Mataas na ang araw nang lumabas si Aling Marta sa bakuran ng kanilang maliit na barong-barong. Aliwalas ang Kanyang mukha sa kanyang lubog ng mga mata na bahagyang pinapagdilim ng kanyang malalagong kilay ay nakakintal ang kagandanan ng kaaya-ayang umaga. At sa kanyang maninipis na labi, na bahagyang pasok sa pagkakalapat at maputla, ay naglalaro ang isang ngiti ng kasiyahan. Araw ng pagtatapos ng kanyang anak na dalaga, sa gabing iyon ay tatanggapin nito ang diploma bilang katunayang natapos niya ang apat na taong inilagi sa mataas na paaralan. Ang sandaling pinakahihintay niya sa mahaba-haba rin naming panahon ng pagpapaaral ay dumating na: ang magkaroon na ng isang anak na nagtapos ng high school ay hindi na isang maliit na bagay sa isang mahirap na gaya niya, naisip niya. Sa mapangarapin niyang diwa ay para niyang nakikita ang kanyang anak na dalaga sa isang kasuotang puting-puti, kipkip ang ilang libro, at nakangiti patungo sa lalong pang mataas na hangarin sa buhay, ang makatapos sa kolehiyo, magpaunlad ng kabuhayan, at sumagana.

Maaaring balang araw ay magkaroon din siya ng mamanuganging may sinasabi rin naman. Nasa daan na siya ay para pa niyang naririnig ang matinis na halakhak ng kanyang anak na dalaga habang paikot-ikot nitong sinusukat sa harap ng salamin ang nabuburdahang puting damit na isusuot sa Kinagabihan. Napangiti siyang muli. Mamimili si Aling Marta. Bitbit ng isang kamay ang isang pangnang sisidlan ng kanyang pamimilihing uulamin. Habang nasa daan, samantalang patungo sa pamilihang bayan ng Tondo ay mataman niyang iniisip ang mga bagay na kanyang pamimilihin.

Hindi pangkaraniwan ang araw na ito at kinakailangang magkaroon silang mag-anak ng hindi pangkaraniwang pananghalian. Bibili siya ng isang matabang manok, isang kilong baboy, gulay na panahog, at dalawang piling ng saging. Bibili rin siya ng garbanzos. Gustong-gusto ng kanyang magtatapos na anak ang minatamis na garbanzos.

Mag-iikasiyam na nang dumating siya sa pamilihan. Sa labas pa lamang ay naririnig na niya ang di-magkamayaw na ingay na nagbubuhat sa loob, ang ingay ng mga magbabangus na pakanta pang isinisigaw ang halaga ng kanilang paninda, ang salit salitang tawaran ng mga mamimili. Linggo ng umaga at ang palengke ay siksikan. Sa harapan niya piniling magdaan. Ang lugar ng nagmamanok ay nasa dulo ng pamilihan at sa panggitnang lagusan siya daraan upang magdaan tuloy sa tindahan ng mga tuyong paninda at bumili ng mantika. Nang dumating siya sa panggitnang pasilyo at umakmang hahakbang na papasok ay siyang paglabas ng humahangos na isang batang lalaki, na sa kanilang pagbabangga ay muntik na niyang ikabuwal. Ang siko ng bata ay tumama sa kanyang kaliwang dibdib.

Ano ka ba?" bulyaw ni Aling Marta. "Kaysikip ng daraanan ay patakbo ka pa kung lumabas!"

Ang bata ay nakapantalon ng maruming maong na sa kahabaan ay pinag-ilang lilis ng laylayan. Nakasuot ito ng libaging kamiseta, punit mula sa balikat hanggang pusod, na ikinalitaw ng kanyang butuhan, at maruming dibdib. Natiyak ni Aling Marta na ang bata ay anak-mahirap.

"Asensiya na kayo, Ale," ang sabi ng bata. Hawak nito ang isang maliit na bangus na tig-bebeinte, sa loob-loob ni Aling Marta. Ang bata ay takot na nakatingin sa kanya. "Hindi ko ho sinasadya, nagmamadali ho ako, e."

"Pasensiya!" sabi ni Aling Marta. "Kung lahat ng kawalang-ingat mo'y pagpapasensiyahan ng pagpapasensiyahan ay makakapatay ka ng tao."

Agad siyang tumalikod at tuloy-tuloy na pumasok. Paanot paano man, naisip niya ay ako ang huling nakapangusap. Higit kong daramdamin kung ako na itong nagawan ng di-mabuti ay sa kanya pa manggagaling ang huling salita. Mataman niyan inisip kung may iba pang nakakita sa nangyari. Marahas ang kanyang pagkakapagsalita sa bata at maaaring may kakilala siyang nagdaraan na nakarinig ng kanyang mga sinabi. Dumating siya sa tindahan ng mga tuyong paninda at bumili ng isang kartong mantika.

"Tumataba yata kayo, Aling Godyang," ang bati niya sa may kagulangan nang tindera na siya niyang nakaugaliang bilhan. Nakangiti siya at ang babae ay ngumiti rin.

"Tila nga ho," ani Aling Godyang. "Tila ho nahihiya ako sa pagtitinda."

Natawa si Aling Marta at pagkaraan ay dumukot sa bulsa sa kanyang bestida upang magbayad. Saglit na nangulimlim ang kanyang mukha at ang ngiti sa maninipis na labi ay nawala. Wala ang kanyang kalupi! Napansin ng kaharap ang kanyang anyo.

"Bakit ho?" anito.

"E. e, nawawala ho ang aking pitaka," wala sa loob na sagot ni Aling Marta.

"Ku, e magkano ho naman ang laman?" ang tanong ng babae.

Ang tanda niyang laman ng kanyang pitaka ay pitumpung piso na siyang bigay na sahod ng kanyang asawa nang Sinundang gabi, Sabado. Ngunit aywan ba niya kung bakit sa di pa ma'y nakikiramay nang tono ng nagtatanong ay nakapagpalaki ng kanyang loob upang sabihin. "E sandaan at sampung piso ho."

Nanatili siya sa pagkakatayo nang ilang saglit, wari'y tinakasan ng lakas, nag-iisip ng mga nakaraang pangyayari. Mayamaya ay parang kidlat na gumuhit sa kanyang alaala ang gusgusing batang kanyang nakabangga. Tumama ang siko nito sa kanyang dibdib, sa kanyang katawan. Dali-dali siyang tumalikod at patakbong lumabas. Hindi pa marahil iyon nakakalayo; may ilang sandali pa lamang ang nakararaan. Inisip niyang kung ano ang kasuutan nito na maaari niyang pagkakilanlan, ang tabas ng mukha, ang gupit, ang tindig. Sa labas, sa harap ng palengke na kinaroroonan ng ilang tindahang malit at mangilangilang mamimili at mga batang panakaw na nagtitinda ng gulay, ay nagpalinga- linga siya. Patakbo uli siyang lumakad, sa harap ng mga bilao ng gulay na halos mayapakan na niya sa pagmamadali; at sa gawing dulo ng posisyon, na di-kalayuan na natatanaw niyang karatig na outpost ng mga pulis, ay nakita niya ang kanyang hinahanap. Nakatayo ito sa harap ng isang bilao ng kangkong at sa malas niya ay tumatawid. Hindi siya maaaring magkamali; ang wakwak na kamiseta nito ang mahabang pantalon na wari'y salawal ding ginagamit ng kanyang ama ay sapat nang palatandaan upang ito ay madaling makilala. At ang hawak nitong bangus na tig-bebeinte.

Maliksi siyang lumapit at binatak sa leeg ang bata.

"Nakita rin kita!" ang sabi niyang humihingal. "ikaw ang dumukot ng pitaka ko, ano? Huwag kang magkaila!"

Tiyakan ang kanyang pagkakapagsalita. Ibig niyang sa pagkalito ng bata sa pag aapuhap ng isasagot ay masukol niyang buong-buo. Ngunit ang bata ay mahinahong sumagot:

"Ano hong pitaka?" ang sabi. "Wala ho akong kinukuha sa inyorng pitaka."

"Anong wala!" pasinghal na sabi ni Aling Marta. "Ikaw nga ang dumukot ng pitaka ko at wala nang iba. Kunwa pa'y binangga mo ko, ano ha? Magaling, magaling ang sistema ninyong iyan. Kikita nga kayo rito sa palengke."

Marami nang- nakapaligid sa kanila, mga batang nagtitinda, lalaki at babaing mamimili. Hinigpitan ni Aling Marta ang pagkakahawak sa leeg ng bata at ito'y pilit na iniharap sa kababaihan.

"Aba, kangina ba namang pumasok ako sa palengke e banggain ako," sabi niya. "Nang magbabayad ako ng pinamili kot kapain ko ang bulsa ko e wala nang laman!"

"Ang mabuti ho'y ipapulis ninyo," sabing nakalabi ng isang babaing nakikinig.

"Talagang dito ho sa palengke'y maraming naglipanang batang gaya niyan"

Tena," sabi ni Aling Marta. "Sumama ka sa akin."

"Bakit ho, saan ninyo ako dadalhin?"

"Saan sa akala mo?" sabi ni Aling Marta at pinisil sa leeg ang bata. "lbibigay kita sa pulis. Ipabibilanggo kita kapag di mo inilabas ang dinukot mo sa akin."

Pilit na nagwawala ang bata; ipinamulsa niya ang hawak na bangus upang dalawang- kamayin ang pag-alis sa mabutong daliri ni Aling Marta na tila kawad sa pagkakasakal sa kanyang leeg. May luha nang nakapamintana sa kanyang mga mata at ang uhog at laway ay sabay na umaagos sa kanyang leeg. Bukod sa likuran ng mga nanonood ay lumapit ang isang pulis, na tanod sa mga pagkakataong tulad niyon, at nang ito ay malapit ay sinimulan ni Aling Marta ang pagsusumbong.

"Nasisiguro ko hong siya dahil sa, nang ako'y kanyang banggain, e naramdaman ko ang kanyang kamay sa aking bulsa," patapos niyang pagsusumbong. "Hindi ko lang ho naano kaagad pagkat ako'y nagmamadali."

Tiningnan nang matagal ng pulis ang bata, ang maruming saplot nito at ang nagmamapa-sa-duming katawan, pagkatapos ay patiyad na naupo sa harap at sinimulang mangapkap sa bulsa ng bata, na sa pagadating ng pulis, ay tuluyan nang umiyak, inilabas ang isang maruming panyolito, basa sa uhog at tadtad ng sulsi, diyes sentimos na papel at ang tig-bebeinteng bangus. "Natitiyak ho ba ninyong talaga na siya ang dumukot ng inyong pitaka?" tanong ng pulis kay Aling Marta.

"Siya ho at wala nang iba," sagot ni Aling Marta.

"Saan mo dinala ang dinukot mo sa aleng ito?" mabalasik na tanong ng pulis sa bata. "Magsabi ka ng totoo, kung di ay dadalhin kita."

"Wala ho akong dinukot na maski ano sa kanya," sisigok-sigok na sagot ng bata.

"Maski kapkapan ninyo 'ko nang kapkapan e wala kayong makukuha sa akin. Hindi ho ako mandurukot."

"Maski kapkapan!" sabad ni Aling Marta. "Ano pa ang kapkapin naming sa iyo. Kung ang pitaka ko e naipasa mo na sa kapwa mo mandurukot! O, ano, hindi ba ganoon kayong mga tekas kung lumakad, isa-isa, dala-dalawa, tatlo-tatlo. Ku, ang mabuti ho yata, mamang pulis, e ituloy na natin iyan sa kuwartel. Baka roon matutong matakot iyan

at magsabi ng totoo."

Tumindig ang pulis. "Hindi natin kara-karakang madadala ito nang walang ebidensiya. Kinakailangang kahit paano'y magkaroon tayo ng maihaharap na katibayang siya nga ang dumukot ng inyong kuwarta. Papaano kung hindi siya?"

"E, ano pang ebidensiya ang hinahanap mo?" sabi ni Aling Marta na nakalimutan ang pamumupo. "Sinabi ko nang binangga ako nang pasadya, na naramdaman ko ang kanyang kamay sa aking bulsa. Ano pa?"

Sa bata nakatingin ang pulis na wari'y nag-iisip ng dapat niyang gawin, mayamaya'y muling naupo at dumukot ng isang lapis at isang maliit na kuwaderno sa kanyang bulsa.

"Ano ang pangalan mo? ang tanong niya sa bata.

"Andres Reyes po."

"Saan ka nakatira? Ang muling tanong ng pulis.

Lumingon ang bata sa kanyang paligid, inisa-isa ang mga mukhang nakatunghay sa kanya. "Wala ho kaming bahay," ang sagot. "ang tatay ko hoe may sakit at kami ho, kuno minsan, ay doon sa bahay ng Tiyang Ines ko sa Blumentritt, kapatid ng nanay ko rito sa Tondo. Inutusan nga lang ho niya 'kong bumili ng ulam, para mamayang pananghalian."

"Samakatwid ay dito kayong mag-ama nakatira ngayon sa Tondo?" ang tanong ng pulis.

"Oho" ang sagot ng bata, "pero hindi ko nga lang ho alam ng kalye at ng bahay dahil sa noong makalawa lang kami lumipat at saka hindi ho ako

marunong magbasa, e."

Ang walang kawawaang tanong at sagot ang naririnig ni Aling Marta ay nakabagot sa

kanyang pandinig; sa palagay ba niya ay para-para silang walang mararating. Lumalaon ay dumarami ang tao sa kanilang paligid at ang pulis na umuusig ay tila siyang-siya sa kanyang pagtatanong at pagsusulat sa kuwaderno. Nakaramdam siya ng pagkainis.

"Ang mabuti ho yata e dalhin na natin iyan kung dadalhin sabi niya. "Pinagkakaguluhan lamang tayo ng mga tao rito ay wala namang nangyayari. Kung hindi naman ninyo kaya ay sabihin ninyo at tatawag ako ng ibang pulis."

"Hirap sa inyo ay sabad kayo nang sabad, e" sabi ng pulis. "Buweno, kung gusto n'yong dalhin ang batang ito, pati kayo ay sumama sa akin sa kuwartel. Doon nyo sabihin ang gusto n'yong sabihin at doon n'yo gawin ang gusto n'yong gawin.

Inakbayan pulis ang bata at inilakad na patungo sa outpost, kasunod ang hindi umiimik na si Aling Marta at ang isang hugos na tao na ang ilan ay ngingiti-ngiti habang silang tatlo ay minamasdan. Sa harap ng outpost, ay huminto ang pulis.

"Maghintay kayo rito sandali at tatawag ako sa kuwartel para pahalili," sabi sa kanya at pumasok.

Naiwan siya sa harap ng bata, na ngayon ay maamong kordero sa pagkakatungo, sisigok-sigok, nilalaro ng mga payat na daliri ang ulo ng tangang bangus. Luminga-linga siya. Tanghali na; ilan-ilan na lamang ang nakikita niyang pumapasok sa palengke. Inisip niya kung ilang oras pa ang kinakailangan niyang ipaghintay bago siya makauwi: dalawa, tatlo, o maaaring sa hapon na. Naalala niya ang kanyang anak na dalagang magtatapos, ang kanyang asawa na kaipala ay naiinip na sa paghihintay; at para niyang narinig ang sasabihin nito kung siya'y uuwi na walang dalang anuman, walang dala atwalang pera. Nagsiklab ang poot sa kanya na kangina pa nagpupuyos sa kanyang dibdib; may kung anong sumulak sa kanyang ulo; mandi'y gagahanip ang tingin niya sa batang kaharap. Hinawakan niya ito sa isang bisig at sa pagdidilim ng kanyang paningin, ay pabalinghat niyang pinilipit sa likod nito.

"Tinamaan ka ng lintik na bata ka!" sabi niyang pinanginginigan ng laman. "Kung walang binabaing pulis na makapagpapaamin sa iyo e ako, ako ang gagawa ng ikaaamin mo! Saan mo dinala ang dinukot mo sa kin? Saan? Saan?"

Napahiyaw ang bata sa sakit; ang bisig nito ay halos napaabot ni Aling Marta sa kanyang balikat sa likod. Ang mga nanonood ay para-parang nangapatdan ng dila upang makapagsalita ng pagtutol. Ang kaliwang kamay ni Aling Marta ay pakabig na nakapaikot sa baba ng bata; sinapo ito ng bata ng kanyang kamay at nang mailapit sa kanyang bibig ay buong panggigigil na kinagat.

Hindi niya gustong tumakbo; halos mabali ang kanyang siko at ang nais lamang niya ay makaalpas sa matitigas na bisig ni Aling Marta. Ngunit ngayon, nang siya ay binitawan ng nasaktang si Aling Marta at makalayong paurong, ay naalaala niya ang kalayaan, kalayaan kay Aling Marta at sa dumarakip na pulis, at siya ay humanap ng malulusutan at nang makakita ay mabilis na tumakbo, patungo sa ibayo ng maluwang na daan. Bahagya na niyang narinig ang mahahayap na salita sa humahabol na si Aling Marta, ang sigaw ng pulis at ang sumunod na tilian ng mga babae; bahagya nang umabot sa kanyang pandinig ang malakas na busina ng isang humahagibis na sasakyan. Sa isang sandali ay nagdilim sa kanya ang buong paligid at sa pagmumulat na muli ng kanyang paningin, sa pagbabalik ng kanyang ulirat, wala siyang nakita kundi ang madidilim na anino ng mga mukhang nakatunghay sa kanyang lupaypay at duguang katawan.

Hindi umiimik si Aling Marta habang minamasdan ang bata. Maputla ang kulay ng kanyang mukha at aywan ba niya at pati siya ay tila pinanawan ng lakas. Malakas na pawis ang gumigiti sa kanyang noo at ang tuhod niya ay parang nangangalog. Hindi Siya makapag-angat ng paningin; sa palagay ba niya ay sa kanya nakatuon ang paningin ng lahat at siya ay binubuntunan ng sisi. Bakit ba ako nanganganimo sa kanila? Pinipilit niyang usalin sa sarili. Ginawa ko lamang ang dapat ninuman at nalalaman ng lahat na ang nangyaring ito'y pagbabayad lamang ng bata sa kanyang kasalanan.

Ang pulis ay nakabalik na sa outpost at tumatawag na sa isang ospital. Ang bata ay napagtulungan ng ilan na buhatin sa bangketa upang doon pagyamanin at ipaghintay ang ambulansiya kung aabot pa. Ang kalahati ng kanyang katawan, ang dakong ibaba, ay natatakpan ng diyaryo at ang gulanit niyang kamiseta ay tuluyan ng nawalat sa kanyang katawan. Makailang sandali pa, pagdating ng pulis ay pamuling nagmulat ito ng paningin

at ang mga mata ay ipinako sa maputlang mukha ni Aling Marta.

"Maski, kapkapan n'yo ako, e wala kayong makukuha sa akin," sabing pagatol- gatol na nilalabasan ng dugo sa ilong. "Hindi ko kinukuha ang iyong pitaka."

May kung anong malamig ang naramdaman ni Aling Marta na gumagapang sa kanyang katawan; ang bata ay pilit na nagsasabi ng kanyang pahimakas. llang sandali pa ay lumungayngay ang ulo nito at ng pulsuhan ng isang naroroon ay marahan itong napailing. Patay na, naisaloob ni Aling Marta.

"Patay na ang dumukot ng kuwarta ninyo," matabang na sabi ng pulis sa kanya. Nakatayo ito sa kanyang tabi at hawak na naman ang kanyang kuwaderno at lapis. "Siguro'y matutuwa na kayo niyan?"

"Sa palagay kaya ninyo ay may sasagutin ako sa nangyari?" tanong ni Aling Marta. 

"Wala naman sa palagay ko," sagot ng pulis. "Kung may mananagot niyan ay walang iba kundi ang pobreng tsuper. Wala rin kayong sasagutin sa pagpapalibing. Tsuper na rin ang mananagot niyan."

May himig pangungutya ang tinig ng pulis. 

"Makakaalis na po ako?" tanong ni Aling

Marta.

"Maaari na," sabi ng pulis. "Lamang ay kinakailangang iwan ninyo sa akin ang inyong pangalan at direksiyon ng inyong bahay upang kung mangailangan ng kaunting pag-aayos ay mahingan namin kayo ng ulat."

lbinigay ni Aling Marta ang kanyang pangalan at tinitirhan at pagkatapos ay tuwid ang tinging lumayo sa karamihan. Para pa siyang nanghihina at magulong-magulo ang kanyang isip; sali-salimuot na alalahanin ang nagsasalimbayan sa kanyang diwa. Lumalakad siya ngayon na walang tiyak na patutunguhan. Naalala niya ang kanyang anak na ga-graduate, ang ulam na dapat niyang maiuwi, na sanay naiuwi na at ang nananalim, nangungutyang mga mata ng kanyang asawa sa sandaling malaman nito ang pagkawala ng pera. Magtatanong iyon, magagalit hanggang sa siya ay mapilitang sumagot. Magpapalitan sila ng mahahayap na pangungusap, sisihan, tungayawan, at ang anak niya na ga-graduate ay magpapalahaw ng panangis hanggang sila ay puntahan at payapain ng mga kapitbahay. Katakot-takot na gulo at kahihiyan! sa loob-loob ni Aling Marta, at hindi sinasadya ay muling nadako ang pinag-uulapang diwa sa bangkay ng batang natatakpan ng diyaryo, na siyang pinagmulan ng lahat.

Kung hindi sa inaman ng lintik na iyon ay hindi ako masusuot sa suliraning ito, usal niya sa sarili. Kasi'y imbi, walang pinag-aralan, maruming palaboy ng kapalarang umaasa sa taba ng iba. Mabuti nga sa kanya.

Kinakailangan niyang kumilos, umisip ng paraan. Kinakailangang kahit papaano'y makapag-uwi siya ng ulam sa pananghalian. Pagkakain ng kanyang asawa ay malamig na ang kukote nito at saka.. saka niya sasabihin ang pagkawala ng pera. Maaaring magalit ito at ipamukha sa kanya, tulad ng madalas sabihin nito, na ang lahat ay dahil sa malabis niyang paghahangad na makapagdala ng labis na salaping ipamimili upang makapamburot at maipamata sa kapwa na sila'y hindi naghihirap ngumiti ang lahat ay titiisin niya, hindi siya kikibo. Ililingid din niya ang nangyaring sakuna sa bata; ayaw ng kanyang asawa ng iskandalo at anumang pangangatwirang gawin niya ay siya rin ang sisihin nito sa dakong huli; at sakalit darating ang pulis kukuha ng ulat ay lilihim niya ito. At tungkol sa ulam, mangungutang siya ng pera sa tindahan ni Aling Godyang at ito ang kanyang ipamimili; nasabi niya rito na ang nawala niyang pera ay isandaan at sampung piso at ang halagang iyon ay napakalaki na upang ang lima o sampung piso ay ipagkait niyo sa kanya bilang panakip. Hindi iyon makapaghihindi. May ngiti ng kasiyahang naglalaro sa maninipis na labi ni Aling Marta nang ipihit niya ang kanyang mga paa patungong pamilihan.

Tanghali na nang siya ay makauwi. Sa daan pa lamang bago siya pumasok ng tarangkahan ay natatanaw niya ang kanyang anak na dalaga na nakapamintana sa kanilang barong-barong. Nakangiti ito at siya ay minamasdan, ngunit ng malapit na siya at makita ang kanyang dala ay napangunot-noo, limingon sa loob ng kabahayan at may tinawag. Sumungaw ang payat na mukha ng kanyang asawa.

"Saan ka kumuha ng ipinamili mo niyan, nanay?" ang sabi ng kanyang anak na ga- graduate.

"E..e," hindi magkandatutong sagot ni Aling Marta. "Saan pa kundi sa aking pitaka."

Nagkatinginan ang mag-ama.

"Ngunit Marta," ang sabi ng kanyang asawa, "ang pitaka mo e naiwan mo! "kanginang bago ka umalis ay kinuha ko iyon sa bulsa ng iyong bestidang nakasabit at kumuha ko ng pambili ng tabako, pero nakalimutan kong isauli. Saan ka kumuha ng ipinamili mo niyan?"

Biglang-bigla, anaki'y kidlat na gumuhit sa karimlan, nagbalik sa gitna ng gunita ni Aling Marta ang larawan ng isang batang payat, duguan ng katawan, at natatakpan ng diyaryo, at para niyang narinig ang mahina at gumagaralgal na tinig nito. Maski kapkapan ninyo ako, e wala kayong makukuha sa'kin. Saglit siyang natigilan sa pagpanhik sa hagdanan; para siyang pinangangapusan ng hininga at sa palagay niya ay umiikot ang kanyang paligid; at bago siya tuluyang nawalan ng ulirat ay wala siyang narinig kundi ang kanyang buong paligid; at bago siya tuluyang nawalan ng ulirat ay wala siyang narinig kundi ang pagpanaog na yabag ng kanyang asawa't anak, at papaliit, lumalabong salita: Bakit kaya? Bakit kaya?