Πάντα ήταν δύσκολο. Λιγότερο όμως τώρα που μεγαλώνω, καθώς κάποτε το να διατηρώ την απλότητα της φύσης μου μερικές φορές έμοιαζε άθλος. Φώναζε ο χαρακτήρας μου, έκανε κρότο, σαν εκείνους τους άδειους ντενεκέδες που έβρισκαν τα παιδιά πεταμένους και τους μάζευαν για να χαλούν τη γειτονιά.
Δεν γίνονταν αυτός ο σαματάς επίτηδες, με έπαιρνε, με παρέσερνε το ρεύμα. Εγώ στη μέση, κι όλα τ' άλλα γύρω. Ως την εφηβεία.

Έπειτα βρήκα μια γωνιά και άρχισα να τρυπώνω, να τη σκάβω, να την ανοίγω, μα πάντα να χωράω μονάχη μέσα της, γι' άλλους θέση δεν είχε.
Ύστερα έφτιαξα γωνιές για τα παιδιά. Μα ήταν στενάχωρα εκεί και θέλησαν να φύγουν. Δεν τους κακιώνω, αλίμονο, τα παιδιά και τα πουλιά θέλουν αέρα! Μπήκε κι ένας άνθρωπος ακόμη στον χώρο μου τον απλό τον τόσο ωραία φυλαγμένο: ο άντρας μου. Κι είμαστε τώρα δυο στον κόσμο που έφτιαξα κάποτε για μένα μόνο. Δεν τον κουνώ, δεν με κουνά, ωραία που χωρούμε κι οι δύο μόνο να 'ξερες! Και πόσο ευχάριστα τα μοιραζόμαστε όλα όσα στην τρύπα μας υπάρχουν!