Κάποτε το επάγγελμα που έκανα ως τραγουδιστής και μουσικός, ήταν στις δόξες του. Σήμερα πνέει τα λοίσθια.

Βλέπω ονόματα, να παρακαλάνε για δουλειά, κατεβάζοντας τα μεροκάματά τους σε εξευτελιστικό επίπεδο, αν συγκρίνω τι ζητούσαν μόλις μερικά χρόνια πριν.
Βλέπω “μη” ονόματα, να δέχονται αμοιβές εξευτελιστικές, παρακαλώντας για ψίχουλα.
Βλέπω μαγαζιά, να ανοίγουν και να ξανακλείνουν, με μαθηματική ακρίβεια.
Και δεν το βλέπω μόνο στην Ελλάδα, το είδα και στη Γερμανία που ήμουν, το βλέπω τώρα κι εδώ στον Καναδά.

Εδώ θα έλεγα, είναι ακόμη χειρότερο το θέαμα. Σε μια πόλη όπως το Τορόντο, με πάνω από 140.000 Έλληνες, δεν κατάφερε να σταθεί ούτε ένα μαγαζί της προκοπής. Ούτε ένα..

Προσωπικά, έφυγα από τη νύχτα. Δεν παρακαλάω κανέναν να μου πετάξει ψίχουλα, ούτε γλύφω κώλους. Δεν μου πάει, και δεν το γουστάρω, είναι αντίθετο με την περηφάνια μου.
Να με σέβονται ήθελα πάνω απ’ όλα, να με εκτιμάνε, πρώτα σαν προσωπικότητα, και μετά σαν καλλιτέχνη.

Δεν το είδα ποτέ. Δεν έμαθαν να σέβονται κανέναν. Ας κρατήσουν λοιπόν και τα χρήματά τους. Δεν τους έχω ανάγκη.
Μην απορούν όμως, που τα μαγαζιά τους δεν κρατάνε ποτέ πάνω από ένα χρόνο.
Έχει ο καιρός γυρίσματα κύριοι, βλέπεις, όλα πληρώνονται εδώ..!