Η ζωή δεν είναι πάντα εύκολη. Για την ακρίβεια, η ζωή δεν είναι ποτέ εύκολη. Εκείνοι που αυτό νομίζουν ή εθελοτυφλούν ή πολύ θα ήθελαν να κρύψουν τον πόνο τους, ασχολούμενοι με τον πόνο του άλλου.

Όμως,
ακριβώς επειδή η ζωή δεν είναι εύκολη, το ταξίδι του δικού μου φλυτζανιού, μιας και το προκάλεσε η καλή μας Πέτρα, ήθελα να είναι εκείνη η παραβολή, η σύγχρονη παραβολή, που ανεξάρτητα τη θρησκεία που μπορεί να πιστεύεις, θα σου δείξει το δρόμο προς την απάντηση των

Γιατί;

Και μην μου πεις πως δεν έχεις πια ❝Γιατί;❞ μιας και είμαι βέβαιη πως έχεις, μα
δεν ξέρεις πως τα ❝Γιατί;❞
είναι πονηρά και κρύβονται καλά, ώσπου μια μέρα κάτι να τα προκαλέσει...
Κι ύστερα...
Βγαίνουν... και βγαίνουν... Τρέχουν... και τρέχουν... το νου ζαλίζουν, κι αντί οι κόμποι που έχεις στον λαιμό να ξεμπερδέψουν, γίνονται θηλιές· Θηλιές, που πνίγουν...
Ας δούμε μαζί τώρα την "Ιστορία ενός φλιτζανιού", ή αλλιώς ας θυμηθούμε τον τρόπο που πρέπει να σκεφτόμαστε όταν η ζωή γίνεται σκληρή μαζί μας...
       ༺ ღια Фορά κι έναν Ҝαιρό ༻
ήταν ένα ζευγάρι που ταξίδεψε ως την Αγγλία με αφορμή την 25η επέτειο των γάμων του. Τους άρεσαν πολύ οι αντίκες, τα πορσελάνινα σερβίτσια τσαγιού και τα κεραμικά,  κι έτσι το πρώτο πράγμα που θέλησαν να επισκεφθούν ήταν ένα μικρό μαγαζάκι που φημίζονταν γι' αυτά.
Κοιτώντας ολόγυρα, διέκριναν κι οι δύο μεμιάς επάνω σε ένα ράφι ένα εξαιρετικά λεπτοδουλεμένο φλιτζάνι.
"Θα μπορούσαμε να το αγγίξουμε, παρακαλώ;" ρώτησε η κυρία τον μαγαζάτορα, συνεχίζοντας "θαρρώ πως δεν έχουμε ξαναδεί ένα τόσο όμορφο και φίνο φλιτζανάκι!"

Καθώς τους το έδινε ο κύριος του καταστήματος, ξαφνικά, το φλιτζάνι μίλησε με ανθρώπινη λαλιά λέγοντάς τους:
❝Δεν καταλαβαίνετε... Δεν ήμουν πάντα, ξέρετε, ένα φλιτζάνι. Κάποτε ήμουν ένα κακομούτσουνο κομμάτι κόκκινου πηλού. Ο αφέντης μου με πήρε και με ζούλισε, με στριφογύρισε με πάτησε με δύναμη ξανά και ξανά κι εγώ φώναζα "σταμάτα! μην το κάνεις αυτό! δεν μου αρέσει! Άσε με ήσυχο!" Εκείνος όμως χαμογελούσε ελαφρά και με ευγενική φωνή έλεγε "Όχι ακόμα!"

Με πίεζε, αλλάζοντάς μου σχήματα διαρκώς, με λύγιζε και μ' έσπαγε, μέχρι τη στιγμή που μου έδωσε ένα σχήμα άλλο, ένα σχήμα που βόλευε εκείνον. Ύστερα, με έβαλε σε έναν φούρνο. Ποτέ μου δεν είχα νιώσει ξανά τέτοια ζέστη. Φώναζα, τσίριζα και την πόρτα του φούρνου χτυπούσα "Βοήθεια! Βγάλε με από 'δω! Καίγομαι! Πονάω, δεν με βλέπεις;" μόνο για να βλέπω από ένα μικρό άνοιγμα στην πόρτα το κεφάλι του που κουνιόνταν πέρα-δώθε και να διαβάζω τα χείλη του με απελπισία διακρίνοντας τις λέξεις "Όχι ακόμα!"

Όταν νόμιζα πια πως δεν αντέχω άλλο, με έβγαλε προσεκτικά από τον καυτό φούρνο και μ' ακούμπησε πάνω σε ένα ράφι. Είχα αρχίσει να νιώθω δροσιά και ανακούφιση όταν, με ένα πινέλο, άρχισε να με βάφει. Ω, οι αναθυμιάσεις από την μπογιά ήταν τόσο δυνατές! Νόμιζα πως θα έχανα τις αισθήσεις μου και φώναζα "Σταμάτα πια! Σταμάτα! Δεν αντέχω άλλο!" κι έκλαιγα γοερά...
Όμως εκείνος μόνο κουνούσε το κεφάλι του απορροφημένος από τη διαδικασία κι έλεγε ψιθυρίζοντας "Όχι ακόμα!"

Ξαφνικά, με πήρε μες στα δυο του χέρια και μ' έβαλε πάλι μέσα στον φούρνο. Μόνο που αυτή τη φορά ήταν ακόμη πιο έντονη η ζέστη κι αμέσως κατάλαβα πως είχε φτάσει το τέλος μου, δεν υπήρχε περίπτωση ν' αντέξω. Κι εκεί που σχεδόν είχα παραδοθεί στη μοίρα μου, η πόρτα του φούρνου άνοιξε και πάλι, κι εκείνος προσεκτικά με έβγαλε και μ' ακούμπησε στο ράφι να κρυώσω. Εκεί περίμενα και περίμενα και περίμενα, κι ενώ περίμενα αναρωτιόμουν τι θα ακολουθούσε μετά, τι βασανιστήριο θα μου επέβαλε...

Όταν πια είχε περάσει ώρα αρκετή, ο αφέντης μου ήρθε κρατώντας μπρος μου έναν καθρέφτη και μου είπε: "Κοίτα τώρα τον εαυτό σου." Κι εγώ το έκανα. Κι είπα τότε, κοιτώντας το είδωλο μέσα στον καθρέφτη: "Δεν μπορεί να είμαι εγώ! Δεν είμαι εγώ, αυτό που βλέπω είναι τόσο όμορφο!"
Κι εκείνος, με χαμηλή φωνή και την ευγένεια που τον διέκρινε, είπε: Γνωρίζω πως πόνεσες. Πως ήρθαν στιγμές που νόμισες πως άλλο δεν θ' αντέξεις, πως ζαλίστηκες κι ένιωσες πως στα δύο σχιζόσουν. Μα, θέλω να ξέρεις πως αν δεν σου είχα φερθεί με αυτόν τον τρόπο δεν θα γινόσουν δυνατό, και τόσο όμορφο. Τώρα που η επεξεργασία σου έχει τελειώσει, τώρα βλέπω σε σένα αυτό που στο νου μου είχα για σένα όταν σε πρωτοκοίταξα.❞

Και ποιο είναι το ηθικό δίδαγμα τούτης της ιστορίας, αγαπημένοι μου; Τι μας δίδαξε μία σύγχρονη παραβολή αγνώστου συγγραφέως με ήρωα ένα μικρό και φίνο φλιτζάνι;
Μα, πως ο Θεός ξέρει για εμάς καλύτερα από εμάς. Γιατί Εκείνος έχει στο νου του την τελική εικόνα...