Evlenirken "Benim Merve'den neyim eksik!" kafasıyla aldığımız ve hiç kullanmayacağımız saçma sapan eşyâlar; sâdece milletten eksik kalmamak için binlerce lira bayıldıktan sonra bitse de gitsek diye gözlerimiz saatte sürünüyorken eğleniyormuş gibi yaptığımız düğünlerimiz; "Bir defacık evleniyoruz" diyerek erkek tarafına aldırdığımız ve "konu komşunun, dostun düşmanın gözlerini pörtletmek" diye tâbir edebileceğimiz yüce(!) bir amaca hizmet eden, çoğu sâdece bir kere giyilebilecek tonlarca (evet ton, inanmazsanız tartın) kıyâfet ve çekmece bekleyen takılarımız; erkek tarafı bizi istemeye geliyorsa, sırf sosyal medya fotoğrafında çeşni olsun diyerek erkek kişisine aldırdığımız zibilyon (belli bir sayısı var) adet gül; nereye yetiştirdiğimizi asla bilmediğimiz ama ciddî ciddî birilerine vermeye kalksak bir ordunun evlenmesine yetebilecek kadar çul çaput ve çeyizler; hâmileysek "ay çocuğun cinsiyeti ne olacak?" partisi; doğurduysak "bak ne güzel fırtlattım!" temalı ciciler biciler, süslenen odalar, paylaşılan fotoğraflar; kazârâ kocamız biraz zenginse, sanki altımızdaki uzay mekiğiymiş gibi güneş gözlüğümüz tepemizde bindiğimiz arabalarımız; Allah muhâfaza o gün Sevgililer Günü falansa siber saldırı boyutunda mâruz kalınan, erkek kişisinin (bizim çenemizden korktuğundan mütevellit zorla) aldığı hediyeler ve yaptığı sürprizleri içeren "bakın, mutluluktan ölüyoruz" temalı sosyal medya paylaşımlarımız; "kocişimize, kızçemize" yaptığımız ve sanki yemeden önce profilimizde paylaşmazsak karnımıza gaz yapacakmış gibi kendimizi âcilen fotoğrafını çekerken bulduğumuz yemeklerimiz... Daha sayayım mı?

Videonun başka bir versiyonu zihnimde oynamaya başladı bile: Sosyal medyada anneler, kadınlar veya Sevgililer Günü'nün icât edildiğini öğrenen ilk kadın, ışık hızıyla bunu kendi hayatında uygulamaya koyar ve erkek kişisinin kafasını tıktıklamaya başlar. "Sevgililer Günü nedir ve hangi olaya âtıf yapmaktadır?" diye bir defa olsun düşünmüş müdür? Sanmıyorum. Videoda beliren ikinci kadın da arkadaşından, çiftlerin "tanışma" yıl dönümlerini de kutladığını duymuştur ve ânında Zeki Müren hesâbı elinde takvimle aşağıdaki gibi bir liste yapmaya koyulur: 

Kadınlar: Homur homur homur...

Şşşşt! Homurdanmadan önce elinizi vicdânınıza koyun hanımlar. Yalan mı? Burada klasik şekilde erkekleri batıran, onların yaptıkları saçmalıkları anlatan bir yazı da yazabilirdim. Fakat bu yalnızca eleştiri boyutunda kalırdı ve kendim de kadın olduğum için erkeklere yönelik yazacağım türlü olumsuzlukların içinde büyük ihtimalle nefsimin de payı ve yönlendirmesi bulunurdu. Dahası, erkek doğasına yeterince vâkıf olmadığım için onlara yönelik yapacağım eleştirilerin altında büyük boşluklar kalabilirdi. Oysa ben bir kadınım ve ancak bir kadını daha iyi tanıyabilirim. Bu yüzden içimdeki sesin üstüne basarak, benim için zor da olsa, kadınlar hakkında konuşmayı daha uygun buldum. Erkekler hakkında yazılabilecekleri ise öz eleştiri yapabilecek kadar hakkâniyetli ve olgunluk sâhibi bir erkek arkadaşımıza bırakmak daha uygun fikrimce. Ayrıca aranızdaki vicdân ve adâlet sâhibi hanımların bana hak vereceğini de biliyorum. Hem Peyami SAFA ne demiş Fatih Harbiye adlı eserinde:

Güzel soru. Ben de bilirdim yemek târifi paylaşarak aldığım yüzlerce yorumu çekirdek çitleyerek okumayı. Neden hemcinslerimin tepkisini üstüme çekme pahasına burnumu bu konuya soktum dersiniz? Çünkü kadınların toplum mâneviyatının ve medeniyetinin sürekliliği açısından çok önemli bir rolü var hayatta. Çocuk yetiştirdikleri ve âileyi bir arada tuttukları için toplumun bir nevi çimentosudur kadınlar. Bu yüzden de gelecek nesilleri bozmanın ve kalitesiz bir nesil oluşturmanın ilk ve en büyük aşaması anneyi, yâni "kadını" bozmaktır. Bir kadının aşama aşama görgüsüzleştirilmesinin, edeb ve hayâ kavramının yavaş yavaş yok edilmesinin, akıl ve ruh gelişmişliğinden çok dış güzellik kavramına hapsedilmesinin ve mâneviyattan çok metâ ve maddiyata değer veren annelerin çoğalmasının sonraki nesiller için ve aslında kendi içinde yaşadığımız toplum için, yâni  aynı zamanda bizim için, ne kadar büyük bir tehdit olduğunu düşünebiliyor musunuz?

Bir kadın: Ay Neslihan, amma da evhamlısın. Kimsenin bizi ve çocuklarımızı falan bozmak istediği yok. Dünya da çok güzel bir yer zâten. Sevgi, barış, kardeşl...

Neslihan: Kırmızı Başlıklı Kız'ın Türkiye şubesi kardeşim! Sana da merhaba!

Sâhi bizim, kocamızın aldığı arabadan, binlerce lira tutan düğünlerden, her gün birini sersek doksan yaşımıza kadar tüketemeyeceğimiz kadar çok çeyizden, büyük bir azimle modaya uydurmaya çalıştığımız kıyâfet ve saçlarımızdan falan daha önemli değerlerimiz yok mu sâhip olmamız gereken? Kısır ve kek eşliğinde yarım saat daha fazla dedikodu yapabilmek için, çocuklarımızın eline tutuşturduğumuz tabletle onları bilmediğimiz tehlikeli içeriklere mâruz bırakmak yerine, onları bizzat eğitecek kadar kendimizi geliştirmemiz, günün ihtiyaçlarına ve tehlikelerine karşı çocuklarımızın ve gelecek nesillerin kalkanı olmamız gerekmiyor mu? Reklamların, dizilerin ve filmlerin moda, dış güzellik ve ahlâk yoksunluğu içeren türlü propagandalarını görüp tedbir icâbı vaziyet almamız çok mu zor? Nasıl bir bâsiretsizlik içinde olduğumuzu ve freni patlamış bir kamyon gibi yokuş aşağı yuvarlandığımızı görmüyor muyuz?

Orada bıyık altından îmâlı îmâlı kikirdeyen erkek kişi! Seni hiç sevmedim süt oğlan! Babanı da sevmezdim zâten...

Bir başka toplumsal yaramıza parmak basmaya ve hattâ üstüne çıkıp tepinmeye çalıştığım farklı bir yazım için şu başlığa da tıklayabilirsiniz: