Just a pic from Pinterest

   Κι εκεί που αρχίζεις ν' ανακαλύπτεις τον κόσμο μέσα από τις λέξεις, έρχεται το πρώτο βιβλίο που θα διαβάσεις στη ζωή σου. Για όλα υπάρχει η πρώτη φορά. Τούτη εδώ όμως η πρώτη φορά, η πρώτη εμπειρία ανάγνωσης, δεν είναι κάτι απλό: ανοίγει μπρος σου έναν ολόκληρο κόσμο, έναν κόσμο μαγικό, δίχως τέλος και με πολλαπλές επιλογές για να τον ζήσεις! Πες μου, έχεις γνωρίσει στη ζωή σου κάτι πλουσιότερο και μαγικότερο από αυτό;



Γι' αυτό και δεν νομίζω πως θα ξεχάσω ποτέ το πρώτο μου βιβλίο. Κι ήταν μία αναπάντεχη έκπληξη να δω συνμπλόγκερς να μιλούν γι' αυτή τους την εμπειρία. Πόσο διαφορετικά περάσματα για τον καθένα, ανάλογα το ανάγνωσμα και τη χρονική στιγμή, μα όλοι στον ίδιο υπέροχο Κόσμο (τον Κόσμο του Βιβλίου) συνταξιδιώτες.
Ο Βαγγέλης μπροστάρης σε αυτό το εγχείρημα, ο Γιάννης, η Μάνια, η Μαρίνα, κι άλλοι πολλοί που ακολούθησαν και που θ' ακολουθήσουν, βουτούν θεαματικά στις αναμνήσεις τους κι αναβιώνουν εκείνη την πρώτη ευτυχία της πρώτης ανάγνωσης. Το ίδιο επιθύμησα κι εγώ...

   Γι' αυτό κι έψαξα στη μικρή, την παιδική βιβλιοθήκη μου, εκείνη με τα σκονισμένα βιβλία που αρνούμαι πεισματικά να αποχωριστώ και τα φυλάω για όταν θα έρθουν τα εγγόνια. Και το βρήκα.
Ταλαιπωρημένο, να συγκρατούνται χαριστικά οι σελίδες του πάνω σε παμπάλαιο σελοτέιπ δίχως κόλλα, περήφανο, να κλείνει μέσα του εκείνο το πρώτο ταξίδι της παιδικής μου ηλικίας στον κόσμο των βιβλίων:
Οι Πονηριές της Αλεπούς, της Πιπίνας Τσιμικαλη, από τις εκδόσεις ΚΕΔΡΟΣ, πίσω στο 1980...
Τότε που, στα έξι μου χρόνια  επιδίωκα τη συντροφιά και τη φιλία των ζώων από εκείνη των ανθρώπων, κάτι που μάλλον με ακολούθησε και στην υπόλοιπη ζωή μου.
Οι ιστορίες των προσωποποιημένων ζώων ήταν ιδιαίτερα διασκεδαστικές, κι όπως θυμάμαι συχνά πυκνά ανέβαινα στην ταράτσα του σπιτιού όπου διατηρούσαμε το κοτέτσι (κοτέτσι-ρετιρέ!) και διάβαζα συλλαβιστά τις ιστορίες ξανά και ξανά στις φιλενάδες μου τις κότες, μέχρι που με ανακάλυψε μια μέρα η μάνα μου και μ' έβαλε τιμωρία! Από τότε αγαπώ τις αλεπούδες...

   Μετά ανακάλυψα τα παλιά βιβλία του πατέρα, εκείνα τα δερματόδετα που μοσχοβολούσαν χρόνο, κι ακολούθησαν τα ταξίδια μου στις ιστορίες του Τομ Σώγιερ, της Τζέην Έυρ, του Καρόλου Ντίκενς... Πολύ μικρή δε, "περπάτησα" στα μονοπάτια της ενήλικης λογοτεχνίας. Διάβαζα ό,τι διαβάζονταν. Ήθελα να βρίσκω συνέχεια νέα αναγνώσματα, οπότε και νέα ταξίδια, νέες αναζητήσεις, νέες διεξόδους από τη ζωή. Ευτυχώς, τα βιβλία υπήρξαν το καλό "ναρκωτικό" μου!...

   Έχω μόνο ένα κουσούρι: δεν μου άρεσε να συζητάω γι' αυτά που διαβάζω, δεν μου άρεσε κι εξακολουθεί να μην μου αρέσει να δίνω λογαριασμό για το τι διαβάζω, τι έχω διαβάσει στη ζωή μου μέχρι τώρα, ή ποια αναγνώσματα περιλαμβάνει η λίστα μου για το μέλλον. Τα βιβλία, ανήκουν στον μαγικό μου κόσμο και σε αυτόν συνήθως θέλω να είμαι μόνη. Νιώθω πως με γειώνουν άγαρμπα όταν με ρωτούν για παράδειγμα το δίδαγμα ενός βιβλίου, ή αυτό που μου ζητούσε κάποτε ο αδερφός μου όταν τελείωνα με την ανάγνωση ενός βιβλίου, να του πω το "τι κατάλαβα". Τότε, συνήθως απέφευγα εντέχνως να απαντήσω στην ερώτηση. Πράγμα βέβαια που τον έκανε να καταλήξει στη διαπίστωση πως είμαι κομματάκι χαζούλα... Όμως εγώ είχα άλλο σκοπό. Απλά, ήξερα, πως να ταξιδεύω μέσα από κάθε φράση, πως να μαθαίνω, κι ύστερα, πως να φυλάω τούτη την ταξιδιάρα γνώση μαζί μου, μυστικά, για πάντα.

Φίλοι μου, σας ευχαριστώ για την ευκαιρία που μου δώσατε να μοιραστώ, για πρώτη και ίσως τελευταία φορά, αυτό το ταξίδι. Να είστε όλοι καλά, και να διαβάζετε!