Bugün hayatımda ilk kez Gezi Parkı'na gittim. Çevresindeki yollardan binlerce kez geçmeme rağmen parkta gezmeye fırsat bulamamışım. Öyle ki şehrin göbeğinde bu kadar güzel bir yer olduğunun farkına bile varamamışım.


Metronun Şişli'den sonra yola devam etmemesi üzerine yolumuza yürüyerek devam ettik. Yanımıza aldığımız, talcid, su, limon gibi malzemelere Şişli'den Harbiye'ye varana kadar sirkeli pamuk, gaz maskesi ve fular ekledik. Yaklaşık yüz elli metre önümüzde duran polis aracını görünce durduk. Beklemeye başladık. Her şey çok güzeldi. Herkes birbiriyle konuşuyordu, gözlerinde umut ışığı vardı. Birden sesler duyduk, ardından önümüze, arkamıza düşen gaz bombaları. İnsanlar koşmaya başladı, biz de öyle. Boğazı yakan, solumayı güçleştiren, gözleri yaşartan, kusma hissi veren dumanı soluduk. Yanımdan yuvarlanan teneke sesi eşliğinde gelen yoğun duman nefes almamızı güçleştirdi. Bir yere sığınmamız gerekiyordu. "Gelin" diye bağıran birilerini duyduk ve bir dükkana sığındık.


Bizi dükkanına alarak ilk müdahaleyi yapan ETS tur çalışanlarına, eşime ve bana limon veren güzel kıza, "su ister misiniz?" diye soran çalışana, yüzümüze talcidli su püskürten cesur delikanlıya, eşimi sakinleştirmek için ona moral veren genç kıza, dönüş yolunda yüzümüze süt sıkan çocuklara çok teşekkür ederim. Bize insanlığı, dayanışmayı, anlayışı, umudu gösterdiler. Hiçbir şey yapmadığımız halde üzerimize gaz bombası atan cesur polise, ona o emri veren mutlu valiye, "sen yüz bin kişi gelirsen ben bir milyon toplarım" diyen zalim başbakana da teşekkür ederim. Kibir ve gücün birleşince adaletsizliğe yol açacağını gösterdiler.

İstanbul, 1 Haziran 2013