Nos últimos días non coñecías. Ninguén nos aprende para despedirnos, ninguén nos amosa como falar da morte, ninguén sabe cal é o mellor xeito, ou o xeito tan sequera, de falar do pasamento. Pero deume tempo nestes últimos anos a dicirche o que che quería, Pese a todo, pese ás vidas que non son perfectas, ás existencias que nos veñen dadas, que ás veces -case sempre- non damos escollido. Non tiven -pola miña mala cabeza- esa opción con papá, e aínda me pesa.

Eu, e aínda máis o máis pequeno, viñemos á túa vida de derradeiros agasallos-sorpresa. Agora que teño fillos sei o traballo que damos. E sei que estes tempos non son os que ti vivistes, nin as mentalidades de agora -menos mal- son as de antes. Tivemos os nosos máis e os nosos menos, pero tivémonos. Nunha das últimas charlas nas que rexías bromeabas sobre cando o disco duro comezaba a fallar, ti que nunca usastes un ordenador: que ben entendías! Verte nos últimos tempos no leito da dor foi duro, e seguro que máis difícil para ti que para ninguén, e tamén para os que tan ben che coidaron nas últimas.

Un nunca se conforma, e quería que vises que Carlota ten xestos teus, que Maite fai acenos como a defunta tía Cándida. Pode que sexan imaxinacións miñas, pero se non vos tivese interiorizadas nunca podería nin imaxinar de onde veñen elas.


Grazas por todo, mamá. Botareite -xa te botaba, cando vín o pasado sábado eses ollos perdidos ao mirarme- moito de menos.