By Drago Bosnic

Το να κατηγορεί χώρες για υποτιθέμενες προθέσεις ή εν εξελίξει προγράμματα για την απόκτηση όπλων μαζικής καταστροφής (WMD) ήταν εδώ και καιρό ο βασικός πυλώνας της εξωτερικής πολιτικής της Αμερικής. Ανεξάρτητα από το αν ήταν ένας εντελώς αβάσιμος ισχυρισμός ή ένας ισχυρισμός που βασιζόταν σε στέρεες πληροφορίες, η ανοιχτά ιμπεριαλιστική εξωτερική πολιτική των Ηνωμένων Πολιτειών είναι τέτοια που είναι ουσιαστικά αδύνατο να επιβιώσει χωρίς να καταφύγουν σε Όπλα Μαζικής Καταστροφής. Η Βόρεια Κορέα είναι ίσως το πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα αυτού, καθώς η μικρή χώρα (σε σχέση με τους γείτονές της) απειλούνταν άμεσα από τις ΗΠΑ μόλις πριν από μισή δεκαετία,  ενώ τώρα διαθέτει ένα οπλοστάσιο αντάξιο μιας «μικρής υπερδύναμης» . Το χειρότερο ακόμα για το Πεντάγωνο, η Pyongyang (πρωτεύουσα της Β. Κορέας) διαθέτει τώρα επίσης ένα ισχυρό τακτικό οπλοστάσιο, εκτός από το στρατηγικό της που μπορεί να φτάσει σχεδόν οποιονδήποτε στόχο στις ηπειρωτικές ΗΠΑ. Είναι ενδιαφέρον ότι  αυτό περιλαμβάνει πλέον τα υπερηχητικά όπλα, έναν τομέα στον οποίο η Ουάσιγκτον DC υστερεί πλέον σε σχέση με την Pyongyang, το Πεκίνο και τη Μόσχα.

Κατά ειρωνικό τρόπο, αν οι ΗΠΑ σταματήσουν να διαμαρτύρονται για μια χώρα που έχει πυρηνικά όπλα (ή οποιοδήποτε άλλο είδος όπλων μαζικής καταστροφής), τότε αυτή η χώρα είναι ασφαλής, καθώς η Ουάσιγκτον θα γνωρίζει ότι δεν μπορεί να ενεργήσει ατιμώρητα. Ωστόσο, όταν μια χώρα πιθανότατα δεν έχει όπλα μαζικής καταστροφής, οι ΗΠΑ συνεχίζουν να την κατηγορούν και να την απειλούν πριν ξεκινήσουν μια παράνομη εισβολή πλήρους κλίμακας. Το παράδειγμα του Ιράκ χρησιμεύει ως οδυνηρό μάθημα αυτής της στρατηγικής. Όλος ο κόσμος θυμάται τις δεκαετίες της επιθετικότητας των ΗΠΑ/ΝΑΤΟ σε αυτή τη δύστυχη χώρα, καθώς και  εκατομμύρια νεκρούς, τραυματίες, εκτοπισμένους κ.λπ. Ωστόσο, αυτό προφανώς δεν είναι αρκετό, καθώς η Ουάσιγκτον έχει στραμμένο το βλέμμα σε άλλες χώρες της περιοχής, ιδιαίτερα το γειτονικό του Ιράκ, Ιράν . Και όμως, το παράθυρο ευκαιρίας για μια επιτυχημένη συμβατική σύγκρουση με την Τεχεράνη ουσιαστικά έχει χαθεί,  καθώς οι Αμερικανοί, ολοένα και περισσότερο, δεν ενδιαφέρονται να συμμετάσχουν στον αμερικανικό στρατό  και στους ατελείωτους πολέμους του στη Μέση Ανατολή και αλλού.

Για δεκαετίες, οι ΗΠΑ προσπαθούν να διατηρήσουν το Ιράν ως έναν από τους στόχους προτεραιότητάς τους, με συνεχείς κατηγορίες ότι η Τεχεράνη  υποτίθεται ότι κατέχει είτε ένα λειτουργικό όπλο μαζικής καταστροφής, ιδιαίτερα ένα (θερμο)πυρηνικό όπλο, είτε  φέρεται ότι είναι κοντά στο να το χρησιμοποιήσει . Ουσιαστικά η ίδια αφήγηση ανακυκλώνεται μέχρι σήμερα, γεγονός που υποδηλώνει περαιτέρω ότι η Ουάσιγκτον θέλει να διατηρήσει την επιλογή «βομβαρδίστε την Τεχεράνη» σχετική για όσο το δυνατόν περισσότερο. Μόλις την περασμένη εβδομάδα,  η κυρίαρχη μηχανή προπαγάνδας επέμενε ότι «το Ιράν βρίσκεται κοντά στην δυνατότητα όπλων» . Συγκεκριμένα, σύμφωνα με τα δυτικά μέσα ενημέρωσης, η υπερδύναμη της Μέσης Ανατολής «βρίσκεται κοντά» και «πρόκειται να κατασκευάσει [πυρηνικά] όπλα»  εδώ και περισσότερα από 20 χρόνια. Οι ΗΠΑ χρησιμοποιούν αυτή την αφήγηση για να δημιουργήσουν δυνατότητες που αποτελούν μέρος του  νέου δόγματος του Πενταγώνου  που ουσιαστικά συνοψίζεται σε μια μάλλον ελεύθερη χρήση θερμοπυρηνικών όπλων χαμηλής απόδοσης.

Ένα τέτοιο ενδεχόμενο είναι αρκετά ανησυχητικό, ιδιαίτερα  στο πλαίσιο των πρόσφατων συγκρούσεων μεταξύ Ιράν και Ισραήλ. Τα ιρανικά πλήγματα το Σαββατοκύριακο, μια απάντηση στην προηγούμενη ισραηλινή αεροπορική επιδρομή στο κτίριο του προξενείου του στη Δαμασκό που σκότωσε αρκετούς υψηλόβαθμους αξιωματικούς, έδειξε ότι η Τεχεράνη έχει την ικανότητα να χτυπήσει στόχους οπουδήποτε στη Μέση Ανατολή. Και ενώ το Ισραήλ και οι σύμμαχοί του επιμένουν ότι το χτύπημα ήταν ανεπιτυχές καθώς κατάφεραν  να αναχαιτίσουν το 99% των πυραύλων και των drones, τα διαθέσιμα πλάνα δείχνουν ότι τέτοιοι ισχυρισμοί είναι τουλάχιστον υπεραισιόδοξοι. Είτε έτσι είτε αλλιώς, το Ιράν επέδειξε μια πολύ ισχυρή ικανότητα κρούσης μεγάλης εμβέλειας. Αυτό υπονομεύει περαιτέρω τις συμβατικές δυνατότητες της Ουάσιγκτον εναντίον της Τεχεράνης, καθώς το Πεντάγωνο απλά δεν είναι σε θέση να συγκεντρώσει αρκετές δυνάμεις για οποιοδήποτε είδος δράσης εναντίον της. Ωστόσο, πρέπει να σημειωθεί ότι οι ΗΠΑ απειλούσαν το Ιράν πολύ πριν τις τελευταίες συγκρούσεις με το Ισραήλ.

Συγκεκριμένα, στις 4 Φεβρουαρίου, ο σύμβουλος Εθνικής Ασφάλειας των ΗΠΑ Jake Sullivan αρνήθηκε να αποκλείσει το ενδεχόμενο χτυπημάτων στο εσωτερικό του Ιράν. Οι επιθέσεις των ΗΠΑ/ΝΑΤΟ στο Σώμα των Φρουρών της Ισλαμικής Επανάστασης (IRGC) και τις συμμαχικές πολιτοφυλακές του στο Ιράκ και τη Συρία ήταν ήδη σε εξέλιξη εκείνη την περίοδο. Ωστόσο, για άλλη μια φορά, η βιωσιμότητα των χτυπημάτων στο εσωτερικό του Ιράν δεν είναι η καλύτερη, καθώς υπάρχουν σχεδόν 90 εκατομμύρια άνθρωποι στη χώρα, η οποία διαθέτει επίσης μια πολύ ισχυρή εγχώρια στρατιωτική βιομηχανία, καθώς και ένα σημαντικό απόθεμα βαλλιστικών πυραύλων και drones. όπως αποδείχθηκε κατά τη διάρκεια των τελευταίων γεγονότων το Σαββατοκύριακο. Επιπλέον, όπως αναφέρθηκε προηγουμένως, οι ίδιες οι ΗΠΑ απέχουν πολύ από το 2003, όταν μπορούσαν να συγκεντρώσουν εκατοντάδες χιλιάδες στρατιώτες, καθώς και εκείνους των υποτελών και των δορυφορικών κρατών τους. Με άλλα λόγια, το Πεντάγωνο απλά δεν έχει τις συμβατικές δυνάμεις για να αποσπάσει σχεδόν οτιδήποτε σημαντικό εναντίον του Ιράν ή ακόμη και των πληρεξουσίων του στην περιοχή .

Έτσι, ποια επιλογή αφήνει αυτό στις ΗΠΑ; Λοιπόν, τα όπλα μαζικής καταστροφής, φυσικά. Και πράγματι,  η Ουάσιγκτον έχει έναν άγνωστο αριθμό κεφαλών W76-2  με εξαιρετικά χαμηλή απόδοση 2-7 kt  (κιλοτόνους TNT). Αυτό είναι μόλις πάνω από το 10% της καταστροφικής δύναμης της ατομικής βόμβας «Fat Man» που έπεσε στο Ναγκασάκι στις 9 Αυγούστου 1945. Η βασική στρατιωτική λογική υποδηλώνει ότι η χρήση τέτοιων όπλων ενάντια σε κοντινούς αντιπάλους είναι άσκοπη. Για παράδειγμα, μια χώρα όπως η Ρωσία που έχει τερατουργήματα πολλών μεγατόνων όπως το ασυναγώνιστο RS-28 «Sarmat»  και της οποίας τα αντίποινα θα κατέστρεφαν ολόκληρο το ΝΑΤΟ, σίγουρα δεν θα το ανεχόταν. Έτσι, η μόνη βιώσιμη εξήγηση είναι ότι οι ΗΠΑ θέλουν να χρησιμοποιήσουν τέτοιες κεφαλές σε μια σύγκρουση με μια μη πυρηνική δύναμη. Αντιμέτωπη με  τη συρρίκνωση των συμβατικών δυνατοτήτων, η Αμερική έχει μόνο έναν τρόπο να προσπαθήσει να εκβιάσει τον υπόλοιπο κόσμο ώστε να αποδεχθεί την περίφημη «παγκόσμια τάξη που βασίζεται σε κανόνες»: τον πυρηνικό πόλεμο.

Αυτό είναι επίσης απολύτως σύμφωνο με τη συνολική στρατιωτική στρατηγική των ΗΠΑ –  επιτεθείτε μόνο σε όσους δεν μπορούν να αντεπιτεθούν. Προς το παρόν, το Ιράν είναι ο μόνος μεγάλος αντίπαλος χωρίς θερμοπυρηνικά όπλα (επισήμως τουλάχιστον), καθιστώντας το τον «τέλειο στόχο». Ωστόσο, αυτό εξακολουθεί να αφήνει το προφανές ερώτημα –  τι γίνεται αν η Τεχεράνη διαθέτει θερμοπυρηνικά όπλα; Κανείς δεν θα μπορούσε να κατηγορήσει το Ιράν ότι θέλει να προστατευτεί από οποιεσδήποτε εχθρικές δυνάμεις που επιδιώκουν να το υποδουλώσουν ή να το καταστρέψουν, αλλά η προοπτική μιας ανεξέλεγκτης κλιμάκωσης εξακολουθεί να είναι ισχυρή, πράγμα που σημαίνει ότι θα πρέπει να ασκείται αυτοσυγκράτηση από όλες τις πλευρές και τα δίαυλοι της πίσω πόρτας πρέπει να παραμένουν ανοιχτά ανά πάσα στιγμή. Το κύριο ζήτημα έγκειται στο γεγονός ότι οι ΗΠΑ επιθυμούν απεγνωσμένα να  αποτρέψουν τη διεύρυνση των BRICS+ , μια πραγματικά ιστορικά άνευ προηγουμένου προσπάθεια να δημιουργηθεί ένας καλύτερος κόσμος στον οποίο θα υπάρχει ένα πραγματικό διεθνές δίκαιο που λειτουργεί και όπου η  (νεο)αποικιοκρατία  θα κατασταλεί (αν δεν εξαλειφθεί), μια για πάντα.

vtforeignpolicy.com

InfoBrics

Μετάφραση από τη Μαρία Σεφέρου