21 του Απρίλη, έτος 2016, σαν ψέμα. Όπως όλα άλλωστε γύρω τριγύρω. Να μας τα έλεγε κάποιος κάποτε πως τώρα θα ζούσαμε έτσι, θα τον βγάζαμε τρελό με συνοπτικές διαδικασίες.
Λίγο πριν το Πάσχα, κι η πνευματικότητα των ημερών περιορίζεται στα ψεύτικα στολίδια, τα αβγά που θα βάψουμε, τα χρώματα που στο άχρωμο σπίτι επιδιώκουμε με βία να δώσουμε. Κι η ψυχή;

Τούτη η ψυχή είναι άδεια... Επιθύμησε όμως. Θυμάται κι επιθυμεί. "Κακό σημάδι", θα μου πεις, αφού ο άνθρωπος μόνο όταν μεγαλώνει ζει μέσα από τις αναμνήσεις. Κι αυτό, μονάχα αν το θελήσει. Θαρρώ πως έχει πιάσει τα 100 η ψυχή μου. Και δεν μιλώ για χιλιόμετρα... Κουράστηκε κι επιδιώκει την  ξεκούραση στην αποθυμιά· Σε όλα τα περασμένα καλοκαίρια που ήταν ξέγνοιαστα, απ' τα μικράτα της ακόμα, πιο πολύ απ' τα μικράτα της, αφού λίγα ήταν τα γελαστά από όταν ο πατέρας πέθανε και αργότερα.
Τελικά, ένας θάνατος φέρνει πολλούς θανάτους, κρυφούς, φανερούς, σημασία καμία.

Τα παιδιά με μαλώνουν. Λένε πως φέρομαι σαν τη γιαγιά κι ενώ η γιαγιά μικραίνει στις συμπεριφορές της, εγώ μεγαλώνω. Θαρρώ πως κάποιος πρέπει ν' αποκαταστήσει τα κενά της ηλικίας. Έτσι μονάχα το εξηγώ.

Κι ύστερα πάλι, εκείνη η γεύση του λιωμένου παγωτού από το ζαχαροπλαστείο της γωνίας των παιδικών μου χρόνων [πάει, πέθανε κι αυτός, πήρε τις γεύσεις του μαζί], η φούστα που σηκώνονταν στο αεράκι με τη μυρωδιά της θάλασσας, το δέρμα που έσκαγε σαν του φιδιού κάτω από τον ήλιο, κι εκείνο, αχ εκείνο...
Το αίσθημα της ελευθερίας της βούλησης, η σιγουριά πως "Εγώ! Εγώ, μονάχη όλα θα τα φτιάξω, ακόμη κι εκείνα που μπρος μου κείτονται σπασμένα"...

Τόσα χρόνια μετά, κι όλα σπασμένα απομένουν. Κι εγώ, σπασμένη. Ν' αποκοιμιέμαι πάνω στις θύμησες και να λέω "φτάνει! Να φύγω θέλω... Να φύγω!..."