Ήταν προχθές κορίτσια στο χορό
όλα λουλούδια, όλα μυρωδιά,
αχ! τ’ αγαπούσα όλα, και θαρρώ
και γι’ άλλα τόσα μού’μενε καρδιά.
όλα λουλούδια, όλα μυρωδιά,
αχ! τ’ αγαπούσα όλα, και θαρρώ
και γι’ άλλα τόσα μού’μενε καρδιά.
Το κρίμα μου το λέγω, δεν μπορώ
ατάραχος να δω την ομορφιά.
Αχ! με της λίμνης μοιάζω το νερό
που ό,τι περνά αφήνει ζωγραφιά.
ατάραχος να δω την ομορφιά.
Αχ! με της λίμνης μοιάζω το νερό
που ό,τι περνά αφήνει ζωγραφιά.
Μ’ αν ζωγραφίζ’ η λίμνη καθετί,
περνάει αυτό κι’ η ζωγραφιά περνά.
Και μοναχά του ουρανού κρατεί
τη ζωγραφιά πιστά, παντοτινά.
περνάει αυτό κι’ η ζωγραφιά περνά.
Και μοναχά του ουρανού κρατεί
τη ζωγραφιά πιστά, παντοτινά.
Άφησε όλοι να με λεν τρελό
και μη σε μέλλει, αγάπη μου χρυσή.
Αν είμαι λίμνη, μ’ όλες αν γελώ,
ο ουρανός της λίμνης είσ’ εσύ.
και μη σε μέλλει, αγάπη μου χρυσή.
Αν είμαι λίμνη, μ’ όλες αν γελώ,
ο ουρανός της λίμνης είσ’ εσύ.
Διαβάστε επίσης: Νίκος Καμπάς
Πηγή
Related Articles
This post first appeared on Στιχοποιήματα και κείμενα (blogspot), please read the originial post: here
