Πάντοτε έπεφτε απο το ποδήλατό του ο Γιακουμής με τα μεγάλα αφτιά. Μέχρι και ειδική πατέντα του έκανε ο Μπάμπης, ο σιδεράς του χωριού, με τρείς ρόδες παρακαλώ, αλά τίποτε αυτός, ξανάβρισκε τον τρόπο να το αναποδογυρίσει. Αναγκάστηκε ο πατέρας του να του αγοράσει κράνος, βρήκε κάτι που έμοιαζε με κράνος τέλος πάντων στη λαϊκή, μην σπάσει το κεφάλι του, τι να έκανε ο άνθρωπος. Το φόραγε κι ο Γιακουμής όλο καμάρι, λές και ήταν πηλίκιο κανενός στρατάρχη. Μια μέρα τον φώναξε ο Μπάμπης, που τον λυπόταν βλέποντάς τον συνεχώς αγκαλιά με τη γή, και του είπε, "άστο εδώ ρε Γιακουμή, και έλα να το πάρεις το απόγευμα". Πάει όντως κατά τις πέντε το απόγευμα ο δικός μας, και τί να δεί...Θαύμα! Το ποδήλατό του είχε μεταμορφωθεί σε γουρούνα..ξέρετε, αυτά με τις τέσσερις ρόδες; κάτι τέτοιο του έφτιαξε ο Μπάμπης. Μόλις ανέβηκε όλο χαρά πάνω του ο Γιακουμής, ο Μπάμπης του φώναξε κάπως ανήσυχος, "άμα πέσεις και απ' αυτό Γιακουμή, χέσε μέσα.." Του το είχε φαρδύνει, και έμοιαζε με κάρο. Εμείς απορούσαμε πως στρίβει, μα ο Γιακουμής δεν πιανόταν.. Πήρε την κατηφόρα για το σχολείο, έστριψε με επιτυχία στη στροφή της κοινότητας, πήρε βούρ τον κατήφορο για του Τοκατλίδη το σπίτι, και λίγο πρίν φτάσει στο αγροτικό ιατρείο, τα σκάτωσε.. Το έφερε στα καλά καθούμενα μια τούμπα, που και να 'θελε κάποιος να την πετύχει, έπρεπε να προσπαθεί για τρία χρόνια μερονυχτίς, και να 'ναι και κασκαντέρ. Με την τούμπα που έφερε, καρφώθηκε πάνω στο πλατάνι με το κεφάλι, κι έμεινε ακίνητος, ευτυχώς που φόραγε το κράνος. Τρέξαμε γεμάτοι ανησυχία μην χτύπησε σοβαρά, μα ενώ τον πλησιάζαμε άρχισε να κουνιέται, κάτι που μας καθησύχασε κάπως. Τουλάχιστον είναι ακόμα ζωντανό το μαλακισμένο το ..ζωντανό. _Γιακουμή; ζείς ρε; _Βγάλτε μου ρε σείς αυτήν την μαλακία..με σφίγγει _Τι λέει ρε παιδιά; τι να του βγάλουμε; _Το καθίκι που 'χει στο κεφάλι του για προστασία Τραβούσαμε ο ένας μετά τον άλλον, με τη σειρά, μα δεν έβγαινε με τίποτε, είχε σφηνώσει το κράνος στο κεφάλι του και δεν κουνιόταν χιλιοστό, είχαν σφηνώσει τα αφτιά του μέσα βλέπεις. Ρε απο δώ, ρε απο κεί...τίποτε, άδικος κόπος. Το μόνο που καταφέρναμε ήταν να κάνουμε τον Λάουντα να φωνάζει και να βρίζει απο τον πόνο, ώσπου στο τέλος αποκαρδιωμένος μας σταμάτησε απο το να του κουνάμε το κεφάλι λές και ήτανε κανένα βόδι. _Σταματήστε ρε..δεν βγαίνει αφού..ΣΤΑΜΑΤΗΣΤΕ πονάνε τα αφτιά μου ρε μαλάκες! Τρείς μέρες ο στρατηλάτης ήταν με το καθίκι στο κεφάλι, ούτε ο πατέρας του, ούτε η μάννα του μπόρεσαν να κάνουν τίποτε. Τι σαπούνια, τι λάδια, τι τραβήγματα, ..όλες οι προσπάθειες απέβησαν άκαρπες. Τα αφτιά του δεν έλεγαν να ξεσφηνώσουν απο το τσουκάλι μπάς και βγεί το κεφάλι του. Την τέταρτη μέρα, κάποιος είχε την φαεινή ιδέα να τον πάμε σε έναν χωριανό μας, τον Κυριάκο, που είχε οξυγονοκόληση. Τύφλα μεθυσμένος ο Κυριάκος, μας κοίταζε όλους μαζί που εμφανιστήκαμε άξαφνα μπροστά του, ολάκερο ασκέρι. _Τι έγινε ρε μάγκες; έχει πουθενά τζάμπα τυρόπιτες και τρέξατε όλοι μαζί; Αυτόνε τον ρόμποκοπ τι τον φέρατε; είπε βλέποντας τον Γιακουμή με την κατσαρόλα στο κεφάλι του. _Γι αυτόν ήρθαμε Κυριάκο, δεν βγαίνει το κράνος απο το κεφάλι του, σφήνωσε. _Ποιό κράνος ρε, αυτό μοιάζει με χύτρα ταχύτητας.. _Χύτρα ξεχύτρα, για κράνος το φόραγε, μπορείς να του το βγάλεις; _Αυτό ρε σείς Μογγόλοι, είναι πι βι σί ρε, δεν είναι μέταλο, εγώ οξυγόνο δουλεύω, θα πάρει φωτιά.. _Δοκίμασε ρε Κυριάκο, τρείς μέρες τό 'χει στο κεφάλι του.. _Με αυτό κοιμάσαι ρε μαλάκα; τον ρώτησε γελώντας.. _Ναι! απάντησε με κατεβασμένη τη χύτρα κι όλο πίκρα ο Γιακουμής.. _Άντε να δώ τι μπορούμε να κάνουμε, κι έφερε τις φιάλες.. Ο Γιακουμής, έντρομος, παρακολουθούσε δίχως να έχει πλέον αντοχή να βγάλει μιλιά, ή να διαμαρτυρηθεί. Τον έβαλε ο Κυριάκος να καθήσει, και άρχισε να ...κόβει σιγά σιγά με το οξυγόνο το κράνος.. Τότε ακούστηκε ο Γιακουμής..που απο το φόβο του, αντί να πεί "καίγομαι", είπε σκούζοντας.. _Κάνει ζέστη εδώ μέσα ρέεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεε.....