Jezioro Michigan nie kojarzy się raczej z okrętami podwodnymi. Mało kto jednak pamięta, że w okolicznych stoczniach budowano podczas II wojny światowej oceaniczne okręty podwodne m.in typu Gato. Jedną z tych jednostek jest zachowany do dnia dzisiejszego USS Cobia (chociaż nie zbudowano go w Wisconsin).

USS Cobia to jeden z 77 zbudowanych i 6 zachowanych amerykańskich okrętów podwodnych typu Gato. Były to pierwsze produkowane na masową skalę okręty podwodne w USA. Formalnie okręty były następcą jednostek typu Mackerel, ale w praktyce, z racji tego, że wspomniany typ składał się tylko z dwóch okrętów prototypowych, Gato zastąpiły typ Tambor.

Okręty typu Gato określano jako tzw. „fleet submarine”, czyli okręty podwodne floty. Duże, dobrze uzbrojone okręty mogące współpracować z siłami głównych flot. Jednostki te budowano od 1940 Roku i eksploatowano aż do końca lat 60. (część okrętów spędziła wiele lat w rezerwie). Następcą, a w praktyce rozwinięciem tych okrętów był typ Balao, który często w literaturze wymieniany jest razem z typem Gato jako jeden typ okrętów.

Historia USS Cobia rozpoczęła się 9 września 1940 roku, wraz z oficjalnym zamówieniem na okręt. Stępkę położono 17 marca 1943 roku w Electric boat Company w Groton w stanie Connecticut, wodowanie miało miejsce 28 listopada 1943 roku, a do służby okręt wszedł 29 marca 1944 roku. Był to typowy okręt typu Gato i miał 95 m długości oraz wyporność nawodną 1490 ton i podwodną 2070 ton. Napęd stanowiły 4 silniki diesla General Motors Model 16-248 V16 o mocy 5400 KM oraz 4 silniki elektryczne General Electric o mocy 2740 KM. Zapewniały one prędkość 21 węzłów na powierzchni i 9 węzłów pod wodą. Zasięg wynosił 11 000 mil morskich (20 000 km) przy prędkości 10 węzłów. Pod wodą okręt mógł pozostawać przez 48 godzin poruszając się z prędkością 2 węzłów. Zapasy zaopatrzenia pozwalały na prowadzenie patroli przez 75 dni. Głębokość testowa wynosiła 90 m. Załoga liczyła 10 oficerów i 70 marynarzy, a uzbrojenie składało się z 10 wyrzutni torped (6 na dziobie i 4 na rufie) kalibru 533 mm z zapasem 24 torped, jednego działa kalibru 76 mm oraz działek kalibru 40 mm i 20 mm.

USS Cobia wyszła w swój pierwszy patrol 26 czerwca 1944 roku. Podczas rejsu okręt zatopił transportowiec Nisshu Maru przewożący japońskie czołgi na Iwo Jimę, co miało duży wpływ na przebieg walk na wyspie. W trakcie rejsu załoga wzięła do niewoli japońskiego jeńca. Do końca wojny okręt brał udział łącznie w 6 patrolach, zatapiając w tym czasie kilka statków o łącznym, potwierdzonym tonażu 16 835 ton, za co otrzymała 4 battle stars. Między patrolami jednostka przechodziła remonty połączone z modernizacjami wyposażenia.

Po wojnie okręt wycofano ze służby i przeniesiono do rezerwy 22 maja 1946 roku. Następnie 6 lipca 1951 roku przywrócono go do służby i wykorzystywano do szkolenia nowych marynarzy. Ponownie jednostka trafiła do rezerwy 19 marca 1954 roku, a w 1959 roku przeniesiono ją do Milwaukee w stanie Wisconsin gdzie wykorzystano ją do zadań szkoleniowych.

1 grudnia 1962 roku USS Cobia przeklasyfikowano na pomocniczy okręt podwodny AGSS-245, a 1 lipca 1970 roku ostatecznie wycofano ją ze służby. Zamiast do stoczni złomowej, okręt przeholowano do Manitowoc w stanie Wisconsin w celu wykorzystania jako pomnik-muzeum. Z czasem jednostka została przejęta przez Wisconsin Maritime Museum.

Mimo upływu lat okręt cały czas jest utrzymywany w bardzo dobrym stanie z znaczną częścią podzespołów wciąż sprawną. Prawdopodobnie dwa silniki, radiostacja i radar SJ-1 są cały czas w pełni sprawne. USS Cobia jest cały czas udostępniona do zwiedzania i stanowi najważniejszy eksponat muzeum. Jego wnętrze nie zostało zbyt mocno zmienione względem oryginalnego układu – dodano jedynie wejścia na pokładzie.

Wpis USS Cobia – weteran, pomnik i okręt-muzeum opublikowano po raz pierwszy na SmartAge.pl.