Μια μέρα ποτέ δεν  είναι όμοια με την προηγούμενη. Νομίζουμε πως είναι, μα είναι οι στιγμές που δεν βγαίνουν με καρμπόν ακόμη κι αν το θέλουμε που κάνουν τη διαφορά.
Το απρόβλεπτο. Το ανεξήγητο. Λίγο χρώμα στη μονοτονία της ζωής μας. Λίγη μονοτονία στην ένταση. Νοστιμιά.



Αγαπάω το Λευκό. Τις λευκές μέρες, τα λευκά λουλούδια, τα λευκά ζώα, τα λευκά μαλλιά...
Μα δεν  θα μπορούσα να ζήσω ολότελα μέσα του.
Λίγο χρώμα, έστω δυο τρεις πινελιές, το έχω ανάγκη για να παίρνω ανάσα!...

Για να αψηφήσουμε τη μονοτονία θέλει δύναμη. Για να ζήσουμε καθώς επιβιώνουμε, θέλει δύναμη. Για να καταλάβουμε και να ξεκαθαρίσουμε μέσα μας τη διαφορά θέλει επίσης δύναμη. Θέλει και διάθεση και θετική σκέψη. Με αυτό στο νου, σας αφήνω μέχρι να τα ξαναπούμε. Να περνάτε καλά και να προσέχετε τον εαυτό σας!