Τα παλιά χρόνια, όποιον περπάταγε μονάχος και παραμίλαγε χωρίς να ‘ναι κάποιος δίπλα του, του φόραγαν ένα άσπρο πουκάμισο από καραβόπανο, με κάτι μανίκια δυό μέτρα μάκρος, με τα οποία και τον τύλιγαν σα λαχανοντολμά, και σύντομα τον ξέχναγαν όλοι κάποια μέρα, ή τους ξέχναγε αυτός.

Σήμερα.. όλοι παραμιλάνε. Όλοι σαν τα Robocop ένα πράγμα, με ένα τσιβί στ’ αφτί, που ‘χει κι ένα μπλε λαμπάκι που αναβοσβήνει, η με δυό καλώδια να κρέμονται απ’ τα αφτιά τους σαν καπίστρι για μουλάρια, να περπατάνε και να μιλάνε μονάχοι τους, κουνώντας τα χέρια τους σαν κλόουν, κοιτάζοντας το κινητό τους με ευλάβεια, σα να διαβάζουν τη βίβλο, στουκάροντας στο τέλος πάνω σε κολώνες, πάνω σε άλλα Robocop η πάνω σε δέντρα.

Έρχονται χρόνια, που άμα δεν ανήκεις κι εσύ στα Robocop που παραμιλάνε και στουκάρουν πέρα δώθε, θα σου φοράνε εσένα ένα άσπρο πουκάμισο από καραβόπανο, με κάτι μανίκια δυό μέτρα μάκρος, με τα οποία και θα σε τυλίξουν σα λαχανοντολμά, και σύντομα θα σε ξεχάσουν όλοι κάποια μέρα, η θα τους ξεχάσεις εσύ.
Θυμήσου τα λόγια μου.