Σε αντίθεση με το τηλεφωνικό δίκτυο, στο Διαδίκτυο για να συνδεθούμε με έναν άλλο χρήστη, διακομιστή ή υπηρεσία του δικτύου, έχουμε συνηθίσει να πληκτρολογούμε λέξεις, δηλαδή διευθύνσεις αποτελούμενες από λατινικούς χαρακτήρες και σύμβολα. Το κυριότερο μέρος μιας διεύθυνσης ιστοσελίδας, ονομάζεται «όνομα χώρου» (domain). Το Internet, ως πρωτόκολλο δικτύου, εσωκλείει μηχανισμούς αριθμοδότησης του εκάστοτε χρήστη, κόμβου ή άλλου τερματικού – τις γνωστές σε όλους μας «IP Διευθύνσεις» – ωστόσο ακόμη και στον προκάτοχο του Internet, το ARPAnet, είχε προνοηθεί ένας παράλληλος τρόπος «κλήσης» ενός τερματικού, ώστε να διευκολύνεται ο άνθρωπος στην απομνημόνευση των ηλεκτρονικών αυτών διευθύνσεων.

Σήμερα, ένα όνομα χώρου αποτελείται από διακριτικά τμήματα, που το καθένα να αντιπροσωπεύει ένα διαφορετικό επίπεδο της αρχιτεκτονικής των διευθύνσεων διαδικτύου. Η «τελεία» διακρίνει τα διάφορα επίπεδα και ξεκινώντας από τα δεξιά προς τα αριστερά, συναντάμε το πρώτο, το δεύτερο (και κύριο) επίπεδο, ενώ συνήθως σταματάμε στο τρίτο επίπεδο, το οποίο στο πλαίσιο του Web και μέχρι πρότινος και τις πλείστες φορές ήταν το ακρωνύμιο του World Wide Web (www) και το οποίο τρίτο επίπεδο στις μέρες μας είθισται να παραλείπεται.

Στο τέλος ενός ονόματος χώρου, στο πρώτο επίπεδο, συναντάμε καταλήξεις (ακρωνύμια), οι οποίες μπορούν να διακριθούν σε δυο κατηγορίες. Τα ccTLD¹ και gTLD². Όπως μαρτυρά το όνομα εκάστου, τα μεν πρώτα αφορούν τις καταλήξεις χώρων³ και τα δε δεύτερα, τις γενικές καταλήξεις⁴. Στο πλαίσιο αντιστοιχίας ονομάτων-χώρου με IP διευθύνσεις, επιλέχθηκε μια πυραμιδοειδής ή ιεραρχική προσέγγιση κατά τέτοιον τρόπο ώστε ο εντοπισμός της συζυγίας μεταξύ IP διευθύνσεις και ενός ονόματος-χώρου, να απαιτεί διαδοχικά ερωτήματα από τη συσκευή του χρήστη. Αν έπρεπε να προσομοιαστεί αυτή η αλληλουχία των εντολών, με ανθρώπινο διάλογο το αποτέλεσμα πιθανόν να ήταν ερωτήσεις του τύπου «σε ποια λίστα θα βρω τις αντιστοιχίες των καταλήξεων .org», να έπονται από ερωτήσεις του τύπου «σε ποια IP αντιστοιχεί η λέξη cylaw ως δεύτερο επίπεδο της καταλήξεως org». Τους servers που είναι υπεύθυνοι για τις αντιστοιχίες του πρώτου επιπέδου, τους ονομάζουμε «Root Server» και αποτελείται από μια συστοιχία δεκατεσσάρων servers, διασκορπισμένοι σε διάφορα σημεία του πλανήτη.

Κατά τη γνώμη του συντάκτη, η ψύχραιμη θεώρηση των απολύτως αναγκαίων καθηκόντων της ICANN⁵. μπορεί να επέλθει κατόπιν εξέτασης των γενεσιουργών αιτίων που κατέστησαν αναγκαία την ίδρυση του οργανισμού ICANN. Όπως ήδη αναφέρθηκε, ένα στοιχειώδες σύστημα αλφαριθμητικών διευθύνσεων είχε υιοθετηθεί και στο αρχικό μόρφωμα του διαδικτύου, το ARPAnet. Όλες οι επιθυμητές αντιστοιχίες ονομάτων με τις IP διευθύνσεις, ήταν αποθηκευμένες σε ένα αρχείοhosts.txt»">⁶ και σε κάθε κόμβο του δικτύου όφειλε να διατηρεί το δικό του αντίγραφο.

Η τεχνική αυτή μπορούσε να ήταν λειτουργική για το μέγεθος του τότε δικτύου, ωστόσο ήταν ευδιάκριτες διάφορες θεμελιακές παθογένειες. Καταρχάς η επικυροποίηση του αρχείου ήταν ιδιαίτερα επίπονη διαδικασία και απαιτούσε την ταυτόχρονη τροποποίηση πολλαπλών αρχείων. Κατά δεύτερον, θα έπρεπε ανά πάσα στιγμή να ήταν γνωστή όλη η «επικράτεια» του δικτύου και αυτό μειώνει σημαντικά τους βαθμούς αποκεντροποίησης του δικτύουDevelopment of the Domain Name System. ACM SIGCOMM Computer Communication Review (doi:10.1145/52325.52338).">⁷. Οι παθογένειες ωστόσο δεν περιορίζονται μόνο σε τεχνικά ζητήματα. Μπορεί τα περιστατικά κυβερνοεπιθέσεων κατά του «μητρώου αντιστοιχιών» να μην έχουν αποφευχθεί⁸, αλλά στην αρχιτεκτονική του ARPAnet, δεν θα ήταν εκ των πραγμάτων εφικτός ένας καθολικός μηχανισμός επιτήρησης ή διασφάλισης της ορθότητας μιας αντιστοιχίας.

Οι αδυναμίες της αρχικής προσέγγισης, γρήγορα έγιναν αντιληπτές καθολικά στη διοίκηση του ARPAnet και για αυτό συμβλήθηκε με το University of California at Los Angeles (UCLA)Management of Internet Names and Addresses. White Page. https://www.ntia.doc.gov/federal-register-notice/1998/statement-policy-management-internet-names-and-addresses.'>⁹ και υπό την αιγίδα του Postel Jon και Mockapetris Paul. Το 1983 παρουσιάστηκε μια νέα, ριζικά αναθεωρημένη προσέγγιση, το Domain Name System (DNS) και το οποίο μέχρι το 1990 είχε αντικαταστήσει πλήρως το host.txt. Όπως αναλύθηκε ήδη, προσομοιάζει περισσότερο με μια «ολοκληρωμένη υπηρεσία», παρά με μια λίστα ή με έναν ταξινομημένο πίνακα αντιστοιχιών ονομάτων και IP διευθύνσεων. Η αυστηρότητα που συναντάμε στην ιεραρχική δόμηση του συστήματος, παρατηρείται και στις μη τεχνικές διαδικασίες του εν λόγω συστήματος, με χαρακτηριστικότερο τομέα, την ασφάλεια, υπό την ευρύτερη ερμηνεία της. Το εν λόγω πρωτόκολλο δεν σταματά μόνο στο επίπεδο του λογισμικού, επεκτείνεται κατά τελετουργικό τρόπο και στις διαδικασίες των συναντήσεων και συσκέψεων.

Ωστόσο επιδιώκοντας π.χ. την κρυπτογράφηση ενός πληροφοριακού συστήματος με ιεραρχική δόμηση, προκύπτουν διάφορα «ψηφιακά παράδοξα». Οι τεχνικές κρυπτογράφησης βασίζονται στην ύπαρξη ενός δημόσιου και ενός ιδιωτικού κλειδιού. Όταν τα επιμέρους υποσυστήματα πρέπει να διασφαλίσουν την ακεραιότητα των δεδομένων (πληροφορίας) του ανωτάτου συστήματος, εκ των πραγμάτων δεν εναπομένει άλλο επίπεδο ώστε να εκδώσει ή να διανείμει (αυτοματοποιημένα) τα κλειδιά της κρυπτογράφησης. Για αυτές τις περιπτώσεις, έχουν τυποποιηθεί συγκεκριμένες «offline διαδικασίες»¹⁰, όπως το SAS-70 του American Institute of Certified Public Accountants (AICPA).

Στην περίπτωση του DNS πρόκειται για μια τελετή που συμβαίνει δυο φορές το χρόνο. Το ιδιωτικό κλειδί συνθέτεται από 7 άλλα κύρια κλειδιά και 7 εφεδρικά κλειδιά, τα οποία διαμοιράζονται σε ιδιώτες και μέλη του Trusted (Internet) Community Representatives, τους «keyholders» που επιλέγονται σε «ανοιχτή συνέλευση»https://www.iana.org/help/tcr-application.'>¹¹. Η τελετή λαμβάνει χώρα σε δυο τοποθεσίες των ΗΠΑ. Η επιλογή των προσώπων είναι ιδιαίτερα επίπονη, καθώς επιδιώκεται μια αυξημένη ουδετερότητα, τόσο σε τυπικούς όρους (γεωγραφικά), όσο και ουσιαστικούς. Συνήθως πρόκειται για επιστήμονες ή επαγγελματίες της ψηφιακής ασφάλειας, ενώ επιδιώκεται να υπάρχει η ενδεδειγμένη διασπορά σε όρους επαγγελματικών συμφερόντων και εργοδοτών.  Η όλη διαδικασία διαρκεί κάποιες ώρες και περιλαμβάνει δεκάδες μέτρα ασφαλείας, όπως σάρωση ίριδας και άλλων βιομετρικών σαρωτών ή αίθουσες απομονωμένες από κάθε εξωτερικό ή εσωτερικό δίκτυο και ραδιοκυμάτων.  Η γραφικότητα της τελετής είναι ενδεικτική και δεν είναι λίγες φορές που στον Τύπο έχει παρουσιαστεί τόσο βαρύγδουπαThe internet is still actually controlled by 14 people who hold 7 secret keys. Business Insider. https://www.businessinsider.com/the-internet-is-controlled-by-secret-keys-2016-10.'>^12,Meet the seven people who hold the keys to worldwide internet security. The Guardian. https://www.theguardian.com/technology/2014/feb/28/seven-people-keys-worldwide-internet-security-web'>¹³ ώστε η διοίκηση να προβεί σε έκδοση δελτίου τύπου The Problem with «The Seven Keys». https://www.icann.org/news/blog/the-problem-with-the-seven-keys.'>¹⁴ και δημοσίου σχολιασμού του θέματος. Κύρια σημεία που θίγονται στο δελτίο τύπου είναι ότι: (α) η αποκεντρωμένη υφή του διαδικτύου αποτρέπει εκ των πραγμάτων τη συγκέντρωση εκείνης της υπέρμετρης δύναμης, η οποία θα είναι ικανή να επηρεάσει άμεσα τη λειτουργία του διαδικτύου, καθώς ακόμη και ο πλήρης έλεγχος μιας υποδομής του δικτύου, δεν ισοδυναμεί με πλήρη έλεγχο του δικτύου στο σύνολό του και ότι (β) η τελετή έχει τεχνική σημασία και οι οικείες δικλείδες ασφαλείας αφορούν σενάρια όπως η φυσική καταστροφή του υλικού φορέα των κλειδιών κρυπτογράφησης.

Σε αντίθεση με τη λαϊκή ρήση, η αλήθεια δεν βρίσκεται στη μέση. Εν προκειμένω είναι ασφαλέστερο να «στοιχηματίσουμε» ότι και οι δυο πλευρές έχουν ταυτόχρονα άδικο και δίκιο εκατέρωθεν.

Καταρχήν ιστορικά, η αρχή ήταν ένα στρατιωτικό ερευνητικό πρόγραμμα, πλήρως χορηγούμενο από το Υπουργείο Άμυνας των Ηνωμένων Πολιτειών Αμερικής. Αν και το «παραδοτέο» του προγράμματος αυτού ήταν η εφεύρεση του πρώτου ψηφιακού δικτύου υπολογιστών, χαρακτηρίστηκε ως μια «υστερική απάντηση»Happy Birthday, Sputnik! (Thanks for the Internet). Computerworld. https://www.computerworld.com/article/2540937/computer-hardware/happy-birthday–sputnik—thanks-for-the-internet-.html.'>^15,[…] Although Sputnik fell from orbit just three months after launch, it marked the beginning of the Space Age, and in the U.S., it produced angst bordering on hysteria. Soon, there was talk of a U.S.-Soviet «missile gap». […] The most immediate «something» was the creation of the Advanced Research Projects Agency (ARPA), a freewheeling Pentagon office created by President Eisenhower on Feb. 7, 1958. Its mission was to «prevent technological surprises» […].">¹⁶ στο πρόγραμμα Sputnik της πάλαι ποτέ Σοβιετικής Ένωσης. Το πρώτο αυτό δίκτυο γρήγορα διχοτομήθηκεWho governs the Internet? A Political Architecture. Lexington Books. σελ. 30.">¹⁷ στο «MILNET»ύμπτυξη του Military Network.">¹⁸ και «ΝSFNET»ύμπτυξη του National Science Foundation Network.">^19,20και εν τέλει καταλήξαμε στο σημερινό Διαδίκτυο, που στη συντριπτική τους πλειονότητα οι υποδομές είναι ιδιωτικές.

Επιμένοντας ιστορικά, τη δεκαετία του ’80 και αφού προηγήθηκε η προαναφερθείσα διχοτόμηση, οι χρηματοδοτικές ανάγκες και η διακυβέρνηση του ARPNET μεταφέρθηκαν από το Υπουργείο Άμυνας των ΗΠΑ, στο Εθνικό (Αμερικάνικο) Επιστημονικό Ίδρυμα²¹. Την περίοδο εκείνη φαίνεται να υπήρχε απαγόρευση χρήσης του κεντρικού κορμού του δικτύου (backbone)  για εμπορικές υπηρεσίες κερδοσκοπικών εταιριών.NSFNET Acceptable Use Policy. Annual Report – Ανακτήθηκε από Ιnternet Archive το 2018, (link: http://web.archive.org/web/20161019023253/http://old.cni.org/docs/infopols/NSF.html).'>²² Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα, να αναπτυχθούν παράλληλα δίκτυα, αμιγώς ιδιωτικά. Η νομοθετική εξουσία των ΗΠΑ ουδέποτε συζήτησε το διαξιφισμό περί Δημοσίου ή Ιδιωτικού δικτύου, αντίθετα παραχώρησε «βήμα» στην αναζήτηση της βέλτιστης διαδικασίας ιδιωτικοποίησης. Πράγματι, το 1991 ψηφίστηκε ο «High-Computing Performance Act», μια πράξη ιδιωτικοποίησης του δικτύου μέσω της καθίδρυσης του φορέα «National Information Infrastructure». To 1992 συντάχθηκε ο «Scientific and Advanced-Technology Act», ο οποίος ενίσχυσε την ιδιωτική πορεία και εν τέλει το 1993 η NSF σε κλειστή δημοπρασία παραχωρεί σε ιδιωτικές κερδοσκοπικές εταιρείες την κατασκευή εξοπλισμού δικτύου (Access Points) και το 1995 το εν λόγω backbone βγαίνει εκτός λειτουργίας και διεκόπη κάθε χρηματική χορηγία προς το δίκτυο από το NSF. Από εκείνη τη στιγμή στο δίκτυο, το σημερινό Internet, δεν υπήρχε καμία κρατική υποδομή, παρόλο που η διεισδυτικότητά του είχε ήδη εξαπλωθεί σημαντικά και στη γηραιά ήπειρο δεκάδες πανεπιστήμια και σημαντικοί οργανισμοί, συμπεριλαμβανομένων καταστημάτων τραπεζών, είχαν πρόσβαση σε αυτό. Αναμφισβήτητα, το Internet δεν είναι κάτι το ενιαίο ή κάτι το συνεκτικό. Μάλλον πρόκειται για έναν απέραντο ωκεανό ετερογενών δικτύων, που μοναδικό τους κοινό, η ανάγκη να επικοινωνούν μεταξύ τους. Εξάλλου, εν έτει 2018 η θέση αυτή εύκολα επιβεβαιώνεται και από την ύπαρξη και μόνο του «Dark Web». Στην πτυχιακή του νομικού και αγαπημένου φίλου Πασιά Γεώργιου, ως φερόμενος δημιουργός του «Dark Web» καταδεικνύεται το Αμερικάνικο Πολεμικό Ναυτικό.Το Φαινόμενο της σεξουαλικής κακοποίησης ανηλίκων στο Διαδίκτυο. Ευρωπαϊκό Πανεπιστήμιο Κύπρου. Σελ. 1. http://bit.ly/2CHudib.'>²³

Κατά δεύτερον, παρενέργεια της τεχνικής πολυπλοκότητας του διαδικτύου είναι, ότι αποτελεί ταυτόχρονα και γόνιμο έδαφος και για δεισιδαιμονίες. Η επικράτηση ή όχι ενός τεχνικού πρωτοκόλλου ή της τεχνολογίας δικτύου, ουδέποτε (μέχρι και σήμερα) δεν κρίθηκε στο επίπεδο της πολιτικής ή της νομοθεσίας. Εν προκειμένω, το Web, το οποίο συχνά λανθασμένα το ταυτίζουμε με το Internet, ήταν η επίλυση του προβλήματος ότι, παρόλα τα διάφορα δίκτυα διασυνδέονταν μεταξύ τους, ο χρήστης έπρεπε να «γνωρίζει» τι ακριβώς ψάχνει, πως να συνδεθεί στον εκάστοτε διακομιστή και να διαθέτει το απαραίτητο λογισμικό προβολής του περιεχομένου. Το Web ωστόσο είναι απλώς ένα «πρόγραμμα» που «τρέχει» στο Διαδίκτυο και διευκολύνει την ενιαία περιήγηση σε κάθε είδος περιεχομένου. Επίλυση στο ίδιο πρόβλημα είχε δώσει και η Gopher. Παρόλο που τεχνικά ήταν περισσότερο εμπλουτισμένο, πιθανόν η ύπαρξη χρέωσης να μείωνε σημαντικά τη λειτουργική ωφέλεια και για αυτό ουδέποτε να έγινε ιδιαίτερα αποδεκτό. Πιθανόν και η απόφαση της Google, να μην συμπεριλάβει στη μηχανή αναζήτησης το περιεχόμενο από το Gopher, να επηρέασε εξίσου ή και περισσότερο την πορεία του. Σε μια αντίστροφη θεώρηση, η επιδίωξη χειραγώγησης από κάποιο κέντρο συμφερόντων (π.χ. μια Κυβέρνηση) δεν διασφαλίζει εκ των πραγμάτων, ότι δεν θα δημιουργηθούν άλλα πρωτόκολλα ή ακόμη και νέα, νομότυπα ή άναρχα, άλλα δίκτυα. Το βαρύγδουπο της αφήγησης που συναντάμε στο Δημοσιογραφικό Τύπο, μάλλον πρέπει να δικαιολογηθεί, καθώς αποτυπώνει τα «κινηματογραφικά συναισθήματα» που δύναται να  προκαλέσει στο μέσο άνθρωπο, η ιδέα της απουσίας μιας καθολικής διακυβέρνησης του Διαδικτύου. Εκτός από την απτή προαναφερόμενη περίπτωση του «Dark Web», μοναδικό ενδιαφέρον αναμένεται να ενέχει η αντίδραση των υποκειμένων, που θεωρητικώς τουλάχιστον, υπάγονται στην «υπερεδαφική» εμβέλεια του Ενωσιακού Κανονισμού GDPR.The Internet and Extra-Territorial Effects of Laws. Internet Society Concept Note. Σελ. 2. https://www.internetsociety.org/resources/doc/2018/the-internet-and-extra-territorial-effects-of-laws/.'>²⁴

Η εποχή προ της ιδρύσεως του ICANN

Το Internet αν και γεννήθηκε στους κρατικούς κόλπους της Αμερικάνικης Κυβέρνησης, ο τρόπος που εξελίσσονταν πέρασε στην κρίση τεχνικών επιστημόνων, ακαδημαϊκών και κερδοσκοπικών εταιριών παροχής υπηρεσιών ψηφιακών δικτύων. Η κρατική παρεμβατικότητα γρήγορα ελαχιστοποιήθηκε. Για παράδειγμα, ο δημιουργός του DNS, Jon Postel φαίνεται ότι επιδίωξε μια ψυχρή απολιτικοποιημένη προσέγγιση. Στην περίπτωση των ccTLD καταλήξεων, αντιστοίχησε και μεταβίβασε την εκάστοτε κατάληξη σε Χώρα στη βάση του «ISO 3166», μια πλήρη λίστα που ωστόσο εθίσται να χρησιμοποιείται για βιομηχανικούς σκοπούς. Στο τεχνικό του εγχειρίδιο, RFC 1951, δικαιολογεί την επιλογή του στη βάση ότι εμπλέκει ζητήματα ορισμού, τι είναι και τι δεν είναι χώρα, και σε ποια οντότητα πρέπει ή δεν πρέπει να αντιστοιχηθεί τέτοια κατάληξη.

Σε ακαδημαϊκό του πόνημαBeyond ICANN Vs ITU: How WSIS Tries to Enter the New Territory of Internet Governance. International Communication Gazette. Σελ 235. https://doi.org/10.1177/0016549204043609.'>²⁵, ο πρύτανης του Summer School on Internet Governance, Wolfgang Kleinwächter μας τεκμηριώνει πως η διεθνής πολιτική κοινότητα, αρχικώς και για μεγάλο διάστημα, αγνοούσε επιδεικτικά το Διαδίκτυο και πως η Κυβέρνηση των ΗΠΑ ήταν η εξαίρεση που επιβεβαίωνε τον κανόνα. Αναφέρει τρεις ανεκμετάλλευτες περιπτώσεις όπου τα «ψηφιακά ζητήματα» θα μπορούσαν να αναδειχτούν και να συζητηθούν σε διεθνή fora: (i) Στον επιτροπή (panel) της UNESCO με θέμα «η Νέα Παγκόσμια Τάξη Επικοινωνίας και Ενημέρωσης»²⁶, με προεδρεύοντα το νομπελίστα ειρήνης   Sean MacBride, (ii) στη αναφορά της Ευρωπαϊκής Επιτροπής του 1993 για την ανάπτυξη, ανταγωνιστικότητα και απασχόληση και (iii) τη «Διάσκεψη Πληρεξουσιών»https://www.itu.int/en/history/Pages/PlenipotentiaryConferences.aspx?conf=4.15.'>²⁷ της Διεθνούς Ένωσης Τηλεπικοινωνιών στο Κυότο, το 1994.

Μέχρι και το τέλος της δεκαετίας του ’80, ο Jon Postel μέσω του Information Science Institute (ISI) συμβλήθηκε με το Αμερικάνικο Υπουργείο Εμπορίου, ώστε να δημιουργηθεί η Internet Assigned Number Authority (IANA), η αρχή εκείνη που θα διαχειρίζεται τα TLD, ή αλλιώς της καταλήξεις των domain αλλά και να αντιστοιχεί σε γεωγραφικές περιοχές συγκεκριμένες ομάδες IP διευθύνσεων (IP Address blocks). To 1995 επιδίωξε να μεταφέρει αυτές τις αρμοδιότητες υπό την αιγίδα του Internet Society (ISOC), μιας πολιτικού-προσανατολισμού ομάδας τεχνικών δικτύου. Η επιδίωξη ήταν ανεπιτυχής, καθώς φαίνεται η αμερικάνικη κυβέρνηση και ο ιδιωτικός τομέας πίστευε ότι μια τέτοια ομάδα δεν μπορεί να αντιληφθεί την πολιτική και εμπορική διάσταση της «dot com επανάστασης».²⁸

To 1996 επιδιώχθηκε μια δεύτερη και διαφορετική προσέγγιση. Ο Jon Postel από κοινού με τον διευθύνοντα σύμβουλο του ISOC, εγκαινίασαν την ενδιάμεση ad-hoc επιτροπή, στην οποία θα συμμετείχαν εκπρόσωποι των: (α) International Telecommunication Union (ITU), (β) World Intellectual Property Organization (WIPO), (γ) το επιχειρηματικό lobby, International Trademark Association (INTA), (δ) Internet Architecture Board (IAB), (ε) Internet Society (ISOC) και (στ) Internet Assigned Number Authority (ΙΑΝΑ). Ενώ στην πρώτη προσέγγιση ο Postel είχε προτείνει η διαχείριση των καταλήξεων να μοιραστεί σε εταιρείες, στη δεύτερη προτάθηκε ένα μη-κερδοσκοπικό μονοπώλιο στη διαχείριση του μητρώου, και λιανικοί έμποροι²⁹ να αναλάβουν την εξυπηρέτηση των πελατών που επιθυμούν να αποκτήσουν ένα domain. Υπήρχαν πρόνοιες για ζητήματα βιομηχανικής ιδιοκτησίας και η WIPO είχε επιφορτιστεί με την επίλυση τέτοιων διαφορών, δίνοντας την με περίοδο 60 ημερών μεταξύ της αίτησης και της απόδοσης του ονόματος στο διεκδικούμενο πρόσωπο, αν και ουδέποτε δεν διευκρινίστηκε το εφαρμοστέο δίκαιο ή οι νομικές αρχές που όφειλε να χρησιμοποιεί η WIPO για την επίλυση των υποθέσεων διανοητικής ιδιοκτησίας.