Η ζωή μπορεί να γίνει πολύ σκληρή μερικές φορές. Είναι ικανή να σου κρατάει το κεφάλι κάτω ώστε να μην μπορείς καθόλου να πάρεις αέρα. Κι αυτό, να το κάνει για καιρό. Τόσο καιρό που πια στις αναδρομές σου να μην θυμάσαι εύκολα πότε ήταν η τελευταία φορά που έκανες κάτι ευχάριστο.

   Ήταν έτσι οι συνθήκες, όπως σου τα περιγράφω, όταν ανακάλυψα πως εντελώς ασυναίσθητα κάθε φορά που όλα έδειχναν (και ήταν! ας μην γελιόμαστε...) χάλια, έψαχνα να βρω "μικρές πολυτέλειες" -όπως τις είχα βαφτίσει- για να πιαστώ και να νιώσω καλύτερα.

Είτε ήταν το σουβλάκι που κάποτε παίρναμε τις παρασκευές, το ψωμί που αγόραζα και δεν ζύμωνα μία φορά την εβδομάδα, είτε ένας καπνός τον μήνα για να ικανοποιώ και την αδυναμία που έχω στο κάπνισμα.

Πάντως, κάτι πάντα θα ήταν. Μικρό, μεγάλο, δεν είχε σημασία.

Όσο ο καιρός περνούσε και η υγεία του άντρα μου δεν έδειχνε να παίρνει πίσω, ενώ οι εξετάσεις του όλο και αυξάνονταν και απαιτούσαν όλα τα χρήματα που είχαμε καταφέρει να αποταμιεύσουμε μα και πάλι δίχως να βρίσκουν οι γιατροί τι ήταν αυτό που επιδείνωνε όλο και περισσότερο την κατάστασή του, οι "μικρές πολυτέλειες" άρχισαν να λιγοστεύουν  στη ζωή μας. Εκεί που πρώτα του έλεγα "έλα, να, η μικρή μας πολυτέλεια!" δείχνοντάς του με περηφάνια ένα εξαιρετικό γλυκό που μπορεί να είχα φτιάξει, έπιασα τον εαυτό μου να το λέει τοποθετώντας στο τραπέζι λίγες ελιές για να συνοδεύσουν τα όσπρια που τρώγαμε για τρίτη μέρα γιατί δεν υπήρχε τίποτε άλλο στα ντουλάπια μας ή στο ψυγείο...

Κι έτσι κατάλαβα πως ακόμη και τα βασικά αγαθά μπορούν να είναι πολυτελή: για εκείνον που τα έχει ανάγκη.

    Τώρα είμαστε σε μία φάση όπου βρήκαμε επιτέλους το όνομα της σπάνιας ασθένειας του άλλου μου μισού και την αντιμετωπίζουμε. Φτάσαμε και στην πικρή διαπίστωση πως γέμισε ο τόπος "σπάνιες ασθένειες" και πολύ θα ήθελα να μάθω που μπορεί να οφείλεται τόση "σπανιότητα"...

Είμαστε όμως ευχαριστημένοι, γιατί μέσα στον πόνο και την ταλαιπωρία μας ανακαλύψαμε τρεις αναπάντεχες "μικρές πολυτέλειες" που, ούτε μικρές είναι ούτε αρκετά πολυτελείς, όμως αξίζουν τον τίτλο για πάντα:

1. Έχουμε ο ένας τον άλλο
2. Έχουμε λίγους και καλούς φίλους που μας νοιάζονται
3. Υπάρχουν και καλοί άνθρωποι!!!

Κι αυτό το τελευταίο, θα ήθελα να το κάνω κορνίζα και να το κοιτάζω όλη μέρα! Γιατί είχα πια πιστέψει πως το γένος των ανθρώπων είναι μόνο πονηρό, μοχθηρό και ζηλόφθονο και δεν άξιζε την αγάπη του Θεού.  

Ευτυχώς, διαψεύσθηκε αυτή μου η πεποίθηση!