Στην αιώνια διχαστική Ελλάδα «πρέπει» να είσαι ή με τους μεν ή με τους δε. Σύνθεση εξάλλου δεν αποτελεί μια ορθολογική διαδικασία προς μια κοινή αξιακή συνισταμένη με γνώμονα το κοινωνικό όλον αλλά μια επί μέρους συμφεροντολογική συμφωνία που θα εξασφαλίσει την εξουσία στα πάνω και τη διατήρηση κεκτημένων –συνήθως εις βάρος του όλου- προς τα κάτω. Έτσι, η συμμετοχή ή μη σε μια αντίδραση που πάντα θα είναι καπελωμένη -ή θα επιχειρηθεί να καπελωθεί- αποτελεί δεικτική ταύτιση στους μεν ή τους δε. Η ατομική γνώμη και στάση τσουβαλιάζεται σε ένα άκρατο λαϊκισμό που αποτελεί τη βασική πολιτική φιλοσοφία της χώρας. Το καθήκον του κάθε Πολίτη να είναι πάντα -όχι κομματικά- στην αντιπολίτευση ελέγχοντας την εκάστοτε εξουσία και απαιτώντας την ισονομία από αυτήν, εγκλωβίζεται στην ταύτιση και την υιοθέτηση ενός στείρου αντιπολιτευτικού λόγου όπως αυτός εκφράζεται από το εκάστοτε κόμμα που διεκδικεί την επάνοδο του στην εξουσία.
Και αν τελικά η κρίση μας δίδαξε κάτι, αυτό δεν είναι το οφθαλμοφανές χρόνιο διαχειριστικό πρόβλημα της οικονομίας αλλά την παντελή έλλειψη κοινωνικής και πολιτικής παιδείας που ακόμα και σήμερα στρουθοκαμηλίζουμε πως δεν υπάρχει. Ίσως και λόγω του ότι είμαστε ανίκανοι και χωρίς τα πνευματικά εφόδια για να το αντιληφθούμε...
