Παρομοιάστε την Ελλάδα με μία επιχείρηση. Ό,τι θέλετε εσείς, ψιλικατζίδικο, περίπτερο, βιομηχανία αυτοκινήτων... Έστω ότι ο άνθρωπος που ξεκινάει την επιχείρηση δεν έχει κεφάλαιο γι' αυτό παίρνει δάνειο από μία τράπεζα. Καλή ώρα, όπως η Ελλάδα μετά την Επανάσταση του 1821 που πήρε δάνειο απ' τις Μεγάλες Δυνάμεις. Ας μην λάβουμε υπόψιν ότι τα λεφτά που έφτασαν στην Ελλάδα ήταν δεν ξέρω κι εγώ πόσο λιγότερα από το ποσό του δανείου που ζητήσαμε και παρ' όλα αυτά εμείς ήμασταν, είμαστε και θα είμαστε υποχρεωμένοι να το ξεπληρώνουμε ες αεί. Ας υποθέσουμε ότι η τράπεζα δίνει όλο το ποσό του δανείου στον άνθρωπο αυτό κι εκείνος κάνει ό,τι χρειάζεται κι ανοίγει την επιχείρηση που θέλει. Ο άνθρωπος λοιπόν δε θέλει να δουλέψει γι' αυτό παίρνει πέντε έξι υπαλλήλους ή τέλος πάντων όσους χρειάζεται ανάλογα με την επιχείρηση, ώστε ουσιαστικά να κάθεται και να δουλεύουν οι άλλοι γι' αυτόν. Έστω τώρα ότι οι υπάλληλοι με τη σειρά τους δεν είναι τίμιοι και καθόλου δεν τους ενδιαφέρει αν η επιχείρηση του εργοδότη τους πάει καλά. Κλέβουν λοιπόν. Ο άνθρωπος το αντιλαμβάνεται και βάζει κάμερες. Αλλά επειδή βαριέται να τις παρακολουθεί παίρνει έναν υπάλληλο για να κοιτάει τις κάμερες και να τον ενημερώνει για το ποιος κλέβει. Εν τω μεταξύ, η επιχείρηση δεν πάει καθόλου καλά, και ο επιχειρηματίας μας παίρνει κι άλλο δάνειο. Ο υπάλληλος τώρα που είναι υπεύθυνος για τις κάμερες, λέει στον εργοδότη του ποιος κλέβει. Ο εργοδότης λοιπόν, αντί να απολύσει τον υπάλληλο ή για να είμαστε ακριβείς τους υπαλλήλους, παίρνει κι έναν σεκιουριτά ώστε να εκφοβίσει λίγο τους υπαλλήλους και να μην τον κλέβουν. Παρόλα αυτά, ακόμα κι ο σεκιουριτάς κλέβει. Ο εργοδότης, όταν το καταλάβει, γιατί είναι και λίγο αφελής, δεν τον απολύει. Η επιχείρηση μέχρι στιγμής δεν πάει καθόλου καλά και έστω ότι ο επιχειρηματίας χρωστάει πεντακόσιες χιλιάδες ευρώ στην τράπεζα. Αυτό συνεχίζεται επί χρόνια και χρόνια και ο εργοδότης αφήνει την επιχείρηση μαζί με τα χρέη στα παιδιά του. Το ένα παιδί, έστω ότι έχει δύο, αποποιείται την κληρονομιά. Το άλλο όμως, σκέφτεται "η επιχείρηση του πατέρα μου είναι, ας κάτσω εδώ". Και προσπαθεί να ξελασπώσει την επιχείρηση. Όμως ούτε αυτός νοιάζεται πολύ για την μοίρα της ίδιας του της επιχείρησης. Δηλαδή παριστάνει ότι νοιάζεται και προσπαθεί να πείσει και όλους τους υπόλοιπους. Παίρνει και ξαναπαίρνει δάνειο απ' την τράπεζα και περνάει ζωή και κότα. Χρεωμένος βέβαια όχι μόνο ως το λαιμό, αλλά και δέκα μέτρα πιο πάνω. Μέσα σ’ όλο αυτό το χαμό, υπάρχει και ο κακόμοιρος ο τίμιος υπάλληλος, που κάνει τη δουλειά του σωστά. Παρόλα αυτά που βλέπει, δεν έχει διαφθαρεί ακόμα. Αγανακτεί με τη συμπεριφορά των άλλων υπαλλήλων. Ο επιχειρηματίας για να σώσει την επιχείρηση, κόβει απ’ τους μισθούς των υπαλλήλων, αποφασίζοντας ότι τους φτάνουν κι αυτά, ή αν δεν τους φτάνουν να φύγουν. «Ξέρεις, κύριε, πόσοι θα σκότωναν για τη θέση σου;» Κόβει και ξανακόβει και ξανακόβει. Για να μην τα πολυλογώ λοιπόν- θα μπορούσα να συνεχίζω για ώρες- όλο αυτό συνεχίζεται για πάνω από εκατόν πενήντα χρόνια. Ο μισθός των υπαλλήλων μέσα σ’ αυτά τα χρόνια έχει μειωθεί δραματικά, τραγικά και ό,τι άλλη λέξη μπορείτε να σκεφτήτε, κι αυτή ταιριάζει. Τόσο δραματική και τραγική είναι η μείωση για την οποία μιλάμε.

Πείτε μου ειλικρινά, πιστεύετε ότι αυτή η επιχείρηση θα ξελασπώσει ποτέ;

Ωραία, γιατί μόλις βρήκατε την απάντηση στο αν θα πάει ποτέ μπροστά αυτή η χώρα!

Υ.Γ. Ελπίζω να μην σας ήρθαν σαν κεραμίδα στο κεφάλι όλα αυτά. Ίσως έπρεπε να σας αφήσω με την ψευδαίσθηση ότι υπάρχει ελπίδα.