The Day Everything Changed: Coping with the UNC Campus Shooting

The day started like any other at the University of North Carolina. Students were bustling around the campus, some rushing to their morning classes while others lazily sipped on their coffee, enjoying the warmth of the late August sun. But as the day wore on, a chilling sense of foreboding settled over the campus.

By late afternoon, news had spread that there had been a shooting on campus. The information was sparse and conflicting, but it was clear that something terrible had happened. Students were urged to stay indoors and lock their doors until further notice. Panic set in as students tried to contact their friends and loved ones, not knowing if they were safe.

Emma, a junior at the university, was in her dorm room when she received a text message from her best friend, Sarah, saying that she was safe but that she was in a building near where the shooting had occurred. Emma felt a wave of relief wash over her, but it was quickly replaced by a sense of helplessness. She wanted to go to Sarah, to make sure she was okay, but she knew it was too dangerous.

As the hours passed, more information about the shooting emerged. The shooter had been a student at the university and had opened fire in one of the classrooms before being subdued by the campus police. Two students had been killed and several others injured.

Emma felt a knot tighten in her stomach as she thought about the victims and their families. She couldn't help but feel a sense of guilt for feeling relieved that she and her friends were safe. She knew that it was normal to feel that way, but it didn't make it any easier.

In the days that followed, the campus community came together to mourn the loss of their fellow students and to support one another. There were vigils, memorial services, and counseling sessions available for those who needed it. Emma and Sarah attended a vigil together, holding hands as they listened to the names of the victims being read aloud.

As they left the vigil, Emma turned to Sarah and said, "I'm so glad you're okay." Sarah smiled sadly and squeezed Emma's hand. "Me too," she said. "But I can't help but think about all the people who aren't."

In the aftermath of the shooting, Emma and Sarah, like many others, struggled to make sense of the senseless act of violence that had shattered their sense of safety and normalcy. They leaned on each other for support, and while it wasn't easy, they knew they would get through it together.

For Emma, the experience served as a reminder of the fragility of life and the importance of cherishing the people she cared about. She knew that while the physical wounds of the shooting would heal, the emotional wounds would take much longer to mend. But she also knew that, with time and support, they would heal too.

In Hindi

जिस दिन सब कुछ बदल गया: यूएनसी कैंपस शूटिंग से निपटना

उत्तरी कैरोलिना विश्वविद्यालय में किसी भी अन्य दिन की तरह दिन की शुरुआत हुई। छात्र परिसर के चारों ओर हलचल कर रहे थे, कुछ अपनी सुबह की कक्षाओं में भाग रहे थे जबकि अन्य अगस्त के अंत में सूरज की गर्मी का आनंद लेते हुए आलस्य से कॉफी पी रहे थे। लेकिन जैसे-जैसे दिन चढ़ता गया, परिसर में पूर्वाभास की एक ठंडी भावना घर कर गई।

दोपहर होते-होते खबर फैल गई कि कैंपस में गोलीबारी हुई है. जानकारी विरल और विरोधाभासी थी, लेकिन यह स्पष्ट था कि कुछ भयानक घटित हुआ था। छात्रों से अगली सूचना तक घर के अंदर रहने और अपने दरवाजे बंद करने का आग्रह किया गया। जब छात्रों ने अपने दोस्तों और प्रियजनों से संपर्क करने की कोशिश की तो दहशत फैल गई, उन्हें नहीं पता था कि वे सुरक्षित हैं या नहीं।

एम्मा, विश्वविद्यालय में एक जूनियर, अपने छात्रावास के कमरे में थी जब उसे अपनी सबसे अच्छी दोस्त, सारा से एक टेक्स्ट संदेश मिला, जिसमें कहा गया था कि वह सुरक्षित थी, लेकिन वह उस इमारत के पास थी जहाँ गोलीबारी हुई थी। एम्मा को अपने ऊपर राहत की लहर महसूस हुई, लेकिन इसकी जगह तुरंत असहायता की भावना ने ले ली। वह सारा के पास जाना चाहती थी, यह सुनिश्चित करने के लिए कि वह ठीक है, लेकिन वह जानती थी कि यह बहुत खतरनाक था।

जैसे-जैसे घंटे बीतते गए, शूटिंग के बारे में अधिक जानकारी सामने आई। हमलावर विश्वविद्यालय का छात्र था और उसने कैंपस पुलिस द्वारा पकड़े जाने से पहले एक कक्षा में गोलीबारी की थी। दो छात्रों की मौत हो गई थी और कई अन्य घायल हो गए थे।

जब एम्मा ने पीड़ितों और उनके परिवारों के बारे में सोचा तो उसके पेट में एक गाँठ कस गई। वह खुद को और अपने दोस्तों को सुरक्षित पाकर राहत महसूस करने के लिए अपराध बोध महसूस करने से खुद को नहीं रोक सकी। वह जानती थी कि ऐसा महसूस करना सामान्य है, लेकिन इससे यह आसान नहीं हो गया।

इसके बाद के दिनों में, कैंपस समुदाय अपने साथी छात्रों के नुकसान पर शोक मनाने और एक दूसरे का समर्थन करने के लिए एक साथ आया। जिन लोगों को इसकी आवश्यकता थी, उनके लिए सतर्कता, स्मारक सेवाएँ और परामर्श सत्र उपलब्ध थे। एम्मा और सारा एक साथ एक जागरण में शामिल हुईं, उन्होंने हाथ पकड़कर पीड़ितों के नाम जोर से पढ़े।

जैसे ही वे निगरानी से बाहर निकले, एम्मा सारा की ओर मुड़ी और कहा, "मुझे बहुत खुशी है कि तुम ठीक हो।" सारा उदास होकर मुस्कुराई और एम्मा का हाथ दबा दिया। "मैं भी," उसने कहा। "लेकिन मैं उन सभी लोगों के बारे में सोचने के अलावा कुछ नहीं कर सकता जो नहीं हैं।"

गोलीबारी के बाद, एम्मा और सारा, कई अन्य लोगों की तरह, हिंसा के उस संवेदनहीन कृत्य को समझने के लिए संघर्ष कर रहे थे जिसने उनकी सुरक्षा और सामान्य स्थिति की भावना को नष्ट कर दिया था। वे समर्थन के लिए एक-दूसरे पर निर्भर थे, और हालांकि यह आसान नहीं था, वे जानते थे कि वे एक साथ मिलकर इससे निपट लेंगे।

एम्मा के लिए, यह अनुभव जीवन की नाजुकता और उन लोगों को संजोने के महत्व की याद दिलाता है जिनकी वह परवाह करती थी। वह जानती थी कि शूटिंग के शारीरिक घाव तो भर जाएंगे, लेकिन भावनात्मक घावों को ठीक होने में बहुत अधिक समय लगेगा। लेकिन वह यह भी जानती थी कि, समय और समर्थन के साथ, वे भी ठीक हो जायेंगे।

In Marahti

दिवस सर्वकाही बदलले: UNC कॅम्पस शूटिंगचा सामना करणे

नॉर्थ कॅरोलिना विद्यापीठात इतर कोणत्याही प्रमाणे दिवस सुरू झाला. विद्यार्थी कॅम्पसभोवती गजबजले होते, काहीजण त्यांच्या सकाळच्या वर्गाकडे धावत होते तर काहींनी आळशीपणे कॉफी प्यायली, ऑगस्टच्या शेवटच्या उन्हाचा आनंद लुटला. पण जसजसा दिवस मावळत गेला तसतसे कॅम्पसमध्ये पूर्वाभासाची एक थंडगार भावना स्थिरावली.

दुपारपर्यंत कॅम्पसमध्ये गोळीबार झाल्याची बातमी पसरली होती. माहिती विरळ आणि विरोधाभासी होती, परंतु हे स्पष्ट होते की काहीतरी भयंकर घडले आहे. पुढील सूचना मिळेपर्यंत विद्यार्थ्यांना घरातच राहण्याचे आणि दरवाजे बंद करण्याचे आवाहन करण्यात आले. विद्यार्थ्यांनी त्यांच्या मित्रांशी आणि प्रियजनांशी संपर्क साधण्याचा प्रयत्न केल्याने ते सुरक्षित आहेत की नाही हे माहीत नसल्याने घाबरून गेले.

एम्मा, युनिव्हर्सिटीतील ज्युनियर, तिच्या वसतिगृहात होती जेव्हा तिला तिची जिवलग मैत्रिण सारा कडून एक मजकूर संदेश आला की ती सुरक्षित आहे पण ती ज्या इमारतीत गोळीबार झाला होता त्या जवळच्या इमारतीत होती. एम्माला तिच्यावर आरामाची लाट जाणवली, परंतु त्याची जागा असहाय्यतेच्या भावनेने पटकन घेतली. ती ठीक आहे याची खात्री करण्यासाठी तिला साराकडे जायचे होते, परंतु तिला माहित होते की ते खूप धोकादायक आहे.

जसजसे तास उलटत गेले तसतसे शूटिंगबद्दल अधिक माहिती समोर आली. गोळीबार करणारा हा विद्यापीठातील विद्यार्थी होता आणि कॅम्पस पोलिसांनी त्याला वश करण्याआधी एका वर्गात गोळीबार केला होता. यात दोन विद्यार्थ्यांचा मृत्यू झाला होता, तर अनेक जण जखमी झाले होते.

पीडित आणि त्यांच्या कुटुंबियांबद्दल विचार करत असताना एम्माला तिच्या पोटात एक गाठ घट्ट झाल्याचे जाणवले. ती मदत करू शकली नाही पण ती आणि तिचे मित्र सुरक्षित आहेत हे समजल्यामुळे तिला अपराधीपणाची भावना वाटू लागली. तिला माहित होते की असे वाटणे सामान्य आहे, परंतु यामुळे ते सोपे झाले नाही.

त्यानंतरच्या दिवसांमध्ये, कॅम्पस समुदाय त्यांच्या सहकारी विद्यार्थ्यांच्या नुकसानाबद्दल शोक व्यक्त करण्यासाठी आणि एकमेकांना आधार देण्यासाठी एकत्र आला. ज्यांना याची गरज आहे त्यांच्यासाठी जागरण, स्मारक सेवा आणि समुपदेशन सत्रे उपलब्ध होती. एम्मा आणि सारा एकत्र एका जागरात सहभागी झाल्या, त्यांनी हात धरून पीडितांची नावे मोठ्याने वाचली.

त्यांनी जागरुकता सोडताच एम्मा साराकडे वळली आणि म्हणाली, "तू ठीक आहेस याचा मला खूप आनंद आहे." साराने खिन्नपणे हसून एम्माचा हात दाबला. "मी पण," ती म्हणाली. "पण मी मदत करू शकत नाही पण त्या सर्व लोकांचा विचार करू शकत नाही जे नाहीत."

शूटिंगनंतर, एम्मा आणि सारा, इतर अनेकांप्रमाणे, हिंसेच्या मूर्खपणाच्या कृतीची जाणीव करून देण्यासाठी धडपडत होते ज्यामुळे त्यांची सुरक्षा आणि सामान्यतेची भावना बिघडली होती. समर्थनासाठी ते एकमेकांवर झुकले, आणि ते सोपे नसतानाही, त्यांना माहित होते की ते एकत्र मिळतील.

एम्मासाठी, हा अनुभव जीवनातील नाजूकपणाची आठवण करून देणारा ठरला आणि ती ज्या लोकांची काळजी घेत होती त्या लोकांची काळजी घेण्याचे महत्त्व. शूटिंगच्या शारीरिक जखमा बऱ्या होत असल्या तरी भावनिक जखमा बऱ्या व्हायला जास्त वेळ लागेल हे तिला माहीत होतं. पण तिला हे देखील माहित होते की, वेळ आणि पाठिंब्याने ते देखील बरे होतील.

In Hinglish

Din shuru hua jaise har roj hota hai North Carolina ke university me. Students campus ke charo or chal rahe the, kuch apni subah ki classes ke liye jaldi kar rahe the jabki kuch aaram se apni coffee pee rahe the, late August ki dhoop ka aanand lete hue. Par jaise jaise din guzarta gaya, ek thandi bhayanak bhavana ne campus par kabza kar liya.

Der ke baad, khabar phail gayi ki campus par firing hui hai. Jankari bahut hi kam aur uljhan bhari thi, lekin yeh saaf tha ki kuch bhayanak hua tha. Students ko bataya gaya ki andar rehne aur apne dware band karne ke liye tab tak jab tak aage ki notice na ho. Ghabrahat badh gayi jab students apne dosto aur priyajano se sampark karne ki koshish karne lage, na janate hue ki ve surakshit hai ya nahi.

Emma, university ke ek junior student, apne dorm room me thi jab usne apni saheli, Sarah, se ek text message paya ki vo safe hai lekin vo ek aise building me hai jaha firing hui thi. Emma ko ek lehar me relief mahsoos hua, lekin vo jaldi hi ek helplessness ki bhavana se badal gaya. Usne Sarah ke paas jana chahta tha, usse yeh sunishchit karna chahta tha ki vo theek hai, lekin usne jana tha ki yeh bahut khatarnak hai.

Jaise-jaise ghante guzarte gaye, firing ke baare me aur adhik jankari samne aayi. Goli chalane wala ek university ke student tha aur usne ek classroom me goli chalani shuru ki thi campus police ne use daboch liya tha. Do students ki maut ho gayi thi aur kai aur ghayal ho gaye the.

Emma ne apne pet me ek gath ko kasavate hue mehsoos kiya jab usne victims aur unke parivaron ke baare me socha. Usne mehsoos kiya ek guilt ki bhavana uske dosto aur vo surakshit the iske liye relieved mehsoos karne ke liye. Usne jana tha ki aise mehsoos karna normal hai, lekin yeh usse kisi bhi tarah se aasan nahi banata tha.

Agle dinon me, campus samuday ek saath aaya apne saathi students ki khoj me aur ek dusre ka samarthan dene ke liye. Vigils, smaran sevaen, aur unke liye uplabdh counseling sessions the jo unhe zaroorat thi. Emma aur Sarah ek vigil me saath me gaye, haath pakadkar sunte the jab victims ke naam unhe aloud padhe gaye.

Jab ve vigil chhodne lage, Emma ne Sarah se modkar kaha, "Mujhe bahut khushi hai ki tum theek ho." Sarah ne dukhi muskurahat di aur Emma ka haath daba diya. "Main bhi," usne kaha. "Lekin main nahi bach sakta jo sochne ke liye sabhi log jo nahi hain."

Firing ke baad, Emma aur Sarah, jaise bahut saare log, samajhne ki koshish ki hui akraman ke is arthahin hinsa ka jo unki suraksha aur samanya bhavana ko todkar fek diya tha. Ve ek dusre ke saath samarthan ke liye jhuke, aur yadi yeh aasan nahi tha, to ve jante the ki ve isme saath me niklenge.

Emma ke liye, anubhav ek yaad dilane wala tha jivan ki kamzori aur un logo ko pyar karne ki mahatvta ke baare me jinhe usne khayal rakha. Usne jana tha ki jab firing ke bhautik ghaav bhar jayenge, bhavnatmak ghaav bahut adhik samay lenge thik hone me. Lekin usne bhi jana tha ki, samay aur samarthan ke saath, ve bhi thik ho jayenge.

In Portuguese

O dia em que tudo mudou: lidando com o tiroteio no campus da UNC

O dia começou como qualquer outro na Universidade da Carolina do Norte. Os alunos estavam agitados pelo campus, alguns correndo para as aulas da manhã, enquanto outros tomavam café preguiçosamente, aproveitando o calor do sol do final de agosto. Mas com o passar do dia, uma sensação arrepiante de mau presságio tomou conta do campus.

No final da tarde, espalhou-se a notícia de que havia ocorrido um tiroteio no campus. As informações eram escassas e conflitantes, mas estava claro que algo terrível havia acontecido. Os alunos foram instados a permanecer em casa e trancar as portas até novo aviso. O pânico instalou-se quando os estudantes tentaram contactar os seus amigos e entes queridos, sem saber se estavam seguros.

Emma, uma estudante do último ano da universidade, estava em seu dormitório quando recebeu uma mensagem de texto de sua melhor amiga, Sarah, dizendo que estava segura, mas que estava em um prédio perto de onde ocorreu o tiroteio. Emma sentiu uma onda de alívio tomar conta dela, mas foi rapidamente substituída por uma sensação de desamparo. Ela queria ir até Sarah, para ter certeza de que ela estava bem, mas sabia que era muito perigoso.

Com o passar das horas, mais informações sobre o tiroteio surgiram. O atirador era estudante da universidade e abriu fogo em uma das salas de aula antes de ser reprimido pela polícia do campus. Dois estudantes foram mortos e vários outros ficaram feridos.

Emma sentiu um nó no estômago ao pensar nas vítimas e em suas famílias. Ela não pôde deixar de sentir uma sensação de culpa por se sentir aliviada por ela e seus amigos estarem seguros. Ela sabia que era normal se sentir assim, mas isso não tornava as coisas mais fáceis.

Nos dias que se seguiram, a comunidade do campus reuniu-se para lamentar a perda dos seus colegas estudantes e apoiar-se mutuamente. Houve vigílias, serviços memoriais e sessões de aconselhamento disponíveis para aqueles que precisavam. Emma e Sarah participaram de uma vigília juntas, de mãos dadas enquanto ouviam os nomes das vítimas sendo lidos em voz alta.

Ao saírem da vigília, Emma virou-se para Sarah e disse: “Estou tão feliz que você esteja bem”. Sarah sorriu tristemente e apertou a mão de Emma. "Eu também", disse ela. “Mas não posso deixar de pensar em todas as pessoas que não o são.”

Após o tiroteio, Emma e Sarah, como muitos outros, lutaram para dar sentido ao ato de violência sem sentido que abalou a sua sensação de segurança e normalidade. Eles se apoiaram um no outro e, embora não fosse fácil, sabiam que superariam isso juntos.

Para Emma, a experiência serviu como um lembrete da fragilidade da vida e da importância de valorizar as pessoas de quem ela gostava. Ela sabia que, embora as feridas físicas do tiroteio iriam sarar, as feridas emocionais levariam muito mais tempo para sarar. Mas ela também sabia que, com tempo e apoio, eles também iriam sarar.

https://youtu.be/9Jc4YCFSQyw