Nadat ik twee weken geleden afscheid nam van de Stichting-LeerKRACHT als opdrachtgever en terugkeek op de afgelopen jaren, deden we dat vorige week dinsdag met Team Noord.
Het voelt toch gek, om uit zo’n mooi team te stappen, ik laat een stel topcollega’s achter.

Iets achter laten
Al jaren heb ik de gewoonte om niet alleen dag te zeggen, maar ook om iets achter te laten. Bij een werkgever is dat eenvoudig, 1 schilderij.
Bij Team Noord van LeerKRACHT moest ik iets anders bedenken. We zijn wel een team, maar werken allemaal los van elkaar in andere scholen en andere omgevingen. Ook zijn we allemaal heel verschillend, qua karakter en qua achtergrond.
Dat maakt ook dat het zo’n mooi en krachtig team is. Iedereen heeft expertise op een ander vlak, maar we vullen elkaar aan.
Zoals ik eerder al aangaf, heb ik van hen heel erg veel geleerd en neem ik alles mee in mijn reeds goed gevulde professionele rugzak.

Wat geef je dan weg?
Op vrijdagmiddag bedacht ik dat ze gewoon ieder een eigen schilderij zouden krijgen en dook ik de creakamer in.

Het proces
Bij elk van de collega’s (Ellis, John, Caren, Joyce, Suzan, Majorie, Cris en Anne Krista) heb ik een ander gevoel en een andere band. Soms wat hechter en soms nog in een verkennende fase.
Toch denk ik dat ik aardig kon inschatten welke ‘kleur’ ze bij mij losmaakten.
Omdat ik ook graag dingen probeer, heb ik als basis de verpakking van het doek gebruikt.
Het cellofaan heb ik in eerste instantie gelijmd en daarna met een kleine brander in vorm gesmolten.
Vervolgens wat extra materialen toegevoegd, gesso (basis) erover. Bij dat proces bedacht ik al de kleuren en soms zelfs de vormen van het cellofaan.
Daarna koos ik per persoon de kleur (hoofdkleur) en het waarom.
Op zondagmiddag heb ik alle doeken een titel gegeven en er een beschrijving (waarom) bij gemaakt. Die heb ik geprint, op de achterkant van elk doek geplakt en meegenomen naar de laatste sessie.

En wat kreeg ik terug?
Zij hadden voor mij een gave beker maar nog mooier een werkvorm.
Collegiaal roddelen bij TeamGeluk kaarten.
Een groot aantal talent kaarten lag op de tafel en al pratend zochten ze de kaarten die zij bij mij vonden passen. Uiteindelijk moest er over een kaart consensus zijn. Die heb ik meegekregen.

Mijn kaart:
Levensvreugde
‘Wie zijn lach verliest, raakt de weg kwijt in de chaos van het leven’

Dat gaat nog lastig worden de komende tijd.

Het team en hun persoonlijke schilderij.

Het was mooi!
Dank, Ellis, John, Caren, Joyce, Suzan, Majorie, Cris en Anne Krista ik ga jullie missen!