कालीकोटको तिलागूफा गाउँमा चाँडै ग्रभीटिबाट सञ्चालन हुने रोपवे सुचारु हुँदैछ । यातायातको कूनै सुविधा नभएका कारण पाहाडको टूप्पो देखी सडकसम्म गाउँलेहरू आफ्नै काँधको भरमा सामानको भारी बोक्न बाध्य छन् । यस्तो कार्यभारको प्रमूख बोझ भने महिला माथी परेको छ । घाँस–दाउरा, मेलापात, बालबच्चा र घर खेतको जिम्मेवारी त छ नै, साथमा धेरै पुरुष बैदेशिक रोजगारका लागी विदेशिने हुँदा, महिलाहरूको शारीरिक तथा मानसिक बोझ आकाशीदो छ । त्यस माथी पाठेघरै खस्ने जस्ता समस्याबाट प्रताडित तिलागूफाका महिलाहरूका लागी यो रोपवे एउटा बरदान भन्दा कम हुने छैन होला । रेपवेको पर्खाइमा आँैला भाँची रहेका यहाँका महिलाहरूको जीवनका भोगाइहरू बूझ्दा त यि महिलाहरू पो साँचो अर्थमा “वन्डर वूमेन” हून जस्तो लाग्ने ।

बाँदर पनि लड्ने भिरमा घाँस दाउरा गर्ने, आकाश छुने अल्गो रुखको टूप्पा चडि स्याउला काट्ने, नाङ्गो पाइताला लिएर बस्तू चराउन जंगल जाने, नौ महिनाको गर्व लिएर आफै भन्दा गरुङ्गो मलको भारी बोक्ने, बारीमा एक्लै बच्चा जन्माएर नवजात शिशु डोकोमा हाली घर ल्याउने…… यी कथाहरू यहाँका हरेक महिलाको दिनचर्या हो । यहाँका महिलाले छानेको जीवन त यस्तो होइन तर भौगोलीक कठिनाइ, सामाजिक मान्यता, गरिबी तथा यावत कारणहरूले गर्दा अहिलेलाई अरु कूनै उपाय पनि छैन । यद्यपि हामीले लाँदै गरेको रोपवेले केहि व्यथा त समाधान गर्ला, केहि घाउ त पूर्ला की । ओझेल परेका यी महिलाहरू, यी “वन्डर वूमेनहरू” को सम्मानमा समर्पीत एउटा भावनाः

आज मेरो आँसूले बनेको सागर बनी हेर 
मेरा भत्केका रहरहरूको ढिस्को बनी हेर