Pek çok konuda üşengeç biri Olarak bazen dünyaya tam olarak uygun zamanda geldiğimi düşünüyorum. Oturduğum yerden faturalarımı ödüyorum, yemek sipariş ediyorum, balık alıyorum, bulaşık süngeri olsun, streç buzdolabı poşeti olsun bütün market alışverişimi yine oturduğum yerden yapıyorum. Böyle dile getirince Wall-E’deki insanlara doğru bir adım daha yaklaştığımızı hissettim ama ben hareket de ediyorum. Bisiklet aldım 50 küsür kilometre yol yaptım mesela. Eğer sayılıyorsa akşamları iş çıkışı arkadaşlarla AVM’lerde, çarşılarda sürtmeye de gidiyorum… Neyse kendimi ikna etmeye çalışıyorum sanırım.

1963 yılından günümüze miras kalan bu güzide filmde, insanların evlerin duvarlarını kaplamak üzere kağıt üretirken sarfettikleri eforu görünce bu üşengeç halimle oturduğum yerde yoruldum. Bugün milyoncukçulardan metresini 10 TL’ye aldığımız duvar kağıtları o zamanlar baya rönesans izleri taşıyan sanat eserleriymiş. Tevekkeli değil eski filmlerde fakir kız / oğlan bir zenginin evine gittiğinde gözlerini duvarlardaki boydan boya ruh gebertecek kadar ağır duvar kağıtlarından alamazdı.

Biz bugün “La bu cep telefonu yokken ne yapıyorduk?” diyoruz ya, aha bu adamlara bakıp utanmalıyız bence.