Korku her zaman hissettiğim bir şey. Efendim’in canını sıkacak bir şey söyleme korkusu, yanına giderken hissettiğim tatlı bir heyecanla karışık korku, ne olacağını bilemediğim için hissettiğim korku vesaire vesaire. Bu aralar en çok iki korkuyu hissediyorum ama.

İlki Efendim’i kızdırıp karşılaştığım tepki yüzünden yıkılma korkusu. Bunu biraz daha açarsam şu şekilde. Bu aralar çok hassas bir dönemden geçiyorum. Bu yüzden de en ufak şeye kırılıyorum. Bu hayatta en çok değer verdiğim şeylerden biri kötü bir şey söylerse ilk olarak Efendim’i kızdırdığım için üzülürüm sonra da normalde Efendim istediği her şeyi söyler diye düşünmek yerine kafama takar üzülürüm. Bunu Efendim ile konuştum elbette. Efendim şu anki psikolojik sorunlarıma anlayış gösterip biraz kendimi kapatmama izin verdi. Tekrardan çok minnettar olduğumu iletmek istiyorum kendilerine. Ha ama şöyle bir durum var ne kadar biraz uzak durmam gerekse de Efendim’den uzak durmaya çalışmak da kötü etkiliyor aslında beni. Ne kadar düzenli bir şekilde hizmet edemeyecek kadar aciz bir köpek olsam da Efendim’in efendim olma düşüncesi beni rahatlatıp mutlu ediyor.

Diğeri de Efendim’i kaybetme korkusu. Geçen haftalarda bunu daha net hissettim. Efendim mola adında bir yazı paylaştı. Onu okuduğum an itibaren içimde bir şeyler koptuğunu hissettim. Ya Efendim bizi bırakırsa? Ya bir daha iletişim kuramaz, sesini duyamaz, köpeği olarak ayaklarını yalayamazsam? İçimdeki o şey giderek büyüdü de büyüdü. Şu an aynı şiddette olmasa da hala şiddetli bir şekilde hissediyorum. Bu Efendim’i çok çok özlediğim için özlemle karışıp küçülemedi. Şu an fark ediyorum ki ben Efendim’e düşündüğümden daha da fazla bağlandım günler geçtikçe. Umarım bu korkumu daha da arttıracak bir şey yaşamam.

Bu sefer de hissettiklerimi anlatmak istedim. En yoğun hissettiğim şey Efendim’e duyduğum bağlılık olduğunu fark ettim. Umarım kölelik dürtüsü olan herkes kendi için doğru efendiyi bulup bunu hissedebilir.