Πέρασε καιρός από την τελευταία φορά που τα είπαμε, κι αυτό γιατί λόγοι υγείας προσπαθούσαν να με κρατήσουν μακριά από το σημείο επαφής μας που δεν είναι άλλο από αυτή την οθόνη που μοιραζόμαστε.
Πέρασε καιρός, ο Κύριος αναστήθηκε κατά την παράδοσή μας όπως κάθε χρόνο, φάγαμε, ήπιαμε, προσευχηθήκαμε, κλάψαμε και γελάσαμε μονάχοι ή με παρέα. Έτσι θαρρώ πως γίνεται πάντα, σε κάθε γιορτή, σε κάθε έθιμο που πιστά τηρούμε εμείς οι άνθρωποι.
Κι ύστερα, όταν οι φιέστες τελειώσουν κι αφεθούμε ήσυχα ήσυχα στον εαυτό μας, τότε έρχεται εκείνο το μικρό (ή μεγάλο) κενό που συνοδεύεται πάντα από ένα ερωτηματικό: Τι ήταν αυτό που ξεχάσαμε; αυτό που δεν κάναμε σωστά; αυτό που παραβλέψαμε;
Γιατί πως αλλιώς θα μπορούσαμε να εξηγήσουμε την έλλειψη που, παραδοσιακά μετά τη γιορτή, γεμίζει τον χώρο μας, πλακώνει την ψυχή και δεν την αφήνει να κοιτάξει προς τα εκεί που επιθυμεί...
Η Ουσία των πραγμάτων
Είναι βλέπεται όλα επιφανειακά. Λίγο μας νοιάζει η ουσία, ο πυρήνας των όσων καθημερινά πράττουμε ή σκεφτόμαστε. Είναι σαν να βαδίζουμε σε μία αναγκαστική ακολουθία, μία ρουτίνα στην οποία προσκολλούμαστε συνήθως με το που εισερχόμαστε στην ενήλικη ζωή μας. Εντελώς μηχανικά, ακολουθούμε αυτό που "πρέπει". Γιατί πρέπει; Για διάφορους λόγους: επειδή κάποτε το διδαχθήκαμε, επειδή αυτό μας κρατάει σε επιθυμητά επίπεδα απόδοσης και μας κάνει πιο λειτουργικούς, επειδή έτσι νιώθουμε ασφάλεια μπρος στο άγνωστο...
Η ψυχή όμως δεν βρίσκεται στην επιφάνεια. Η ψυχή κατοικεί βαθιά μέσα μας μέχρι να αποφασίσουμε να ασχοληθούμε μαζί της, να της δώσουμε προτεραιότητα και να την αφήσουμε να πάρει το σώμα από το χέρι και να το διδάξει όλα όσα πρέπει να μάθει ώστε όταν την απελευθερώσει (με τον θάνατο) να φτάσει στον φυσικό της προορισμό.
Ποια είναι λοιπόν η ουσία των πραγμάτων; Και μιλώντας βεβαίως για πράγματα, δεν εννοούμε τα υλικά αγαθά. Μιλάω για την ουσία αυτού του ταξιδιού που αποκαλούμε ζωή. Την ουσία του ερχομού μας εδώ, σε αυτή τη χρονική στιγμή, με αυτό το σώμα, για να κάνουμε τις επιλογές που κάνουμε και για να μάθουμε όσα μαθαίνουμε -αν μαθαίνουμε- κατά τη διάρκεια. Αυτή είναι η ουσία.
Το να καταλάβουμε, να συνειδητοποιήσουμε, να αντιληφθούμε, τον λόγο που ήρθαμε να κάνουμε αυτό το ταξίδι, το ποιοι πραγματικά είμαστε και φυσικά το που δίνουμε λόγο, σε ποιον λογοδοτούμε τώρα και μετά θάνατον, ποιος είναι -επιτρέψτε μου να το πω κάπως αδόκιμα...- ο υπεύθυνος "λειτουργίας" αυτού του τόσο τέλειου συστήματος του οποίου μέρος είμαστε.
Το μήνυμα της Ανάστασης
Το μόνο, το πραγματικό μήνυμα της ανάστασης είναι αυτό: η Ελπίδα. Η ελπίδα που νικάει τον φόβο και νικάει τον πόνο. Η ελπίδα που ξεπερνά τον ανθρώπινο (άρα και φθαρτό) εαυτό μας και φτάνει σε επίπεδα ανώτερα κατανόησης και αντίληψης του Θείου.
Και ποιο είναι το μέσο που μας οδηγεί στην ελπίδα, άρα και στην Ανάσταση, στη συνειδητοποίηση δηλαδή της ψυχής μας και του Ανώτερου οδηγού της; Η Αγάπη!
Η αγάπη την οποία ήρθε ο Κύριος να μας διδάξει, ενσαρκωμένος, για να έρθει κοντά μας, να γίνει ένα με εμάς και να μας πάρει από το χέρι δείχνοντάς μας τον δρόμο. Τον δρόμο της Αγάπης που οδηγεί στην Ελπίδα. Δηλαδή στο Θεό.
Το βάζο με το μέλι
Τι πρεσβεύει στο σημερινό κείμενο ένα βάζο με μέλι και γιατί σας το αναφέρω;
Χρησιμοποιώ το βάζο με το μέλι για να σας δείξω το πόσο ανόητοι είμαστε όταν επιλέγουμε να ζούμε τη ζωή μας μόνο μέσα από τον υλικό κόσμο, να αγνοούμε δηλαδή επίμονα την ψυχή και όσα αυτή προσπαθεί να μας πει. Πόσο ανόητοι είμαστε όταν, επηρεασμένοι από τον υλικό κόσμο, το κοσμικό μας μάτι χάνει την επαφή με το Θεό και με την ανώτερη υπόσταση της ψυχής.
Μας νοιάζει μόνο το να γεμίζουμε την κοιλιά και το πορτοφόλι μας, τους τραπεζικούς μας λογαριασμούς και πάλι την κοιλιά... Άλλο τίποτα. Νους κενός, ψυχή βαθιά χωμένη κι απελπισμένη...
Γλείφουμε δηλαδή ένα βάζο με μέλι, εξωτερικά. Όσο παράξενη κι αν σας φαίνεται αυτή η παρομοίωση, αυτό ακριβώς κάνουμε. Κι έχουμε τόσο αυθυποβάλει τους εαυτούς μας που θεωρούμε πια δεδομένο πως έχουμε βρει την ουσία της ζωής: είναι το χρήμα, είναι η εξουσία, είναι και τα δύο αυτά μαζί.
Ω δυστυχία!... Είναι το βάζο με το μέλι που γλείφουμε... αφήνοντας το περιεχόμενο να λήξει...
