Meer met minder doen, dat is Een Van de uitdagingen waar we mee te maken hebben.
We hebben minder geld en het ziet er naar uit dat dit voorlopig zo blijft. We geven teveel geld uit en dit tekort groeit. Dat is net zoiets als je baan verliezen als je net een nieuw huis gekocht hebt.
Wat kan je doen als dit de situatie is. In de Volkskrant van zaterdag worden er een aantal suggesties gedaan. Een van die suggesties is de perverse prikkels uit het systeem te halen. Zo,n perverse prikkel is bijvoorbeeld dat je meer geld krijgt als je meer produceert. Is dat dan niet goed, meer produceren als er wel vraag is? In bedrijfsvoerings termen is het logisch dat je meer gaat produceren als de vraag toeneemt.
Een voorliggende vraag is: Hoe komt het dat de vraag toeneemt? Een deel van het antwoord is, omdat er meer diensten en producten aangeboden worden. Aanbod creeert vraag.
Een ander deel van het antwoord is de politieke keuze dat mensen met een ziekte of een beperking vrij gemakkelijk gebruik kunnen maken van colllectieve voorzieningen zoals de AWBZ. Doel daarvan is, een zo zelfstandig en zo normaal mogelijk leven kunnen leiden net als iedere andere burger. Uitstekend doel, maar hier zit volgens mij wel de kneep. Wie zegt, of waarmee toon je de toegevoegde waarde voor deze mensen aan en bovendien: Wat mag het kosten?

Mijn stelling van vandaag is dat er over het inzichtelijk maken van toegevoegde waarde

voor de klant veel te weinig nagedacht wordt en daarmee dus ook over de te legitimeren kosten. Op alle levens terreinen kan dit tot uitdrukking komen. Integraal leren kijken wat er gedaan kan worden om het voor iemand een beetje beter te maken lijkt met heel

goed. Goed afwegen wat er moet gebeuren om dit te doen en niet per definitie een batterij van professionele dienstverlening er tegenaan zetten. Hoe krijg je dat gedaan? Beginnen bij de client, luisteren en nagaan of en hoe je hem wil ondersteunen. Nagaan wat de client zelf wil en zelf kan.