई आएन ।
“हुन त हुन्छ तर” उसले म्यासेज गरी ।
“तर के ?” मैले स्वभाविक प्रश्न गरेँ ।
“अम् केहि नाइ,भोली दिउसो आउ सँगै पढौँला ।” उसले समर्थन जनाइ ।

भोली पल्ट ११ बजे तिर उसैको फोन आयो ।
उसले आफु एक्लै भएको जनकारी गराइ । म किताब बोकेर उसको घर तिर लम्किएँ ।
घर पुगेर घन्टी बजाएँ । एकैछिनमा ढोका खुल्यो । मेरो अगाडी उ थिइ । हाफ पाइन्ट र टिशर्टमा सजिएकी रहिछ । मलाई भित्र बोलाई । अनि हामी सँगै बसेर पढ्न थाल्यौँ ।
केहि बेर पढियो,केहि बेर चलियो । यसरि नै एकैछिनमा दिन बिते जस्तो लाग्यो । हामी अझै केहि दिन यसरि नै उसको घरमा सँगै पढ्न थाल्यौँ ।

हाम्रो इक्जाम पनि सकियो । इक्जाम सकिए पछी एक हप्ता बिदा थियो । उसले ७ दिनको घुम्न जाने प्लन बनाउन थालि;गोदबारी,नगरकोट,धुलिखेल यस्तै यस्तै । म भनेँ घर जानु पर्ने भयो;नेपालगन्ज । उ मसँग रिसाइ ।
रिसाएर केहि हुने वाला थिएन । म नेपालगन्ज जानै पर्ने भयो,गएँ । उ एक हप्ता मसँग रिसाएर नै बिताइ । फर्किएर पनि फकाउन समय लाग्यो । बिस्तारै सबै नर्मल हुन थाल्यो । हाम्रो अर्को सेमेस्टर सुरु भयो । उसलाई म अत्यन्तै माया गर्थेँ । उ आफैँ भन्थी “तिमीले मलाई गरे जती माया त मैले तिमीलाई कहिल्यै गर्न सक्दिन होला ।”
सकोस पनि कसरी । म कसैलाई जिवनमा पहिलो पटक यती धेरै माया गर्दै थिएँ । सायद अन्तिम पटक पनि यही थियो कसैलाई यती धेरै माया दिने । दिन हरु खुशी खुशी बित्दै गए ।

गोला, ठूल्ठूला, गुच्चाजस्ता काला चम्किला आँखा, डल्लो–डल्लो ठिक्कको मिलेको नाक, पातला लाम्चा रसिला ओठ, टलक्क दाँतका लस्कर लिएर मुस्कुराउने मुख, हल्का चिरिएर झुन्डिएको सुहाउँदिलो चिउँडो, काला केशका पौंस हल्लाएर फैलिएको चौडा निधार र यी सप्पैलाई साह्रै सुहाउँदो आधार दिने गोरो छाला । यस्तो रुप भएकी उसलाई मैले मन मुटुमा सजाइसकेको थिएँ ।
उसको मुस्काननै मेरो मुस्कान थियो । उ हाँसेको देख्दा म आँफै खुशी हुन्थेँ । उसको एक स्पर्शमा म रमाउँथे । उसको एक चुम्बनले मलाई सन्सार जितेको आभास हुन्थ्यो । 

यसैबिच साउन महिनामा कलेज बन्द भयो । उ बुटवल गइ । बुटवल उसको पुर्ख्यौली घर थियो । बुटवल पुगेर उसले कल गरी । बेलुका अनलाईन पनि आइ । राम्रै सँग कुरा गरी । त्यसपछी उ एक्कासी हराइ । उसको फोन स्विच अफ भन्न थाल्यो । अनलाईन पनि आउन छोडी । एक हप्ता उ सम्पर्कमै आइन । यता म पागल जस्तो हुन थाली सकेको थिएँ । जती बेला उसैलाई फोन लाग्छ कि भनेर कोशीश गर्थे । अनलाईन आउँछे कि भेनेर कुर्थेँ तर उ कहिल्यै आउँथिन ।

क्रमश: