Sobotni spokojny poranek, słońce nieśmiało przebija przez chmury, dość mocno wieje – typowy październikowy weekend w naszym kraju. Siódma rano – lubię wstawać wcześnie, wtedy mogę chwilę nacieszyć się porannym spokojem. W mieszkaniach, które widzę ze gabinetu jeszcze spuszczone rolety i zasłonięte zasłony – miasto w sobotę nie budzi się tak rano.

Poranny rytuał, wstawiam wodę, uruchamiam kafeterkę i rozprowadzam zapach świeżo zaparzonej Kawy po całym mieszkaniu. Nie piję kawy dla rozbudzenia, nie działa tak na mnie – piję ją dla smaku i uważam, że jest to o wiele przyjemniejsze podejście do tego naparu. Z kubkiem szurając stopami po podłodze kieruję się w stronę „Blaszaka”. Poranek to też ten moment dnia kiedy jeszcze nie zawracam sobie głowy niczym konkretnym, włączam komputer, cichutko zaczynają szumieć wiatraki w środku, od czasu do czasu mruknie jeden z dysków. Rozsiadam się wygodni i  „zwiedzam internet”, czytając wiadomości, oglądając koty i delektując się słupkami odwiedzin na Linkowskazie.

Tak wygląda standardowa sobota, jednak ta o której właśnie piszę była tylko z początku zwyczajna. Chwile po 8, już nie pamiętam czemu, dość zamaszystym gestem prawej ręki trąciłem (słowo kompletnie nie oddające rzeczywistości) kubek z kawą. Jak to zwykle bywa w takich sytuacjach dwie wredne siostry – grawitacja i fizyka momentalnie się pojawiły, z piskliwym śmiechem popychając mechanizm nieszczęśliwego wypadku.

Kubek wywalił się na bok, szczęśliwie zatrzymał się na krawędzi biurka – los w swojej łaskawości podarował mu jeszcze odrobinę dłuższe życie. Ciemnobrązowa ciecz niestety nie została w środku. Piękny strumień sekundowego kawospadu przelał się z biurka w dół, centralnie na stojącego na podłodze Blaszaka. Ten przyjął wszystko na klatę (w sumie to na głowę). Mój komputer jest twardym zawodnikiem, nie jest to jego pierwszy pojedynek z herbatą, kawą a nawet yerbą. Jednak był to pierwszy tak poważny bój – jeszcze nigdy nie otrzymał tak precyzyjnego ciosu i tak idealnie skierowanego w otwory wentylacyjne mieszczące się na górze obudowy.

Ze stoickim, szlacheckim spokojem i opanowaniem rzuciłem się w stronę poszkodowanego. Wcisnąłem przycisk power i zgodnie z instrukcją czekałem 6 sekund na wyłączenie (tak, tak, zamiast wyrywać kabel zasilający albo przynajmniej chlapnąć przełącznikiem napięcia… następnym razem tak zrobię (zapewne kłamstwo)).

Gdy zobaczyłem, że plama kawy jest na / w / pod / obok obudowy pomyślałem „ojej” (ta…. jasne… ojej….)

Niczym saper delikatnie ścierałem kolejne warstwy kawy, próbując dostać się do środka (ciągle słyszałem „kap kap kap”) wewnątrz – na bank znacie ten dźwięk, np. w horrorach występuje gdy główny bohater wchodzi do pomieszczenia gdzie znajduje się zamordowana postać, jeszcze niby nic nie wiadomo ale jednak każdy sięga po większą garść popcornu.

Artykuł Karta, Brutus i Kawa pochodzi z serwisu Linkowskaz.pl.