Madalas akong lasing nitong mga nakaraang araw. Hindi dahil sa gusto kong mag celebrate ng bertdey ko ng madalas o sadyang lasenggo lang ako, o di kaya’y laging nayaya ng barkadang uminom. Wala lang. wala lang talaga sa hulog ang utak ko nitong mga nakaraang araw.

 

Madalas pag lasing ako naiiyak ako. Kung ang ibang lasenggo sumusuka kapag lasing, ako naiiyak. Kung bakit kasi sa akala kong makakalimutan ko ang problema ko kapag nakainom ay lalo pang lumolobo ito na parang sipon kapag bigla kang napabahing. May talsik-talsik pa.

 

Minumura ko ang lahat, ang gobyerno, ang biyenan ko, ang kapitbahay ko, ang kaklase ko nung greyd wan, ang titser ko, ang ex-wife ko…oo ang putang inang ex-wife ko na itinago sa akin ang dalawang anak ko. Putang-ina niya! Kung nasaan man siya putang-ina talaga niya. At kung naririnig niya ako, putang-ina nya ulit!

 

Madalas akong uminom kung saan lang abutin ng uhaw, nakapagtatakang inom ako ng inom pero di naman natitighaw ang uhaw ko. Dati beer lang, pero ‘tangina naiihi lang ako lagi sa beer—time to graduate, hard naman mura na mabisa pa. isang boteng ginebra lang tipsy ka na di tulad ni San Miguel tagal ka tablan, magagastusan ka pa.

 

Mas masarap kasi mag-isang uminom, at least wala kang damay. Tapos lakad-lakad lang pauwi, pakanta-kanta. Yun e kung makakauwi, minsan nagising ako nasa tabi ako ng basurahan. Nakakahiya. Pero ang di ko malilimutan ay nung magising ako mismo sa ilalim ng tulay ng Quiapo.

 

‘tang-ina, ang sakit sakit ng ulo ko, parang binibiyak, pinagpapawisan ako ng husto habang nag-aalburoto ang sikmura ko. Pinilit kong idilat ang mga mata ko sa pagkakaupo pero sadyang ferris wheel ang paningin ko. Sandal muna sa pader…sheeet! Amoy tae dito nasusuka ako…hakbang…gabay…hakbang…anong oras na kaya? Sheeet ulit! Wala ang relo ko at wallet?

 

“lola may nakita ba kayong…”

 

“ay may tinda pala kayong kape?”

 

“isang tasang kape tsaka Marlboro lights ha”

 

‘tang-ina ang dumi naman ng termos ni lola, di bale na nga sakit ulo ko e kailangang makapag kape. Buti pa si lola may hanap-buhay dito sa ilalim ng tulay.

 

“lola bakit po dito kayo sa tago nakapwesto? Mabibilhan ba kayo dito?”

 

Bingi ba itong si lola? O matindi lang hang-over ko, aba e nginitian lang ako e.

 

“gusto mo ba ng tatlong storck?”

 

“po? Storck? Yung kendi? Hindi po”

 

‘tang-ina adik itong si lola, kita nang may hang-over ako kending menthol pa ang ipapalaklak sa akin, kandasuka na nga e.

 

“skyflakes na lang ho, meron kayo?”

 

Ayan skyflakes at kape para sa taong may hang-over at walang pera. Sarap sana humigop ng bulalo para mahimasmasan tapos sabay ligo ng malamig na shower. Napansin ko lang dito sa ilalim ng tulay ng Quiapo andaming matatanda. Dito na ba lumipat ang Veterans Memorial Hospital? Mga nakahiga sa folding bed e—tsaka pawang mga matatandang babae ang narito, yung iba may alagaing apo pa.

 

Umiikot pa na parang tsubibo ang ulo ko, parang maya-maya lang bubulwak na ang isang baldeng suka galing sa sikmura kong walang laman, nagsisimula nang umagos ang laway ko sa ngala-ngala at panga, bagay na lalong nagpapasidhi sa muriatic acid ng sikmura ko. Pakiramdam ko nakakain ako ng hilaw na sampalok.

 

Kalabit-kalabit uli si lola…

 

“’utoy, utoy, magpapasupsop ka ba?”

“ha? Ano po?”

“sabi ko magpapasupsop ka ba?”

 

Hindi ko alam kung tama nga ang narinig ko, agad akong humarap kay lola taglay ang isang kilo’t kalahating kilabot na hindi ko alam kung dala lamang ng malapit ko nang maisukang sikmura o nabingi na ba ang mga tenga ko sa kaiinon ng ginebra.

 

“hindi ka kasi bumibili ng storck e”

“ano pong kaugnayan ng storck sa supsop?”

“lahat kasi dito para malaman kung gustong magpa supsop bumibili muna ng storck—tatlo”

 

Halatang irita na si lola, ako naman di alam ang gagawin. Putang-ina sa ilalim ka ba naman ng tulay ng Quiapo nagising, may hang-over, malagkit ang pakiramdam, gutom tapos may kausap kang matandang hukluban at ang topic nyo supsupan? O sya sige close na nga kami ni lola tapos ng supsupan kantutan naman ang topic ha?

 

Tinanaw ko ang paligid, lumilinaw sa akin ang sinasabi ni lola. May tatlo hanggang limang folding bed ang naka pwesto sa ibat-ibang panig ng madilim at maruming bahagi na ito ng tulay ng Quiapo. Malansa, mainit at makalat. Walang may mangahas na pasukin ito maliban sa aking namataang matandang lalaki din at ilang mukhang basurang di naman katandaang lalaki na lumabas sa hinawing kurtinang yari sa sako.

 

Napamura ako, nag-aangat kasi ng zipper yung isang mama pagkatapos niyang hawiin yung kurtina papalabas, habang may isang lola naman sa likod nun, nakangisi pa.

 

“ano bang gusto mo? May bakod o wala?”

 

“‘Tang-ina ito si lola…kung anu-ano sinasabi hindi ko maintindihan”

 

Nasabi ko sa sarili.

 

Halata siguro sa mukha ko ang pagtataka, o sadya lang nakakagago talaga ang mga pangyayari lalo na at kalahating lasing ka pa at nasusuka.

 

“ay putang-ina ano ba? Papasupsop ka ba ng titi mo o ano? Singkwenta lang”

 

Muntik ko nang mabitiwan ang isang tasa ng kape na tangan ko. Blow Job session pala ng mga matatanda ang ilalim ng tulay ng Quiapo ito. Kaya pala tinatanong ni lola kanina kung may bakod ba o wala ang gusto ko, nang Makita ko ang isang lola matapos umalis ang parokyano nya---isinubo muli ang pustiso nya.

 

Putang-ina! Nandiri ako, biglang sumikdo ng husto ang sikmura ko at gustong isuka lahat ang bituka ko pati atay, balumbalunan, at baga ko. Hindi ko alam kung parusa na ito sa akin at ako’y nasa impierno na. Oo masarap ang Blow Job, ang masupsop ang titi, ang nilalandi ng dila ang burat habang nilalamas ang bayag, por dyos, por santo! Pero hindi ni lola!

 

Napako ako sa kinatatayuan ko, pinagmasdan ko ng husto ang paligid. Muli kong nasaksihan ang kalunos-lunos na kalagayan ng mga matatandang uutay-utay na lang sa pag galaw habang nakatalungko sa mga folding bed nila, may maliliit na lamesita sa gilid ng kama, mistula itong charity ward sa PGH kung saan may mga pasyenteng matatanda na walang dalaw. Narito ang iilang plastic bag na may mga damit nila at ilang gamit kusina.

 

Umaalingasaw ang ihip ng hangin na galing ilog pasig, ang lansa at alimuom ng pinaghalong alinsangan at tamod sa semento ang siyang nanunuot sa utak ko. Nilulunod ng mga businahan ng sasakyan at ingay ng mga nagtitinda sa labas ng tulay ang palatak ng suspsupan sa sulok na ito ng kamunduhan.

 

Nanginginig ang kamay kong inilapag ang isang tasa ng kape, bahagya ko lang itong nainom. Di bale na, tanggal na ang hang-over ko. Nalingunan ko si lola tindera, nakangisi. Hindi na niya kailangang magpaliwanag. Wala siyang dapat ipaliwanag.

 

Kahit gigiray-giray ang lakad ko humahangos ako palabas sa ilalim ng tulay na iyon. Hindi pangkaraniwan ang magising sa bahaging iyon ng mundo. Hanggang makalipas ang ilang oras di ko pa rin mapagtanto kung gising na nga ba ako o bahagi lang ito ng isang masamang panaginip.

 

Sa natitirang barya sa aking bulsa tinangka kong sumakay ng bus. Nakasisilaw ang liwanag ng haring araw sa puyat kong mga mata, nagdudulot ito ng pag tagaktak ng pawis at butil-butil na pangamba sa noo ko.

 

Hindi ko rin alam kung bakit nagmamadali ako, gusto kong maligo na, gusto kong umuwi na, gusto kong Makita na ang mga anak ko. Gusto kong mayakap na sila, gusto kong kamustahin sila, gusto kong tumawa kasama sila, kung nasaan man sila…

 

Naiiyak ako…nahihilam ata ako sa usok ng sasakyan habang nakatanaw sa bintana ng bus. Napayuko na lamang ako ayokong Makita ninuman na naluluha ako. Sa pagkakayuko may napansin ako…bukas pala ang zipper ko.

 

END