Κατά τις 8.30 το βράδυ μου ανακοινώθηκε ότι έχει μείνει μία τυρόπιτα και είναι για τον Α. και πώς αν θέλω να φάω… μάλλον δε θα βρω. Ουσιαστικά, όλο αυτό έμοιαζε με προειδοποίηση «Μη φας την τυρόπιτα, δεν είναι για σένα, είναι “ονοματισμένη”… Δηλαδή, είναι για τον Α. Το Α. στέκεται (as in “A stands for…”) τόσο για το Α…… όσο και για το Άρχοντας, το Αυτού Υψηλότητα, το Ακόμα-να-μου-ετοιμάσετε-το-δείπνο-μου-και-να-μου-στρώσετε-το-κόκκινο-χαλί-;.
Μέσα μου έβραζα από θυμό, ενθυμούμενη ταυτόχρονα παλιές συζητήσεις περί του αυτού θέματος (με ένα πολύ σοφό πρόσωπο) στις οποίες ποτέ δεν παραδέχθηκα πλήρως την εξόφθαλμη αλήθεια, αλλά προσπαθούσα πάντοτε να δικαιολογήσω τους εμπλεκόμενους. Ωστόσο, κατάφερα να συγκρατηθώ και να κρατηθώ στο επίπεδό μου. «Δεν πειράζει, αν πεινάσω (…hallo? ‘αν πεινάσω’??? τι είμαι να μην πεινάσω; Καμιά ανορεξικιά, καχεκτική που τη βγάζει μ’ ένα μήλο και γιαούρτι;; Ή μήπως σου είπα ότι κόβω το βραδινό και δεν το θυμάμαι;) θα φτιάξω κάτι μόνη μου, θα τηγανίσω κανένα αβγό…»
Αργότερα τηγάνισα 2 αβγά, έκοψα 2 ντοματούλες, έβρεξα λίγο ντάκο, έβαλα και 2 κουταλιές γιαούρτι στην άκρη του πιάτου, και, (τι θέλετε να σας βάλω και υπότιτλους;;) περιδρόμιασα πάλι, η ώρα 10.30.
Δεν έχω θέμα με το να μαγειρεύω μόνη μου, αντίθετα είναι σαν τελετουργικό, το απολαμβάνω. Αυτό που μου τη δίνει είναι η διαφορετική αντιμετώπιση. «Για σένα δεν έκανα φαΐ… και μην αγγίξεις το πιάτο στο τραπέζι, είναι του Α.» «Πάρε τον Α. να ‘ρθει να φάει, του έχω έτοιμα» Βέβαια! γιατί αν δεν είναι όλα στο τραπέζι, πιάτα, σαλάτες, ψωμιά, ποτήρια, δε γίνεται να κάτσει. Να περιμένει η Αυτού Υψηλότητα ενώ τον σερβίρουν;; Απαράδεκτο!
Η κατάσταση όλη μου θύμισε για λίγο εστιατόριο στα ΚΑΑΥ. βλ. κέντρα αναψυχής αξιωματικών υπαξιωματικών. Και όπως τους χωρίζουν στο όνομα έτσι και στο εστιατόριο, φαίνεται νιώθουν αυτή την ανάγκη, όχι μόνο να διαχωρίσουν τους κατώτερους από τους ανώτερους αξιωματικούς, αλλά να βάλουν και κοτζάμ ταμπέλα. Οι πολλοί με το χέρι στο δίσκο και στο σελφ σέρβις και οι ολίγοι στον ξύλινο εξώστη με τα κολονάτα ποτήρια και τα γκαρσόνια.
Χωρίς να θέλω να φανώ μακάβρια, κακιά, στριμμένη… μόνο ο θάνατος μας βλέπει όλους το ίδιο. Μόνο αυτός δεν κάνει διακρίσεις, μόνο εκείνον δεν μπορείς να κατηγορήσεις για ρατσισμό. Και πάλι όμως, αναρωτιέμαι, στην κηδεία του (που μακάρι να μη ζω για να τη ζήσω) (και Θε μου, φύλαγέ τονε, δε θέλω να πάθει τίποτα πριν την ώρα του) θα βγάλει για μια φορά τα φαγιά απ’ το μυαλό της ή το μόνο που θα σκέφτεται θα ‘ναι αν φτάσουν για όλους τα τυριά και τα γλυκά… Επίσης, αναρωτιέμαι, στη δικιά μου την κηδεία, θα κάνει τίποτα; Δυστυχώς, αμφιβάλλω τόσο για τα τυριά που θα προσφέρει όσο και για τα δάκρυα που θα χύσει.
Υ.Γ. Καλά νέα!! Πέρασα και τα 8 μαθήματα του εαρινού... Και την πρακτική με 9!!
