Splatoon 2 is een herhalingsoefening voor Nintendo. Waar Het Eerste Deel al heel goed was, werd het helaas uitgebracht op de Wii U, een console die bijna niemand had. Daardoor werd de extreem kindvriendelijke shooter nooit het succes dat het had moeten zijn.

Dat is onterecht, want Splatoon (dit geldt voor zowel Het Eerste deel als dit vervolg) heeft een leuk gegeven, een structuur die je zowel on- als offline bezighoudt en bovenal een hele interessante kijk op het idee van een multiplayer shooter. Het is even wennen voordat je de aparte besturing in de smiezen hebt (de 'officiële' manier laat je verticaal kijken door je controller of Switch te bewegen, in plaats van het rechterpookje) maar dan is het lekker schieten.

Voor wie het niet kent: in de kleurrijke wereld van Splatoon speel je als mens die ook in een inktvis kan veranderen. Dat is relevant omdat je in deze arena-shooter niet per se wint door de tegenstanders neer te schieten, maar door de arena zelf te verven met je inktpistolen. Hoewel je met een paar goed gemikte klodders de tegenstander tijdelijk uit de running haalt gaat het vooral om het inkleuren van het territorium waar je in vecht. Wie aan het einde van de ronde het grootste percentage in zijn eigen kleur heeft geverfd, wint.