Εαυτός, ή αλλιώς και εαυτούλης. Η αντίληψη του "Εγώ", η διαφοροποίηση από τους άλλους.
Εγώ, που είμαι εγώ κι άλλος ποτέ δεν θα είμαι ακόμη κι αν το προσπαθήσω...
Οι άλλοι, που πάντα θα είναι "οι άλλοι"...
Από νωρίς ξεχωρίζουμε το ποιοί είμαστε κι ίσως, το ποιοί θα θέλαμε να είμαστε. Τακτοποιούμε τα "Θέλω" και τα "έχω ανάγκη", κι όλα γυρνούν γύρω από το ίδιο κέντρο: Τον Εαυτό μας- πως αλλιώς άλλωστε, αφού έτσι είναι η φύσις του ανθρώπου.



Κι είναι τα "θέλω" και τα "έχω ανάγκη" μας προτεραιότητές μας. Μ' αυτά ξυπνάμε κάθε πρωί, πάνω σε αυτά κοιμόμαστε.
Όλοι.
Δείξε μου έναν άνθρωπο, που όταν κοιτάζει μία φωτογραφία όπου συμμετέχει κι αυτός, δεν θα κοιτάξει πρώτα τον εαυτό του. Ούτε παιδιά, ούτε γονείς, ούτε φίλοι. Αυτόματα· ο εαυτός του.
"Είναι τα μαλλιά μου καλά;"
"Μα πως βγήκα έτσι;"
"Α, για δες! μου πάει αυτή η πόζα!"
Και άλλα τέτοια.

Εαυτός, ή αλλιώς κι εαυτούλης... Ένας υγιής Ναρκισσισμός; Εντάξει, μα πόσο; Που βρίσκονται αλήθεια τα όρια;
Και τι είναι αυτό που κάνει τον δικό μου Εαυτό καλύτερο από τον δικό σου; Τι είναι αυτό που με κάνει να πιστεύω πως αξίζω καλύτερη θέση από σένα στον κόσμο;
Ποιός Εαυτός αλήθεια γνωρίζει πραγματικά τη θέση του; Πραγματικά όμως.

Ελάχιστοι. Κι αυτοί είναι τόσο ταλαιπωρημένοι από τις εσωτερικές αναζητήσεις, από τις εξερευνήσεις εντός τους (ξέρεις,αυτές οι εξερευνήσεις είναι και οι πιο δύσκολες) ώσπου να ανακαλύψουν εντέλλει, τι;
Τίποτα.
Τίποτα.
Γιατί, ναι, τίποτα είμαστε. Μόνο ευατούληδες. Εαυτούληδες που πιστεύουν πως η ζωή τους χρωστά... Εαυτούληδες που πιστεύουν πως είναι αδικημένοι... Εαυτούληδες· που πιστεύουν πως βρίσκονται σε καλύτερη μοίρα από τους άλλους, των οποίων τις ταλαίπωρες ζωές παρακολουθούν με αρρωστημένη μανία στην τηλεόραση.
Φεῦ...