Αγαπημένο μου,
Σου γράφω γιατί δεν φεύγεις ποτέ από το νου μου... Πολλοί έχουν προσπαθήσει να μας χωρίσουν, να μην σε σκέφτομαι, να μην σε ονειρεύομαι· πολλοί έχουν προσπαθήσει να με κάνουν να μην πιστεύω σε σένα, να μην σε προσμένω.

Θέλει η εποχή να ζούμε μονάχα για το σήμερα. Μα το σήμερα δεν το αγαπώ όσο εσένα... Είναι ζοφερό, δύσκολο, βαριέμαι τη ρουτίνα και την πεζότητά του.

Το σήμερα είναι μέσα στην Κρίση και την παράκρουση και τούτη η τρέλα, τούτη η αγωνία δεν μου ταιριάζει.

Σ' αγαπάω. Πάντα σε αγαπούσα. Κάνω σχέδια κι οργανώνω καθημερινά την αντάμωσή μας μα, εσύ όλο φεύγεις, όλο ξεφεύγεις κι απομακρύνεσαι, με αναγκάζεις να τρέχω σε άνισο αγώνα, αφού όλο μεγαλώνω, κι όλο το βήμα βραδύνει την ώρα που εσύ παραμένεις πάντα φρέσκο, νιογέννητο, όλο ζωντάνια και θέληση...

Η δικιά μου θέληση σβήνει, αγαπημένο μου. Περιορίζεται πια, στο να περάσει η κάθε μέρα όσο γίνεται πιο αναίμακτα: Να μπει στο τραπέζι τροφή· να μην κλάψω· να βγάλω άλλη μια μέρα συναλλάζοντας τα χάρτινα χαμόγελα που σκίζονται. Το σήμερα μετριέται με αντοχές που όλο λιγοστεύουν.

Αγαπημένο μου... μου λείπεις. Η ξεγνοιασιά σου μου λείπει, κι η έντονη διάθεση προγραμματισμού που πάντα έχεις. Μα κι αυτό ακόμη μου απαγόρεψαν να το σκέφτομαι.

Προγραμματισμός, Όνειρα, Σχέδια, Οργάνωση της Ζωής... Έννοιες και σκέψεις άκρως απαγορευμένες...

Μου λένε ωστόσο να χαμογελώ. Να επιλέγω την ευτυχία γιατί είναι τρόπος ζωής. Υπάρχουν, λένε, τρόποι να είναι κάποιος χαρούμενος κι ευτυχισμένος δίχως να σκέφτεται το αύριο.

Δεν ξέρω. Ίσως να μην είμαι γονιδιακά προγραμματισμένη να αποχωριστώ τα όνειρα. Δεν είμαι έτοιμη να διαγράψω τη σκέψη σου, δεν είμαι έτοιμη να καταπιώ τη σκοτεινή πραγματικότητα και να την μεταβολίσω.

Σε θέλω. Ουτοπικά, μακάρια, σε θέλω. Αύριο μου... Αγαπημένο μου...
Να ξέρεις, θα σε διεκδικήσω!