Δεν παραπονιέμαι (αν και εκ πρώτης όψεως αυτή η ανάρτηση αυτό ακριβώς φαίνεται να κάνει)... Όχι, δεν θέλω να παραπονεθώ, γιατί πλέον η ζωή μου είναι καλή. Τότε έγραφα τραγούδια- ύμνους στη μιζέρια μου, η φίλη μου η Κατάθλιψη μου έδινε έμπνευση για αναρτήσεις και γενικά η δημιουργικότητά μου ήταν κάτι που πήγαζε από την κακή μου ψυχολογική κατάσταση, ίσως σαν ένα βοήθημα, κάπου να πιαστώ, κάπου να εκτονωθώ.

Τέλειωσε (επιτέλους και να μην ξανά σώσει) η κατάθλιψη και τέλειωσαν τα τραγούδια, οι αναρτήσεις κι όλα τα λοιπά τα δημιουργικά. Τώρα έχω δουλειά, έχω τον άνθρωπό μου δίπλα μου, η ζωή μου είναι καλή, και η ρημάδα η Δημιουργικότητα κοιμάται εις τον πάτο- εις τον πάτο του μυαλού μου. Η αλήθεια φυσικά είναι ότι χίλιες φορές καλή και βαρετή ζωή, παρά κατάθλιψη και δημιουργικότητα. Αυτό είναι σίγουρο. 

Αλλά να, λίγο μου λείπει αυτό το αίσθημα της ξαφνικής ιδέας και έμπνευσης, αυτό που στα καρτούν σηματοδοτείται με τη λαμπίτσα που ξαφνικά ανάβει και γεμίζει φως πάνω από το κεφάλι κάποιου. Αυτό το αίσθημα που εμπνεύστηκες, κι είναι τόσο τζίνιους και γαμάτη η ιδέα σου που πρέπει ντε και σώνει να την καταγράψεις την ίδια στιγμή, γιατί σε δέρνει και μια βραχυπρόθεσμη απώλεια μνήμης, κι αν για κάποιο λόγο δεν βρεις χαρτί και μολύβι ή έστω ένα ντίτζιταλ νόουτ στο κινητό βρε παιδί μου, να το σημειώσεις έτσι στα πρόχειρα, πάει! Η ιδέα, το τζίνιους κι όλα τα παρελκόμενα έχουν χαθεί για πάντα στην άβυσσο που αποκαλέις μυαλό. 

Μου λείπει λοιπόν, αλλά ίσως φταίω κι εγώ. Ποιος είπε ότι η έμπνευση έρχεται από μόνη της, στα ξαφνικά και χωρίς δική σου προσπάθεια; (Βασικά ρωτάω, το είπε κανείς; Ξέρετε; Μην αρχίσω να αντιπαλεύω τις ιδέες κανενός διασήμου και ευρέως αναγνωρισμένου και γίνω ρεζίλι...) Ίσως είναι καιρός να παλέψω για την έμπνευσή μου. Τρώγοντας έρχεται η όρεξη, δεν λένε; Ε, καιρός να σταματήσω να τρώω, γιατί από όρεξη έχω ατελείωτη, και να αρχίσω να προσπαθώ να επαναφέρω την έμπνευσή μου.

Εις το επανιδείν και σύντομα λοιπόν, κι ας ελπίσουμε με κάτι πιο εμπνευσμένο και δημιουργικό!