Ακούω ένα τραγούδι του Βασίλη Καρρά, και με μελαγχολεί ακόμα πιο πολύ, όταν ακούω το ρεφρέν "σου το είπα με πονάει, όταν κάποιος δεν με εκτιμάει".

Πάσχα 2013. Έστειλα μηνύματα σε πολύ κόσμο, ευχόμενος Χριστός Ανέστη και χρόνια πολλά. Οι περισσότεροι μου απάντησαν. Ακόμη και άνθρωποι που δεν με συνάντησαν ποτέ, η μόνο για λίγο, μου έστειλαν τις ευχές τους, ακόμη κι από τη Γερμανία ο Στέλιος.

Περίμενα από κάποιους ακόμη, πολύ "κοντινούς" μου.. αλλά μάταια. Με πήρε το παράπονο.
Στείλανε ευχές, όπως έμαθα, σε άλλους, ακόμα και σε άτομα που γνώρισαν απο μένα, μα όχι και σε μένα. Σε μένα ήρθαν μόνο οι δικαιολογίες τους.  "Άδειασε η μπαταρία του κινητού και.."

Πολύ παιδική δικαιολογία, και δεν είμαι παιδί πλέον. Λυπάμαι, μα δεν μπορώ να τη δεχτώ, υποτιμά την νοημοσύνη μου, με κάνει και αισθάνομαι γελοίος. Σε ένα σπίτι με 4 κινητά, ποτέ δεν αδειάζουν όλες μαζί οι μπαταρίες ταυτόχρονα. Και μπαταρία για άλλους είχες, σε μένα ..άδειασε ; Μήπως με "έγραψες" κανονικά ;
Ας είναι, πάντα καλά να σαι μόνο..

Από ότι κατάλαβα, η εκτίμηση δεν ήταν αμοιβαία τελικά. Και από την όλη στάση, που μάλλον δεν την καταλαβαίνουν οι ίδιοι, βγαίνει το συμπέρασμα ότι, τελικά εκτιμούν περισσότερο άτομα που γνώρισαν πρόσφατα, κι όχι άτομα που πραγματικά τους νοιάζονται, χωρίς υστεροβουλίες.
Ναι, είναι καλά παιδιά, το ξέρω. Απλά, έμαθαν κάποια πράγματα αλλιώς, και εκτιμούν με δικά τους κριτήρια. Δεκτόν.

No hard feelings λένε οι Καναδοί. Κι έχουν δίκιο.
Τον δρόμο μου λοιπόν.. Δεν μπορώ να αισθάνομαι βάρος για κανέναν, και δυστυχώς αυτό το συναίσθημα μου βγάζουν, ότι τους βαραίνω, και είναι κάτι που μισούσα πάντα απο παιδί ακόμη. Τους ανθρώπους που αγαπάω, δεν τους γίνομαι βάρος, αποχωρώ διακριτικά.

Γιατί μου έμαθε καλά η ζωή,πως,
"με το ζόρι αγάπες δεν γίνονται, απλά φεύγεις!".

ΑΑΤΟΝ