Το Ψυχογράφημα που ακολουθεί είναι η κραυγή ενός νέου κοριτσιού που, παλεύοντας με την οικονομική κατάσταση της χώρας μας με το που τελείωσε τις σπουδές της και μη μπορώντας να βρει εργασία, αναζητά διεξόδους εντός της και τρόπους αντιμετώπισης της εσωτερικής και εξωτερικής κρίσης. Δρόμοι υπάρχουν δύο· παράδρομοι πολλοί... Τα συμπεράσματα, δικά σας.

Είναι εκείνες οι φορές που ζορίζεσαι, θέλεις να φύγεις και δεν θέλεις να αναλάβεις καμιά ευθύνη. Γιατί απλά είσαι νέος άνθρωπος και βλέπεις το σύμπαν να καταρρέει και καμιά ελπίδα να έρχεται. Ή ακόμα είσαι μεγάλος άνθρωπος και έζησες πολλά χρόνια, τόσα ώστε να δεις όλα αυτά που κατάφερες μέχρι τώρα, τα πολλά και τα μεγάλα, να καταρρέουν.


Όταν λοιπόν όλα γύρω σου καταρρέουν το μόνο που σκέφτεσαι είναι να φύγεις. Συχνά οι τρόποι που σου έρχονται στο μυαλό για να φύγεις είναι δύο: Ή να πεθάνεις ή να ζήσεις στον κόσμο σου. Να γίνεις αφεντικό του εαυτού σου, να πιάσεις το όνειρό σου από το μηδέν, να ζοριστείς ξανά-άλλωστε έχει αποδειχθεί με πολλαπλούς τρόπους ότι γι’ αυτόν τον λόγο γεννήθηκες, για να παιδεύεσαι.

Το τρομακτικό είναι να επιλέξεις να φύγεις με την κυριολεκτική έννοια, δηλαδή τον θάνατο. Αυτό που σίγουρα θα με στιγματίσει για μια ζωή είναι ότι στα νεανικά μου χρόνια το ποσοστό των αυτοκτονιών και των αποπειρών αυτοκτονιών γύρω μου ήταν αρκετά μεγάλο. Κάθε μέρα αυτά ακούω στις ειδήσεις, αυτά διαβάζω στα sites, αυτά ζω. Είναι ο εύκολος δρόμος και παράλληλα ο πιο οδυνηρός. Τα αποτελέσματα αυτής της πράξης είναι ότι κάνεις κακό στην ψυχή σου και πονάς τους γύρω σου.

Ο δεύτερος τρόπος είναι πιο ουτοπικός, πιο ανώδυνος για το περιβάλλον σου αφού παραμένεις ζωντανός, αλλά και πιο δύσκολος. Ουσιαστικά δεν ζεις αλλά παλεύεις για να ζήσεις και ακόμα περισσότερο παλεύεις για να ακουστείς. Με κομμένα τα φτερά και κομμένη αναπνοή προσπαθείς να πετάξεις. Εξακολουθείς να νοιάζεσαι για τους άλλους αλλά εκείνοι δεν το ξέρουν γιατί δεν τους το δείχνεις κι έτσι παύουν να νοιάζονται αυτοί για εσένα. Δεν ζεις απλά αναπνέεις. Χάνεσαι από τον αληθινό κόσμο. Εξακολουθείς όμως να υπάρχεις.

Να χτίσεις έναν δικό σου κόσμο δεν είναι πράγμα εύκολο και ίσως να σε οδηγήσει στην απομόνωση. Αυτό που έχω καταλάβει είναι πως κάποιοι δείχνουν μοναχικοί και ιδιόμορφοι, όμως πάντα υπάρχουν άνθρωποι που ταιριάζουν με αυτούς, συνοδοιπόροι, απλά δεν τους έχουν συναντήσει ακόμη. Για να συναντηθούν οι άνθρωποι με κοινούς στόχους και κοινά ενδιαφέροντα χρειάζεται ψάξιμο, γιατί τίποτα δεν έρχεται ουρανοκατέβατα(ίσως με κάποιες μικρές εξαιρέσεις). Σου αρέσει να γράφεις; Πιάσε με θάρρος την πένα-ή μάλλον το πληκτρολόγιο- με όση δύναμη σου έχει απομείνει και αναζήτησε και γράψε για εκείνους που σκέφτονται με λογική και ευαισθησία σαν εσένα. Γράψε για αυτά, γράψε για εκείνα και για άλλα πολλά. Βάζω και το χέρι μου στην φωτιά ότι κάποιος θα βρεθεί να σε αφουγκραστεί και να σε καταλάβει. Και τότε θα ξέρεις πως δεν είσαι μόνος στον κόσμο σου.