Πήρα το τσάϊ που μου έφτιαξε η Τζένη και βγήκα στο μπαλκόνι, να καπνίσω κι ένα τσιγάρο. Μετά απο λίγο βγήκε και εκείνη, να σκαλίσει το περιβόλι της. Κάποια στιγμή, την βλέπω να πετάγεται επάνω, προσπαθώντας να μη φωνάξει, πισωπάτησε δυό τρία βήματα, και άρχισε να κοιτάζει όλο αγωνία τριγύρω. Κατάλαβα! κάποιο ζουζούνι σίγουρα θα είδε, και ετοιμάζει πόλεμο..ώσπου κάποια στιγμή τη βλέπω να βγάζει την παντόφλα της και να βαράει τα δέντρα που 'χει φυτεμένα μέσα στις γλάστρες.. Το 'ξερα, σας το είπα, και ο πόλεμος άρχισε, και φυσικά ήταν άνισος, διότι με μια κατατρομαγμένη Τζένη και οπλισμένη με τις ατομικές της παντόφλες, δεν τα βγάζει πέρα κανένα ζωύφιο, όσο τεράστιο κι αν είναι.. Αφού τις προάλλες σκότωσε ένα, περίπου μισό πόντο μήκος..σκέτος Βούδας ήτανε.. Μέχρι κι εγώ τρόμαξα σαν το είδα στο μεγεθυντικό φακό όταν μου έδειξε το πτώμα του στο πεδίο μάχης, έξω στην καρέκλα του μπαλκονιού. Τεράστιο ήταν, σαν κουκούτσι από καρπούζι! Μπράβο ρε Τζένη, πώς το κατάφερες; Είδες; το ξεπάστρεψα!