Κοιτούσα ένα βίντεο μόλις, που ανέβασε ο συνεργάτης και φίλος μου Νικόλας Μάρκου στο Facebook. Ένα αρκετά σπάνιο βίντεο. Και μου έφερε στο νου τόσες θύμισες, τόσες εικόνες από το παρελθόν, μα και τόση πίκρα ταυτόχρονα.

Όταν ήμουν παιδί ακόμη, στα πρώτα μου δειλά και ασταθή βήματα στο νυχτοκάματο, μου έλεγαν οι δικοί μου, "κάνε κάτι άλλο, είναι πικρό αυτό το ψωμί, πολύ πικρό".
Δεν άκουσα κανέναν. Δεν ξέρω αν, ή πόσο το μετάνιωσα ποτέ. Μα ήταν πέρα για πέρα αλήθεια τα λόγια τους.. Ναι, όντως "πολύ πικρό αυτό το ψωμί, πολύ πικρό.."

Ένα από τα πολύ πικρά που έχω να θυμάμαι, ήταν η ηλιθιότητα, κι η αγένεια των θαμώνων.
Τους άκουγα τις καθημερινές να λένε "πήγαμε και διασκεδάσαμε.. πολύ κέφι δικέ μου.."
Κι εγώ να τους θυμάμαι εντελώς διαφορετικά. Τους έβλεπα να χλαπακιάζουν σαν λιμασμένοι ότι είχαν μπροστά τους λες και είχαν να φάνε από το '40, να μιλάνε ο ένας στον άλλο με γεμάτο το στόμα με κρέατα, σαλάτες και πατάτες, κάνοντας το σκηνικό να δένει καλύτερα και τον απέναντί τους ακόμη πιο χάλια, να γελάνε σαν χαχόλοι τόσο δυνατά μη και δεν τους άκουσαν στην πέρα γωνία, και το τελευταίο πράγμα που έδιναν σημασία, ήταν οι άνθρωποι δίπλα τους, που έπαιζαν μουσική και τραγουδούσαν όλη νύχτα.

Βγήκες γίδι τάχα για διασκέδαση, και έχεις μια μούρη ως εκεί κάτω; Και ποιός θα δεί την ανθυγιεινή σου φάτσα και θα βρει διάθεση να φτιάξει το κέφι σου;
Που πίνεις δυό ποτήρια και γίνεσαι Χέρκιουλης χαλώντας το κέφι όλων των άλλων, και το μαγαζί, επειδή "έτσι κάνεις εσύ κέφι" ;
Που ζητάς "παραγγελία" από τους καλλιτέχνες με ύφος Τουρκλάν Πασά, το σαχλοκόμματο που έμαθες στο μαντρί που μεγάλωσες, σαν να απευθύνεσαι στις παλλακίδες σου; Επειδή έχεις πάνω σου λεφτά, νόμισες μπορείς να αγοράσεις και τους ανθρώπους; Δεν πουλιούνται όλοι..

Πολλές φορές το είπα, και άκουσα κι άλλους συναδέλφους να το λένε με την ίδια πίκρα, «τραγουδάω πρώτα για μένα, έπειτα για τους άλλους..». Για να το καταλάβεις, πρέπει πρώτα να το νιώσεις.. Και θα το νιώσεις μονάχα, αν κι εσύ βρεθείς να στέκεσαι σε κείνο το ίδιο σημείο, το "πατάρι, το πάλκο"... «τραγουδάω πρώτα για μένα...»

Και πώς να μην τραγουδάω για μένα, όταν τα ανθρωποειδή απέναντί μου, αγνοούν την ύπαρξή μου;
Όταν μου λένε "παίξε" και μέσα σε δυό το πολύ τρία λεπτά, έχουν ήδη πιάσει πηγαδάκια, και με έχουν γραμμένο στα ..σουβλάκια τους;
Όταν έχω τελειώσει το τραγούδι, και σχεδόν κανένας δεν το κατάλαβε,
ούτε κανείς τους χειροκρότησε..
Όταν κανείς δεν σιγοτραγουδάει..
κανένας δεν χορεύει..
μα ούτε ακούει και την πενιά..
παρά σαχλαμαρίζει..

Ναι, το είχα πάντα παράπονο, και δεν είμαι ο μόνος.
Αν τύχει και διαβάσει αυτές τις λίγες γραμμές κάποιος συνάδελφος καλλιτέχνης, θα συμφωνήσει μαζί μου, έστω σε γενικές γραμμές. Γιατί καμιά φορά, το παράπονο, η πίκρα, η απογοήτευση, σε κάνουν σκληρό.. και τότε τα λές ωμά..
Αλήθεια είναι, μα το προτιμώ έτσι..!



(Ευχαριστώ τον "Τραγουδοποιό" Νίκο Μάρκου για το βίντεο και το έρεισμα..)

Νίκος Ράμμος - ΑΑΤΟΝ
κείμενο από το νέο μου blog: TGB