Είναι σύνηθες. Συμβαίνει. Συχνά, δεν το αντιλαμβανόμαστε καν. Όμως παίζει τόσο σημαντικό ρόλο  που αν του δίναμε μεγαλύτερη προσοχή τότε θα άλλαζαν πολλά στη ζωή μας. Θα άλλαζε η ίδια η ζωή μας.

Με μένα έτσι συνέβη. Κάποια χρονική στιγμή αντιλήφθηκα πως με κυνηγούσε εκείνη η σχολική φοβία των ερωτήσεων. Δεν συνήθιζα να ρωτώ όταν κάτι από την παράδοση δεν καταλάβαινα, κι όταν αναγκαζόμουν να το κάνω τότε συνήθως η ερώτηση δεν ήταν τόσο ξεκάθαρη ώστε να λάβω και ξεκάθαρη απάντηση. 

Νόμιζα πως έφταιγα εγώ γι' αυτό που συνέβαινε. Πως δεν ήμουν αρκετά έξυπνη, πως δεν είχα την αντίληψη να κατανοήσω τις απαντήσεις που έπαιρνα ή πως δεν ήμουν ικανή να θέσω την κατάλληλη ερώτηση. Έτσι, σιωπούσα. Και σιωπούσα... και σιωπούσα... και τα χρόνια πέρασαν, δεν ήμουν πια μαθήτρια αλλά εξακολουθούσα να αγνοώ τον τρόπο των Ερωτήσεων και των Απαντήσεων και να θεωρώ τον εαυτό μου, το λιγότερο, ηλίθια. Ήμουν όμως;    Ήταν το λάθος ενός παιδιού αυτό ή ήταν το λάθος εκείνων που είχαν αναλάβει την διαπαιδαγώγησή μας; Πολύ απλά, δεν μας έμαθαν ποτέ την αξία των σωστών ερωτήσεων αλλά και τον τρόπο να φτάνουμε σε αυτές, οπότε και στις σωστές απαντήσεις... Κι έμοιαζε όλο αυτό να είναι αδιέξοδο.

Το μόνο που χρειάζεται όμως είναι λίγη προσοχή που θα την εστιάσουμε σε συγκεκριμένους στόχους:

1. Στον τρόπο που θα θέτουμε την ερώτηση που θέλουμε να κάνουμε, όχι μόνο στους άλλους αλλά και στον εαυτό μας. Για παράδειγμα, αντί να ρωτήσουμε "Γιατί συναντώ όλο προβλήματα στη ζωή μου;" θα ήταν πιο εποικοδομητικό να ρωτήσουμε τον εαυτό μας "Ποιο νομίζεις πως είναι το πρόβλημα;" Έτσι, αμέσως εστιάζουμε στην ουσία του προβλήματος, σκύβουμε πάνω του και το πιο πιθανό είναι πως σύντομα θα βρούμε την απάντηση εκεί που ψάχνουμε.
2. Ας δώσουμε περισσότερο χρόνο στο να Ακούμε και να Παρατηρούμε. Μόνο έτσι οι ερωτήσεις μας δεν θα είναι επιφανειακές αλλά παραγωγικές και δημιουργικές, ερωτήσεις που θα έχουν μία αίσια κατάληξη.
3. Χρειάζεται Προσοχή και Επαγρύπνηση ώστε να είμαστε σε θέση να περιγράψουμε στον εαυτό μας όσο πιο καθαρά γίνεται, την ουσία του προβλήματος που μας απασχολεί. 
4. Απαιτούνται ξεκαθαρίσματα! Τι ζητάμε από τον εαυτό μας; Τι ζητάμε από τους άλλους; Ως ποιο βαθμό αυτά είναι εφικτά και πραγματοποιήσιμα; Ξεκαθαρίζουμε την δική μας αλήθεια προτού αναζητήσουμε την σωστή ερώτηση. Έτσι όλα θα είναι απολύτως τακτοποιημένα και θα γνωρίζουμε που θα πρέπει να στραφούμε εντός μας για να βρούμε τις ερωταποκρίσεις που θα μας βοηθήσουν.
5. Θέτουμε όρια. Όχι μόνο στους άλλους (κάτι που συνηθίζουμε) αλλά και στον εαυτό μας. Βρίσκουμε σήμερα και θέτουμε τα όριά μας, σταματώντας αυτόματα να ταλαιπωρούμαστε και να ταλαιπωρούμε. Η ζωή δεν είναι πρωταθλητισμός. Χρειάζεται να έχουμε ευδιάκριτα όρια για να τα έχουμε καλά με τον εαυτό μας αλλά και με τους γύρω μας.
6. Μαθαίνουμε την αξία της Σιωπής. Οι καλύτερες ερωτήσεις γίνονται πρώτα εσωτερικά και στοχεύουν πάντα στις καλύτερες, βαθύτερες απαντήσεις.

Εσείς γνωρίζατε την αξία των Ερωτήσεων στη ζωή σας;