Κάποτε βασανιζόμουν με το άγχος να είμαι η καλύτερη, να φέρνω το καλύτερο αποτέλεσμα σε όσα έκανα και γενικά να ξεπερνώ τον εαυτό μου και τα όριά μου.
Κάποτε βασανιζόμουν επειδή συνήθως όλα τα παραπάνω δεν τα κατάφερνα. Ήθελα να είμαι η καλύτερη στο σχολείο, μα δεν ήταν αυτό δυνατόν για τον απλό λόγο ότι βαριόμουν αφάνταστα να διαβάσω όσα δεν με ενδιέφεραν. Ήθελα να είμαι η ομορφότερη της παρέας αλλά αυτό δεν ήταν δυνατόν γιατί πολύ απλά δεν ήμουν τόσο ευνοημένη από τη φύση. Ήθελα να ήμουν η καλύτερη αθλήτρια όταν ασχολούμουν με τον στίβο, μα αυτό δεν ήταν δυνατόν γιατί οι επιδόσεις μου πάντα ήταν κάπου στη μέση.
Ήθελα να είμαι η καλύτερη κόρη, μα ήταν τέτοιος ο χαρακτήρας μου που ποτέ δεν ήμουν. Η καλύτερη σύζυγος, η καλύτερη μάνα, κι η λίστα μπορεί να συνεχίσει έτσι όλη την υπόλοιπη μέρα.

Μα ποτέ δεν ήμουν. Δεν ήμουν η καλύτερη. Δεν ήμουν όμως ούτε η χειρότερη. Κι αυτή μου η μετριότητα κάποτε χύθηκε μέσα μου, πλημμυρίζοντας το είναι μου, κάνοντάς με να θυμώσω απελπισμένα με τον εαυτό μου, ώσπου...

Ώσπου μια μέρα έφτασα στα άκρα, είπα ή θα ζήσω ή θα πεθάνω, άλλο όμως έτσι μισώντας τον εαυτό μου δεν μπορώ να συνεχίσω!
Μου πήρε καιρό για να μάθω να με αγαπάω γι' αυτό που είμαι. Γι' αυτό που μπορούσα να είμαι δίνοντας τον καλύτερο εαυτό μου! Γιατί κατάλαβα επιτέλους το πόσο δύσκολο είναι να είμαστε ο εαυτός μας. Ειδικά όταν είμαστε κάπου στη μέση!

• Τα μαλλιά μου ποτέ δεν υπήρξαν ιδιαίτερα κοντά ή μακριά, ήταν και είναι κάπου στη μέση.
• Δεν είμαι παχουλή, όμως δεν με λες και αδύνατη, μάλλον κάπου στη μέση.
• Κοντή δε με λες, αλλά ούτε και πρώτο μπόι, είμαι μετρίου αναστήματος.
• Ποτέ δεν πήρα τους καλύτερους βαθμούς στο σχολείο, αλλά δεν ήμουν και στους χειρότερους μαθητές, μάλλον περνούσα απαρατήρητη ως μαθήτρια.
• Κάποτε, θα με έλεγες και "μία από τα ίδια"!

Όμως... Με ό,τι όμως έχω παθιαστεί, το έχω φέρει σε πέρας με τις καλύτερες επιδόσεις! Κι όταν λέω αυτή τη φορά τις καλύτερες, το εννοώ!
Όπου αποφασίσω πως θέλω να κολυμπήσω, θα κολυμπήσω με κάθε τρόπο ακόμη κι αν δεν ξέρω μπάνιο! Με λες και ξεροκέφαλη...
Ξέρεις όμως τι δεν αντέχω; Το άδικο! Και τις ταμπέλες... Που μπαίνουν τόσο εύκολα... δίχως να μπεις στον κόπο να κοιτάξεις τι κρύβεται πίσω από αυτό που βλέπεις με την πρώτη ματιά.

Θα ήθελα λοιπόν να σου πω πως κρύβεται τεράστιος κόπος πίσω από έναν άνθρωπο που εσύ αποκαλείς "μετριότητα" με τόση ευκολία, για να σταθεί στο ύψος του με τα μέσα που διαθέτει, με όσα η φύση τον έχει προικίσει, με όσα η ζωή του έδωσε. Κρύβεται τεράστια προσπάθεια και μια πελώρια καρδιά, μια γεμάτη εμπειρίες ανοιχτή ψυχή, για να κάνει όλα όσα κάνει διατηρώντας την αξιοπρέπεια και την ανθρωπιά του, ενώ ταυτόχρονα να μάχεται για μία θέση κάτω από τον ήλιο ανάμεσα στους πολλούς για να επιβιώσει.

Είναι ή όχι πιο πολλοί οι "απλοί" άνθρωποι, αυτοί που κάποιοι αποκαλούν μετρίους;
Αφανείς ήρωες, αφού από τα δικά τους χέρια περνούν όλα, κι από αυτούς μια μέρα κάποτε κάποιος ξεχωρίζει και γίνεται πρώτος των πρώτον. Όλοι λοιπόν είμαστε μέτριοι μέχρι κάποιος να βρεθεί και να μας κατατάξει σε μία άλλη κατηγορία. Κι όλες αυτές οι κατηγορίες πάλι είναι των ανθρώπων γεννήματα...


 Αυτό σε κάνει να ξεχωρίζεις. Πάνω από όλα στα δικά σου μάτια, κι αυτό θα πρέπει να είναι που θα σ' ενδιαφέρει. Γιατί ο κόσμος ό,τι και να κάνεις καλό δεν χρωστά να πει.
Είσαι λοιπόν εσύ εντάξει με τον εαυτό σου; Αυτό έχει σημασία. Και ας αφήσουμε τον ρατσισμό απέναντι στο μέτριο στην άκρη και φυσικά το άγχος που προκαλεί η ιδέα του να είσαι σε θέση να καταφέρεις τα πάντα και να είσαι ο καλύτερος. Τώρα που πλησιάζουν οι μέρες των Πανελληνίων εξετάσεων, αυτό ας το θυμήσουμε στα παιδιά μας. Κι ας τους τονίσουμε πως τα αγαπάμε και θα τα αγαπάμε ό,τι και να γίνει!