ni: Jose Corazon de Jesus

 
"Sa Ilalim ng Puno" by Wilfredo Calderon

Kung tatanawin mo sa malayong pook,

Ako’y tila isang nakadipang krus;

Sa napakatagal na pagkakaluhod,

Parang hinahagkan ang paa ng Diyos.

Organong sa loob ng isang simbahan

Ay nananalangin sa kapighatian,

Habang ang kandila ng sairling buhay;

Magdamag na tanod sa aking libingan.

Sa aking paanan ay may isang batis,

Maghapo’t magdamag na nagtutumangis;

Sa mga sanga ko ay nangakasabit

Ang pugad ng mga ibon ng pag-ibig.

Sa kinislap-kislap ng batis na iyan,

Asa mo ri’y agos ng luhang nunukal;

At saka ang buwang tila nagdarasal,

Ako’y binabati ng ngiting malamlam!

Ang mga kampana sa tuwing orasyon,

Nagpapahiwatig sa akig ng taghoy;

Ibon sa sanga ko’y may tabing nang dahon,

Batis sa paa ko’y may luha nang daloy.

Ngunit tingnan ninyo ang aking narating,

Natuyo, namatay, sa sariling aliw,

Naging krus ako ng pagsuyong laing,

At bantay sa hukay sa gitna ng dilim.

Wala na, ang gabi ay lambong sa luksa

Panakip sa aking namumutlang mukha!

Kahoy na nabuwal sa pagkakahiga,

Ni ibon ni tao’y hindi na matuwa!

At iyong isipin nang nagdaan garaw,

Isang kahoy akong malago’t malabay,

Ngayon ang sanga ko’y krus sa libingan,

Dahon ko’y ginawang korona sa hukay.

Copyright © 2020

All Rights Reserved