Ήμουν λέει τάχα μου αλυσοδεμένος, το στόμα μου φιμωμένο, και μου έκαναν ερωτήσεις διάφορες, και που με ενοχλούσαν διότι παραβίαζαν λέει την ιδιωτική μου ζωή και κάτι παρόμοια. Προσπαθούσα να τους μιλήσω, μα έμενα φιμωμένος, κι εκείνοι (δεν τους ήξερα, μα ήμουν βέβαιος πως ήταν αστυνομικοί ή κάτι παραπλήσιο) με ρωτάγανε συνεχώς τα ίδια.. Κοίταζα γύρω μου, και έβλεπα κόσμο σαν και μένα, αλυσοδεμένο και φιμωμένο, χιλιάδες λαού, που βασανίζονταν σαν και μένα, αλύπητα, απο μια χούφτα άλλους.. Παντού έβλεπα μάτια να μας παρακολουθούν. Στην αρχή φωνάξαμε, εναντιωθήκαμε, μα στο τέλος το κατάπιαμε, έγινε μέρος της καθημερινότητας και κάναμε κι αστεία μετά απο πάνω, ναι, θυμάμαι κάπως αχνά, πως, κάτι είχε να κάνει με κάποιον αδερφό, μεγάλον μάλιστα.. Αφού, απο κάποιο σημείο και μετά, αν αισθανόμασταν πως δεν μας παρακολουθεί κανένα μάτι, νοιώθαμε κατάθλιψη και φόβο. Είχαμε φτάσει ακόμη πιο πέρα. Πηδιόμασταν μπροστά στα χιλιάδες μάτια που ακούραστα, προκλητικά και χυδαία μας παρακολουθούσαν, είχαμε αρχίσει λέει να γινόμαστε επιδειξίες, γνωρίζοντας πως κάποιοι μας κοιτάζουν ότι κι αν κάνουμε, κι ανά πάσα στιγμή.. Κάποια στιγμή είδα ποτάμια, που κατέβαζαν πολύ και κρύο νερό.. Ένοιωθα το στόμα μου να στεγνώνει, ήθελα να πιώ μέχρι να στερέψει το ποτάμι μα κάτι δεν με άφηνε..Τότε φάνηκε μια μορφή άγνωστη και μου έδωσε να πιώ κάτι, ίδιο με πετρέλαιο λέγοντάς μου, πιές αυτό, γιατί το νερό έγινε δυσεύρετο και πανάκριβο. Ήπια και φαρμακώθηκα, όμως δεν μπορούσα να σταματήσω να πίνω, μα, ούτε και ξεδίψασα.. Είδα ανθρώπους να κλαίνε γοερά, γιατί πεινούσαν, άλλοι επειδή έχασαν το βιός τους, άλλοι επειδή χρόνια ολόκληρα δεν είχαν μια δουλειά.. Παντού όπου γυρνούσα το βλέμα μου έβλεπα πόνο κλάμα και δυστυχία. Πόλεμοι παντού, θάνατος και θρήνος στη γή..αρώστειες, πείνα, δίψα ....ένας χαμός.. Και μέσα σ' εκείνον τον όλεθρο και τη φρίκη, υψώθηκε ένας που έλεγε πως είναι ο σωτήρας.. σαν τον είδα, αναφώνησα.."έφτασε το τέλος του κόσμου.." ...και τότε, μονάχα τότε ....ξύπνησα, ευτυχώς!...