Bu yazımı aslında 39. haftanın ortasını geçtiğim bugün yazıyorum. Haftalar su gibi akıp geçiyor. Bu Son Haftalarda iştahım geri geldi ve de gitmedi. Ancak küçük hanım nedeniyle midem karnımdan yukarıya göç ettiğinden bir reflü problemi yaşıyorum. Rennie tablet iyi geliyordu gelmesine ama bir gece çok fena eklem ağrısı çektim. Bunun nedenlerinden birisi de kalsiyum fazlalığı olabilirmişi okur okumaz reflüm ve ben yine başbaşa kaldık.

Bu arada sevgili arkadaşlarım her ne kadar ikinci bebe için shower yapmayı ben pek istemesem de minnoş için bir babyshower partisi planladılar (ilkinde memlekette değildik, sayılmazmış). Bunu Demir’e ‘abi olma partisi’ Olarak konumlandırdım, bayıldı. Tek kelimeyle muh-te-şem bir arkadaş buluşmasıydı. Minik bir gruptuk, ama size yapılan ikramları, dekorasyonu gerçekten anlatamam. Bunun için de en başta ev sahibemiz, parti organizatörü, bol yetenekli Sİbel’ciğime çok teşekkür ediyorum. Bu posta fırsat bulunca kuzen Özge’nin çektiği harika parti fotolarını da ekleyeceğim.

İşim çok yoğun ve stresli geliyor bazen. Hamile olduğumun ve hormonlarımın Beni bazen gerekenden fazla duygusal yaptığının farkında olmakla birlikte büyümeye çalışan bir işin başındayım, ve bu beni çok fazla geriyor dönem dönem. Bir de bir yıldır yaşamadığımız bir şanssızlık yaşadık, ve bunu çözmek için harcadığım enerji beni yıprattı açıkçası. Bu tecrübeye de hayatta bir eğitim olarak bakıp, yanıma kar olarak almaya çalıştım.

Bebecik bu aralar en başından beri olduğu gibi pek odakta değildi, ancak son bir iki gündür sancılarım var, 15 dakika aralıkla yokluyorlar, şiddetleri de her gün bir öncekinden daha yoğun. Dün iki farklı iş görüşmesi talebi geldi, acaba hastaneye mi çağırsam diye düşündüm içimden bu beyleri : ) Bebek beklediğimi söyleyince ikisi de çok sempatik yaklaştılar olaya, hoşuma gitti bu halleri. Galiba bana karşı önyargılı olabilecekleri konusunda ben önyargılıydım biraz. Ben kendimi doğuma fazlasıyla hazır hissediyorum ama kızım çok rahat galiba içeride, henüz gelmeye niyeti yok sanırım. Demir mesela dün doğmuştu, aynı günde gelse bu kız bugün iki bebeli bir anneydim.

Sağ beynim ile sol beynim hormonların da etkisiyle çarpışıyor, hem kendimin hem etrafımdakilerin sabır sınırlarını epey zorlattırıyor. Bununla nasıl başedilir, önerisi olan varsa paylaşabilirse sevinirim.

Bunun dışında bu sancılar hafiften yoğunlaşınca, son haftalarda odaklandığım acaba bu doğum nasıl olacak, yine vajinal doğum becerebilecek miyim yoksa sezaryen olmak zorunda mı kalacağım düşüncelerine odaklanmak yerine (ikincisi beni fikir olarak daha çok korkutuyor da) benim artık yepisyeni, nurtopu gibi bir bebeciğim olacağını idrak etmeme neden oldu. Bir iki gündür bu konuda heyecanım arttı diyebilirim. Ama öte yandan da kendime bir hamilelik izni vermeyi düşünmediğimden aklımda yaptığım işleri doğum sonrası nasıl devam ettiririmin planları dönüp duruyor. Ev nispeten yakın, ofis benim için gidip gelinesi bir mesafede, o yüzden fiziksel olarak iyiysem çok ara vermeden dönem dönem gider gelirim, ara vermem diye düşünüyorum. Yani part time başlayacağım en yakın zamanda.

Bu arada symphysis pubic disfunction olmuşum. Adı pek fantastik olsa da durum (fazla gelen relaksin hormonu nedeniyle göbeğin altındaki eklem yerinin fazla gevşemesi nedeniyle) bacağınızı kaldırıp pantalon giymekten aciz olmanıza, adım atarken zorlanmanıza, yatakta sağdan sola dönmek için bile savaşmanıza neden olan gıcık bir sağlık durumundan başka birşey değil. Madem adı relaksin, beni iki rahatlatsa, gevşetse, kemiklerimi rahat bıraksa nasıl olur acaba bu relaksin hormunu!!??!! Bir de ne kadar unutkan olduğumu söylemiş miydim? Odanın başından büyük bir amaç için zorla kalkıp badi badi yürürken niye kalktığımı unutup sinirle harcadığım emeğe yanıp geri dönüyorum mesela. Ya da arkadaşımı arıyorum, aklımda bir soru oluyor. İki cümle sonra ne soracağımı unutup mahçup bir şekilde telefonu kapıyorum.

Neyse, geriye sayım başladı. Tam gününde gelse 9 gün sonra aramızda minnoşum.

Annelik zor zanaat. Tüm annelere buradan en içten sevgilerimle, hepinize teker teker helal olsun… Umarım doğum macerası öncesi son yazım olur, bir sonraki yazıda ne kadar kolay bir doğum olduğunu yazabilirim : )))