Κάποτε θα έλεγα πως φταίει η ζέστη. Μονάχα σε αυτή θα απέδιδα τούτη την αδιαθεσία. Τώρα που το σκέφτομαι καλύτερα, ίσως και να είναι δικό της σφάλμα μονάχα και όλα τα άλλα να είναι της φαντασίας μου.
Θα 'θελα πολύ να ήταν έτσι...

Λέω λοιπόν πως καμιά φορά η ζωή ξεπερνά όλα τα σενάρια που πλάθει η φαντασία μας. Ξεπερνά κι εμάς τους ίδιους και μόνη της υπάρχει, μόνη ονειρεύεται, μόνη συνεχίζει. Εμείς, απλοί παρονομαστές, κάπου κάποιο ρόλο θα παίζουμε, προφανώς όμως απόλυτα σίγουροι για την τοποθέτησή μας δεν είμαστε.
Κι όλα αυτά γιατί;



Μη με ρωτάς. Κι αν ξέρω θα αποφύγω απαντήσεις να σου δώσω.
Ζέστη. Κι ιδρώνεις ακόμη και στην αναζήτηση της ίδιας σου της σκέψης. Κι αυτό το SEARCH... Κάπου εκεί στην άκρη, ναι, στο sidebar της ύπαρξής σου, πότε λειτουργεί... πότε όχι... Κι άντε πάλι να καλείς την τεχνική υποστήριξη. Ως πότε; Χμμμ... Ιδού άλλη μία απορία...

Έτσι που λες. Και μέσα σε όλα να νιώθεις ακόμη λίγο παιδί. Κι ύστερα να κοιτάζεις [κατά λάθος] τον εαυτό σου στον καθρέφτη και ν' αναρωτιέσαι : "μα, πως; πότε; είναι δυνατόν να έχουν περάσει τόσα χρόνια;"

Γοργόνα θα γίνω. Τα μαλλιά μου θα βάψω ροζ, ή φούξια, ανάλογα με την ένταση της στιγμής βαφής.
Κι ύστερα θα βουτήξω στο γαλάζιο των παιδικών μου αναμνήσεων, ξέρεις, εκεί που είναι ακόμη δροσερά κι αφράτα σαν χνούδι. Κι εκεί, όλα τα βαρίδια θα πουλήσω, θα χαρίσω, θα ανταλλάξω... Ώσπου ανάλαφρη σαν πούπουλο την ουρά μου να κουνήσω, τάχα, μέσα σε έναν τελευταίο παφλασμό.
Αλίμονο στους καρχαρίες!

Χαμογέλα!