Açıkçası şehre ilk girişten pek etkilenmedim. Hatta henüz gelmemişlik hissi otele yerleşip dışarı çıkana Kadar devam etti. Evet, tuktukla şehrin ortasındaki nehrin yanından uzunca bir süre yolculuk ettim etmesine, ama içinden dere ya da nehir geçen o kadar çok şehir gördüm ki insan ilk bakışta etkilenmiyor. Ve fakat şehri keşfe çıktığım anda anladım ki gizli bir cevherle karşı karşıyayım. Mesela kaldığım otel (Chompei Khmer) adeta bir sanayi sitesinin hemen başında, iki adımda nehir kenarına varıyorsun ve dünya birden değişiveriyor. Nehri iki yakadan gölgelendiren dev ağaçları fark ediyorsun önce, sonra gözden kaçacak kadar sade, ama bir o kadar da iddialı oteller, restoranlar, binalar çarpmaya başlıyor gözüne. Sanat, İksir ve Metafor Dükkanı... Resmi büyütüp kapıdaki yazıyı okuyun bence :) Dahası nehir kenarıyla yetinmeyip ara sokaklara dalınca, yepyeni bir dünya keşfetmeye başlıyorsun. Caddeler geniş geniş, Fransız etkisi burada da var. Ama Phnom Penh'den farklı olarak, Fransız ruhu gizlenmiş aralara derelere. Gizlenmiş diyorum, çünkü Fransızların aksine gösterişsiz bir iddia, tatlı bir zarafet her köşe başında karşınıza çıkabiliyor. Her asya kentinde Night Market vardır mesela; çapulcu pazarı gibidir, incik boncuk, turistik eşyadan tut elektronik ve el fenerine kadar birçok şey satılır. Oysa Siem Reap'taki yine sade bir şıklığa sahip. Gördüğüm en temiz, en rahat, en şık, tacizin en az olduğu gece pazarı olduğunu söyleyebilirim. Mesela yine her asya kentinde karşınıza çıkacak bir Walking Street ya da Pub Street keşmekeşi vardır. Burada da var. Fakat daracık bir ara sokağa girdiğinizde, New Orleans'ta çekilmiş bir Hollywood filmi bar sahnesinden fırlamışçasına Miss Wong'la karşılaşıyorsunuz. Nefis kokteylleri, harika caz tarzı müziğiyle (bazen canlı, bazen banttan) yine hayranlıkla sürprizi bağrınıza basıyorsunuz. Üstelik menüde olmadığı halde benim için harika margaritalar hazırladılar. (Dipnot: Miss Wong, Vladimir Tretchikoff'un bir tablosunun adı. Tablodaki aslında Valerie Howe adında bir kadın. Asya-Fransız karışımı bir melez. Ressam annesine benzediği için bu resmi yapmak istemiş. Bar, adını bu tablodan alıyor işte.) Ana caddenin ötesinde ne var diye merak etmeden duramıyorsun, devam ediyorsun. Ahşap ve neredeyse ilkel barakaların arasından nefis bir bambu oteli çıkıyor karşınıza. Ya da kıpkırmızı bir yolun iki yanına dizilmiş güzel evler. Ya da bir anda turistlerin yoğunlaştığı, çalışan kızların kıkır kıkır kahkahalar atarak servis yaptığı yerel bir restoran. Ya da müthiş şık bir böcek restoranı... Bugs Cafe'yi böyle keşfettim. Kamboçya'ya gelmeden önce örümcek kızartması gibi yiyeceklerin yerel mutfakta olduğunu biliyordum, ama alenen göze çarpacak bir alışkanlık olduğunu söyleyemeyeceğim. Yine de bulursam yemeye karar vermiştim. Böylece keşfimin ertesi akşamı sofraya kuruldum. Restoranın sahibi genç bir kadın. Gelenleri önceden yüreklendirmeye alışmış, ben de oyunu bozmadım, yüreklendirmesine izin verdim. Menüyü bir...

OSHUBU! ondan şundan bundan blogu... eksik kalmayın diye!