Θα έχετε παρατηρήσει πως δεν πολυαπαντώ σε σχόλια εκτός κι αν λέγεται κάτι το οποίο δεν έχει ήδη απαντηθεί στο άρθρο, ή πρόκειται για κάποιο θέμα που χρήζει οπωσδήποτε σχολιασμού. Δεν το κάνω αυτό από αγένεια φυσικά, τόσα χρόνια εδώ μέσα απλά διαπίστωσα πως εφόσον γνωρίζετε πως τα σχόλιά σας διαβάζονται και δεν περνούν ποτέ απαρατήρητα, γνωρίζετε επίσης πως όταν πρέπει να απαντηθούν αυτό θα γίνει από τη μεριά μου οπωσδήποτε, ακόμη και με προσωπικό μήνυμα. Αυτή η απόφαση πάρθηκε θέλοντας να υπερασπίσω 3 πράγματα επί προσωπικού:

1. Την ψυχική μου υγεία
2. Την οικογενειακή μου γαλήνη
3. Την αποχή από τη σαχλαμάρα!

Πάει καλά ως εδώ...
  Έχουμε λοιπόν ένα προσωπικό blog· Τι σημαίνει αυτό; Έχουμε ένα διαδικτυακό "ημερολόγιο" όπου γράφουμε τις σκέψεις μας, ξεθυμαίνουμε τις εντάσεις μας, απλώνουμε τους καημούς μας και μοιραζόμαστε: τις χαρές, τις λύπες μας, καταστάσεις που θεωρούμε πως μπορούμε να μοιραστούμε με αγνώστους γιατί, ναι, ναι, αυτό είναι εξαιρετικά απελευθερωτικό κι εξίσου δημιουργικό!

Έτσι, έχουμε προσκαλέσει κοντά μας ανθρώπους συμβατούς με εμάς. Τους αρέσουν τα χούγια μας -γι' αυτό και μας διαβάζουν, τους αρέσει ο τρόπος μας -γι' αυτό και μπαίνουν στον κόπο να μας αφήσουν ένα σχόλιο, τους αρέσει -εντέλει- η γραφή μας, αλλιώς δεν θα έρχονταν ξανά και ξανά αφού, "το μοναστήρι να είναι καλά" όπως λέει κι ο σοφός λαός μας "κι από καλογέροι..."
  Όλα αυτά τι σημαίνουν; Μήπως σημαίνουν πως οφείλουμε εξηγήσεις για τον τρόπο ζωής μας; Μήπως σημαίνουν πως έχει το δικαίωμα ο κάθε άγνωστος να μας προσβάλλει και να λέει ό,τι του κατέβει στο κεφάλι του; Ή μήπως σημαίνει πως εφόσον με σεβασμό αντιμετωπίζουμε τους αναγνώστες μας (αυτή την εντύπωση έχω, αν θεωρείτε όμως εσείς πως δεν σας σέβομαι παρακαλώ να μου το πείτε), σε αυτό το "άνοιγμα" της ψυχής μας θα έπρεπε αντίστοιχα με σεβασμό να μας αντιμετωπίζουν;

   Υπάρχουν κάποιοι bloggers ξερόλες· Νομίζουν πως τα ξέρουν όλα και πως ακριβώς επειδή νομίζουν πως τα ξέρουν όλα έχουν το δικαίωμα να ανακατεύονται στην ζωή του άλλου και να τον προσβάλλουν αφήνοντας κακεντρεχή σχόλια. Ξέρετε τι κατάλαβα; Πέρα από μία πίκρα που μου άφησε αυτή η πρακτική τους, κατάλαβα πως η βλακεία και η κακία όρια δεν έχουν κι ο μόνος τρόπος να προστατεύσουμε τους εαυτούς μας από αυτά τα δύο δεινά είναι η αδιαφορία και τελικά ο αποκλεισμός.
  Είμαστε εδώ (εμείς που έχουμε blogs επί προσωπικού) για να γράφουμε για καταστάσεις που έχουμε βιώσει, περνάμε, ξεπερνάμε και μέσα από τα λόγια μας είτε αναζητούμε μία επαφή που θα μας δώσει θάρρος για να συνεχίσουμε, είτε δίνουμε θάρρος σε συνανθρώπους μας που βιώνουν παρόμοιες καταστάσεις για να πορευτούν στον δικό τους δρόμο.
Δεν οφείλουμε λογαριασμό σε κανέναν!
Δεν έχει κανείς το δικαίωμα να μας προσβάλλει!
Δεν έχει κανείς το δικαίωμα να αμφισβητεί αυτά που γράφουμε, μιας και ο καιρός (και μόνο αυτός!) αποδεικνύει στον χώρο του διαδικτύου την ειλικρίνεια του καθενός. Οι χαρακτήρες θεατράλε και οι διαδικτυακές περσόνες, πιστέψτε με, δεν πολυκαιρίζουν... Τα προσωπικά blogs είναι καθρέφτες καθάριοι και όχι παραμορφωτικοί.

Αυτά τα λίγα και... προσεχώς... καλύτερα...

Σημείωση, για να εξηγούμαστε και να μην παρεξηγούμαστε: Μέσα από το blog μου είχα την τύχη να γνωρίσω και προσωπικά αλλά και μέσα από τηλεφωνική επαφή λόγω της απόστασης, ανθρώπους εξαιρετικούς που θέλω να αποκαλώ φίλους. Μου στάθηκαν σε δύσκολες στιγμές μου, με συμβούλεψαν, γελάσαμε μαζί, μοιραστήκαμε τέλος πάντων και δυο κουβέντες παραπάνω, πέρα από την ψυχρή οθόνη του υπολογιστή. Εκτιμώ απεριόριστα όλους όσους καλή την πίστη με προσεγγίζουν μέσα από τα γραφόμενά μου και γνωρίζετε πολύ καλά πως είμαι άνθρωπος που θα είμαι στη διάθεσή σας να βοηθήσω οπουδήποτε έχω τη δυνατότητα, δίχως να αποσκοπώ σε κάτι, με καλή καρδιά και φιλική διάθεση. Δεν βάζω όλες μου τις συναναστροφές στο ίδιο τσουκάλι! Αφορμή για τα σημερινά μου γραφόμενα στάθηκε ένα σχόλιο της προηγούμενης ανάρτησης (το οποίο και διέγραψα, όπως θα κάνω από εδώ και πέρα με όλα τα αγενή και προσβλητικά σχόλια). Ο νοῶν νοείτω...