ni: Jose P. Rizal

"Mindful Escapade. A Jose Rizal Painting" by Diana B. Santos

I

Pinipintuho kong Bayan ay paalam

lupang iniirog ng sikat ng araw,

mutyang mahalaga sa dagat Silangan,

kaluwalhatiang sa ami'y pumanaw.

II

Masayang sa iyo'y Aking idudulot

ang lanta kong buhay na lubhang malungkot;

maging maringal man at labis alindog

sa kagalingan mo ay aking ding handog.

III

Sa pakikidigma at pamimiyapis

ang alay ng iba'y ang buhay na kipkip,

walang agam-agam, maluag sa dibdib,

matamis sa puso at di ikahapis.

IV

Saan man mautas ay di kailangan,

sipres o laurel, lirio ma'y patungan;

pakikipaghamok, at ang bibitayan,

yaon ay gayon din kung hiling ng Bayan.

V

Ako'y mamamatay, ngayong namamalas

na sa silinganan ay namamanaag

yaong maligayang araw na sisikat

sa likod ng luksang nagtabing na ulap.

VI

Ang kulay na pula kung kinakailangan

na maititina sa Iyong liwayway

dugo ko'y isabog at siyang ikinang

ng kislap ng iyong maningning na ilaw

VII

Ang aking adhika sapul magkaisip

ng kasalukuyang bata pang maliit,

ay ang tanghalin, ka at minsan masilip

sa dagat Silangang hiyas na marikit.

VIII

Natuyo ang luhang sa mata'y nunukal,

taas na ang noo't walang kapootan,

walang bakas kunot ng kapighatian,

gabahid man dungis niyong kahihiyan.

IX

Sa kabuhayan ko ang laging gunita

maningas na aking ninanasa-nasa,

at guminhawa ka ang hiyas ng diwa,

Pag hininga’y papanaw ngayong biglang-bigla

X

Ikaw'y guminhawa laking kagandahang

ako’y malugmok, at ikaw ay matanghal,

hininga'y malagot, mabuhay ka lamang

bangkay ko'y masilong sa iyong kalangitan.

XI

Kung sa libingan ko'y tumubong mamalas

sa malagong damo mahinhing bulaklak,

sa mga labi mo'y mangyayaring itapat,

sa kaluluwa ko hatik ay igawad.

XII

At sa aking noo nawa'y iparamdam,

sa lamig ng lupa ng aking libingan,

ang init ng iyong pag-aagdong-buhay,

at simoy ng iyong paggiliw na tunay.

XIII

Bayaang ang buwan sa aki'y ititig

ang liwanag niyang lamlam at tahimik,

liwayway bayaang sa aki'y ihatid

magalaw na sinag at hanging hagibis.

XIV

Kung saka-sakaling bumabang humantong

sa krus ko'y dumapo kahi’t isang ibon,

doon ay bayaang humuning hinahon

at dalitin niya payapang panahon.