Την ημέρα εκείνη, γνωστήν έκτοτε και επαναλαμβανόμενη κατ' έτος ως Μεγάλη Τρίτη, κι έξι αιώνες ύστερα από «τα δραματικά γεγονότα της Μεσοποταμίας» ο Αίρων τας αμαρτίας του Κόσμου κι ο Προφήτης Μεχμέτ έπαιζαν ζατρίκιο στον Παράδεισο καθισμένοι πάνω σε δύο βασιλικές τίγρεις της Σιβηρίας, κάτω από τη σκιά του Δένδρου της Γνώσης του Καλού και του Κακού. Ένας είναι ο Θεός, δήλωνε ο Προφήτης Μωάμεθ και ο Αίρων έκανε τρεις κινήσεις σε μία με τον ίππο του - χαμογελούσε ο Προφήτης και ρωτούσε κατόπιν τον χλωμό -σαν τον Άγιο Φραγκίσκο της Ασίζης- Αμνό: «με τα σφαχτάρια του έρωτος τι θα κάνεις;»...

Μια χαρακιά από μαχαιριά ανεπίδοτου έρωτα στην παλάμη του είχε ο κρινόμενος· «μην ανησυχείς» του είπε τρυφερά ο Ιησούς «τα ίχνη απ' τα καρφιά θα την καλύψουν»· και τον έκρινε: ερωτευμένος στον Αιώνα φως εκ φωτός να κατεβαίνει κάθε φορά στον Αδη ο Ορφέας. Την ίδια ώρα τυραγνισμένος, αμφιρρέπων και πυρίμορφος ο Ιούδας οργάνωνε το έργον. Σε ένα ρυάκι που δεν έβγαζε πουθενά αποθήκευε τα δάκρυά του. Αυτός ο δυστυχής. Που δεν θα μάθαινε ποτέ τις άγνωστες λέξεις του μέλλοντος. Το μαύρο αρνί ετοίμαζε τη δική του θυσία, με μαύρο δάκρυ, ο Αγιος Αμνημόνευτος. «Κι αυτόν τον αγαπάς!» χαμογέλασε γαλήνιος ο Προφήτης, χαμογέλασε και ο Αίρων...

ΣΤΑΘΗΣ Σ. 30.ΙΙΙ.2010