Και πήρε το μικρόφωνο ο γύφτος να πεί κι αυτός ένα τραγούδι. Αμ έλα που ήταν φάλτσος του κερατά, σκέτος δολοφόνος με το πριόνι ο δικός σου. Μερικοί κρατάγανε τα αφτιά τους, ένας μάλιστα απο αυτούς μονολογούσε κουνώντας πέρα δώθε το κεφάλι του όλο απελπισία, "αυτάκια μου συγνώμη, που σας έφερα, αυτάκια μου τι σας κάνουνε, αυτάκια μου θα σας πάρω απο δώ.."..και κάτι τέτοια συγκινητικά.. Άρχισε η εισαγωγή απο το κύκνειο άσμα των γύφτων, το "θέλεις να πεθάνω", και ο γύφτος, κολλώντας το μικρόφωνο στο στόμα του μην του φύγει, ξεκίνησε να κάνει αμανέ..αμάν παναγία μου..αΑΑαααααΑΑααααααχχχχ....γιατί μι ντιώκνης άπουνη άα-αΑΑ-αΑΑα-χχχχ..., και όλο αυτό, με ένα φάλτσο που σου έρχονταν δάκρυα στα μάτια.. Όλοι μαζί κάναμε μαζί του ΑΑΑΧΧ! Αχ αυτός, ΒΑΧ εμείς...αλά αυτός που να μας λυπηθεί, συνέχισε παρακάτω, με άχ και βάχ ανάμεσα στους λυγμοί..κλάμα μαυροκορδάτο σας λέω.. Πετάγεται επιτέλους κάποιος που είχε τα κότσια και του λέει, -"ρε μαύρε; άσε ρε τον αμανέ..δε σου βγαίνει ρε, λυπήσου μας". -Γιατί ρε πατρίδα, τι έχει ο αμανές μου; -Τι έχει; του λείπει ρε το πάθος, ο πόνος ρε.. -Και που να βρώ ρε αντέρφι το πάτος και το πόνος τέτοια ώρα; τα μαγαζιά κλειστά είναι. -Εμ βέβαια, οπότε πρέπει να σε βαράμε όλοι μαζί για καμιά ώρα για να μπορέσεις να το αποδώσεις σωστά ρε φίλε, πρέπει να πονέσεις πολύ για να το πείς με συναίσθημα, οπότε, άστο πρίν το κάνουμε στο τέλος και σκουντουφλάς ζαλισμένος απο το ξύλο..χέσε μας.. Παραδόθηκε ο γύφτος, παράτησε το μικρόφωνο και μας λυπήθηκε ο Θεός, μα όχι για πολλή ώρα, διότι ο άλος γύφτος της παρέας, μας ανακοίνωσε απο το μικρόφωνο την τρανή είδηση, -και τώρα αγαπητοί φίλοι, θα μας παίξει με την γκάϊντα του ο Τανάσης απο το διπλανό χωριό. ΩΧ! κάναμε πάλι όλοι μαζί...ΑΑΑΧ, ΒΑΑΧ! κάποιοι άλλοι απο δίπλα.. -Ρε παιδιά; αυτό δεν είναι πανηγύρι, είναι μεγάλη εβδομάδα, του Χριστού τα πάθη, ρε σείς..δεν πάμε να φύγουμε; -Κάτσε ρε, που θα βρείς χειρότερα, κάτσε να ακούσουμε τον Τανάση.. Και ανεβαίνει ο κύριος Ατανάσιος, με το ξεφουσκωτό του πάνω στην εξέδρα, η οποία ξέχασα να σας πω ότι ήταν μια απλή καρότσα απο τρακτέρ, και άρχισε να το φουσκώνει μέχρι να γίνει φουσκωτό. Το φύσαγε απο τη μιά, κι αυτό στρίγκλιζε απο την άλλη. Και σαν φούσκωσε το ρημάδι, άρχισε να βγάζει κάτι στριγκλιές ξεγυρισμένες, σαν κανένα γουρούνι που το σφάζουνε...χαμπάρι δεν παίρναμε ποιό σκοπό παίζει το Τανάση, το μόνο που καταλαβαίναμε ήταν πώς νοσταλγούσαμε τον αμανέ του γύφτου με το ΑααΑΑααΑΑααχ πιο πρίν.. Ξαναπετάγεται ο νευρικός, και φωνάζει, έξαλλος αυτή τη φορά.. -Τανάαααααααας.....ρέϊ! κόφτο ρε γαμώ το κέρατό μου το στριφτό, πάρε την γαμημένη την μαξιλαροθήκη σου, και χάσου απο μπροστά μου μη στη φορέσω κουκούλα και πάς σπίτι σου αγνώριστος.. Που να συνεχίσει ο Τανασάκης να παίξει κι άλλο..χέστηκε και άρχισε να την ξαναξεφουσκώνει πηδώντας σαν ελάφι απο την καρότσα.. -Ρε φίλε, να αγιάσουν τα πεθαμένα σου, ευτυχώς ήσουν εδώ, ο Θεός σε έστειλε, είπε ένας. -Ε όχι και να μας δουλεύουν τα κοράκια ότι παίζουνε μουσική! Σαν κάτι άλλους μια μέρα, που μου έπαιζε ο ένας τους ζεμπέκικο με παιδική πλαστική μελόντικα..αρκετά..ντροπή, δεν είμαστε τόσο μαλάκες, με την ανοχή μας ή την υπομονή μας παίζουν; -Εμάς μια φορά ξέρεις τι μας κάνανε; πετάγεται ο Χρήστος. Παίζανε όλη νύχτα, και πάει ένας κουστουμαρισμένος να τους δουλέψει, και τους λέει, "ρε παιδιά, είστε οι καλύτεροι που έχω ακούσει, δεν μου παίζετε και λίγο Όπερα να φτιαχτώ; " και τους πετάει ένα πεντακοσάρικο.. Πετάγεται αμέσως ο ένας τους στον τραγουδιστή τους και του λέει, "χάϊντε μπέ, τραγούδα όπερα να πάρουμε σταλό*, λεφτάς φαίνεται.." Και αρχινάει το κλαρίνο να βαράει στου μπογιατζή το γάμο, άλλ' αντ' άλλων ο σαφλέας, και ο τραγουδιστής να τραγουδάει: "όοοοπεραααα, όοΟοΟοοπερααααααα, όπεραόπεραααααα..." και να γίνεται της τρελής το κάγκελο, ο κόσμος να έχει πέσει κάτω απο τα γέλια, και αυτοί πέρα βρέχει, μισή ώρα παίζανε και τραγουδάγανε "όπεραόπεραααα" ! (* σταλό= χαρτούρα, φιλοδώρημα)