Vivienne settled down in front of her sewing machine, mug of coffee in hand, trying hard to keep her eyelids from drooping shut. The glamour and excitement of the dazzling runways and the creative high from the past weeks was slowly starting to wear off and she was already feeling the pressure to churn out the next collection – bigger, better, showier, and flashier than ever… Working in fashion had always been Vivienne Cooper’s dream career, but as of late it felt like she was being suffocated by layers of tulle and tweed alike.
There had been an unease growing inside her for months, and she knew it was going to boil over sooner or later. It was as if her life’s work was merely contributing to a never-ending cycle of waste and overconsumption. She had even brought it up with her boss last month, only to be dismissed with a curt, “I know best what our customers want. And right now, that’s fast fashion.” Vivienne had heroically refrained from telling him where he could shove his knowledge. He had gone out earlier in the afternoon claiming an important meeting with an editor, while she and rest of the designers were toiling, slouched over sketchpads and swatches of fabrics. “Bastard blood-sucking leeches! Toasting over caviar and champagne, while some poor Bangladeshi girl works until her fingers go numb, and another glacier melts down in the Arctic!” she muttered.
She slammed down her mug on the table with renewed determination, not caring in the slightest if the earlier pristine fabric was now stained with splashes of hot coffee. Pulling out her laptop, Vivienne opened her inbox and began to type out an email to an old friend at Vanity Fair…
Fast forward several months…
She had been impatient for the next issue of Vanity Fair to come out, but it was worth the wait. ‘Cooper’s Inside Scoop: Talk sustainability with Vivienne Cooper’ splashed the headline on the two-page article. Viv had related her experiences as an employee at a fast fashion brand, from the poor labor conditions to the wastage of resources. It had led to a lot of controversy and bad publicity, and as a direct result, the board of directors had replaced the top management and revamped the whole brand; “Buy less, Choose well, Make it last.”
The employees were happy, motivated, and committed to helping the brand succeed and become more sustainable. There was still work to be done, and progress was slow, but she could see that there was potential for the local economy to grow, and that people in the community could have access to more job opportunities and better working conditions. Vivienne’s step might have been small, but nevertheless it was a much-needed step in the right direction.
විවියන් කෝපි කෝප්පයක් අතැතිව තම මහන මැෂිම ඉදිරිපිට වාඩි වූවාය, ඇය ඇසිපිය වැසී නොයාමට දරුවෙ මහත් වූ පරිශ්‍රමයකි. පසුගිය සතිවල විශ්මිත සහ නිර්මාණාත්මක ධාවන පථවල උච්චතම අවස්ථාවන්හි ආකර්ෂණීය බව සහ උද්යෝගය මැකී යාමට පටන් ගෙන තිබු අතර ඇයට දැනටමත් ඊළඟ එකතුව ඉවත් කිරීමට පීඩනය දැනෙමින් තිබුණි – වෙන කවරදාටත් වඩා විශාල, වඩා හොඳ, දර්ශනීය සහ දිලිසෙන… විවියන් කුපර්ගේ සිහින වෘත්තීය වුයේ විලාසිත නිර්මනයයි. නමුත්, පසුකාලීනව දින තුල දී ඇය නුල් හා ඉඳිකටු වලින් හුස්ම හිර වී සිටින බවක් දැනුනි.
මාස ගණනාවක් තිස්සේ ඇය තුළ නොසන්සුන්තාවයක් වර්ධනය වී ඇති අතර, එය ඉක්මනින් පහවයන බව ඇය දැන සිටියාය. එය හරියට ඇගේ ජීවිතයේ වැඩ කටයුතු නාස්තියේ සහ අධික පරිභෝජනයේ නිමක් නැති චක්‍රයකට දායක වූවාක් මෙනි. ඇය එය පසුගිය මාසයේ ඇගේ ප්‍රධානියා සමඟ පවා ගෙන ආ අතර, එය කපා හැර, “අපගේ ගනුදෙනුකරුවන්ට අවශ්‍ය දේ මම හොඳින් දනිමි. දැන්, එ ඉක්මන් විලාසිතාවකි. ” විවියන් ඔහුගේ දැනුම ගෙන යා හැක්කේ කොතැනටද යන්න ඔහුට පැවසීමෙන් වීරත්වයෙන් වැළකී සිටියේය. ඇය සහ සෙසු නිර්මාණකරුවන් වෙහෙස මහන්සි වී වැඩ කරමින් සිටියදී, ස්කෙච්පෑඩ් සහ රෙදිපිළි මත වැතිර සිටියදී, ඔහු සැකසුම්වරිය සමඟ වැදගත් හමුවීමක් ඉල්ලා සවස් වරුවේ පිටතට ගොස් ඇත. සමහර දුප්පත් ගැහැණු ළමයින් ඇගේ ඇඟිලි හිරිවැටෙන තුරු වැඩ කරන අතර, තවත් ග්ලැසියරයක් ආක්ටික් ප්‍රදේශයේ දිය වී යයි! ඇය මිමිණුවාය.
පෙර තිබූ පෞරාණික රෙදිකඩ දැන් උණු කෝපි ඉසිනු ලැබුවද යන්න ගැන අංශු මාත්‍රයක්වත් ගණන් නොගත් ඇය අලුත් අධිෂ්ඨානයකින් යුතුව තම ජෝගුව මේසය මතට ගැසුවාය. ඇගේ ලැප්ටොප් පරිගණකය එළියට ගත් විවියන් ඇගේ එන ලිපි විවෘත කර වැනිටි ෆෙයාර් හි පැරණි මිතුරෙකුට විද්‍යුත් තැපෑලක් ටයිප් කිරීමට පටන් ගත්තාය.
මාස කිහිපයක් වේගයෙන් ඉදිරියට…
වැනිටි ෆෙයාර් හි මීළඟ කලාපය එළියට එන තෙක් ඇය නොඉවසිල්ලෙන් සිටි නමුත් එය බලා සිටීම වටී.
‘Cooper’s Inside Scoop: Talk sustainability with Vivienne Cooper.’
පිටු දෙකක ලිපියේ ශීර්ෂ පාඨය විහිදී ගියේය. වේගවත් විලාසිතා සන්නාමයක සේවිකාවක් ලෙස දුර්වල ශ්‍රම තත්වයන් සිට සම්පත් නාස්තිය දක්වා විව් ඇයගේ අත්දැකීම් විස්තර කර ඇත. එය විශාල ආන්දෝලනයකට හා නරක ප්‍රචාරණයකට තුඩු දී තිබූ අතර එහි සෘජු ප්‍රතිඵලයක් ලෙස අධ්‍යක්ෂ මණ්ඩලය විසින් ඉහළ කළමනාකාරීත්වය වෙනුවට මුළු සන්නාමයම ප්‍රතිසංස්කරණය කර ඇත; “අඩු මිලට ගන්න, හොඳින් තෝරාගන්න, එය අවසන් කරන්න.”
සේවකයින් සන්තෝෂයෙන්, අභිප්‍රේරණයෙන් සහ සන්නාමය සාර්ථක වීමට සහ වඩාත් තිරසාර වීමට උපකාර කිරීමට කැපවී සිටියහ. තවමත් සිදු කිරීමට වැඩ ඇති අතර ප්‍රගතිය මන්දගාමී විය, නමුත් දේශීය ආර්ථිකය වර්ධනය වීමට විභවයක් ඇති බවත්, ප්‍රජාවේ පුද්ගලයින්ට වැඩි රැකියා අවස්ථා සහ වඩා හොඳ සේවා කොන්දේසි සඳහා ප්‍රවේශ විය හැකි බවත් ඇයට දැකගත හැකි විය. විවියන්ගේ පියවර කුඩා විය හැකි නමුත්, කෙසේ වෙතත් එය නිවැරදි දිශාවට ඉතා අවශ්‍ය පියවරක් විය.
விவியென் தன் தையல் இயந்திரத்தின் முன் அமர்ந்தாள், கையில் காபி குவளை, அவளது கண் இமைகள் மூடப்படாமல் இருக்க கடுமையாக முயன்றாள். திகைப்பூட்டும் ஓடுபாதைகளின் கவர்ச்சியும் உற்சாகமும், கடந்த வாரங்களில் இருந்த ஆக்கப்பூர்வமான உயர்வும் மெல்ல மெல்ல அடுத்த கலெக்ஷனைத் தைக்க ஆரம்பித்துவிட்டாள் – முன்னெப்போதையும் விட பெரியதாகவும், சிறந்ததாகவும், பளபளப்பாகவும்… நாகரீகமாக வேலை செய்கிறாள். இது எப்போதுமே விவியென் கூப்பரின் கனவு வாழ்க்கையாக இருந்தது, ஆனால் தாமதமாக அவள் டல்லே மற்றும் ட்வீட் அடுக்குகளால் மூச்சுத் திணறுவது போல் உணர்ந்தாள்.
பல மாதங்களாக அவளுக்குள் ஒரு அமைதியின்மை வளர்ந்து கொண்டிருந்தது, அது விரைவில் அல்லது பின்னர் கொதிக்கப் போகிறது என்று அவளுக்குத் தெரியும். அவளது வாழ்க்கையின் பணியானது முடிவில்லாத கழிவு மற்றும் அதிகப்படியான நுகர்வு சுழற்சிக்கு பங்களிப்பது போல் இருந்தது. கடந்த மாதம் அவள் முதலாளியிடம் அதைக் கொண்டு வந்திருந்தாள், ஒரு கர்ட் மூலம் தள்ளுபடி செய்யப்பட்டாள், “எங்கள் வாடிக்கையாளர்களுக்கு என்ன வேண்டும் என்று எனக்கு நன்றாகத் தெரியும். இப்போது, அது வேகமான பேஷன். விவியென் தனது அறிவை எங்கு தள்ளலாம் என்பதை வீரமாகச் சொல்லாமல் இருந்தார். மதியம் ஒரு எடிட்டருடன் ஒரு முக்கியமான சந்திப்பைக் கூறி அவர் வெளியே சென்றிருந்தார், அவரும் மற்ற வடிவமைப்பாளர்களும் உழைத்துக்கொண்டிருந்தபோது, ஸ்கெட்ச்பேட்கள் மற்றும் துணிகளின் மீது சாய்ந்தனர். “அடப்பாவி இரத்தம் உறிஞ்சும் அட்டைகள் ! கேவியர் மற்றும் ஷாம்பெயின் மீது வறுத்தெடுக்கும் போது, ஏழை வங்காளதேசப் பெண் தனது விரல்கள் மரத்துப்போகும் வரை வேலை செய்கிறாள், மற்றொரு பெண் பனிப்பாறை ஆர்க்டிக்கில் உருகும்! என்று முணுமுணுத்தாள்.
முன்பிருந்த பழமையான துணி இப்போது சூடான காபியின் கறைகளால் கறை படிந்திருந்தால் சிறிதும் கவலைப்படாமல், புதுப்பிக்கப்பட்ட உறுதியுடன் மேசையின் மீது தன் குவளையை வைத்தாள் . தனது மடிக்கணினியை வெளியே இழுத்து, விவியென் தனது இன்பாக்ஸைத் திறந்து, வேனிட்டி ஃபேரில் உள்ள பழைய நண்பருக்கு மின்னஞ்சலைத் தட்டச்சு செய்யத் தொடங்கினார்.
பல மாதங்கள் வேகமாக முன்னோக்கி…
வேனிட்டி ஃபேரின் அடுத்த இதழ் வெளிவருவதற்குள் அவள் பொறுமையிழந்திருந்தாள், ஆனால் அவள் காத்திருக்க வேண்டியிருந்தது. ‘கூப்பர்ஸ் இன்சைட் ஸ்கூப்: டாக் சஸ்டைனபிலிட்டி வித் விவியென் கூப்பர்’ என்று இரண்டு பக்கக் கட்டுரையில் தலைப்புச் செய்தி தெறித்தது. விவ் ஒரு வேகமான பேஷன் பிராண்டில் பணியாளராக இருந்த தனது அனுபவங்களை, மோசமான தொழிலாளர் நிலைமைகள் முதல் வளங்களை வீணடித்தல் வரை விவரித்தார். இது நிறைய சர்ச்சைகளுக்கும் மோசமான விளம்பரங்களுக்கும் வழிவகுத்தது, இதன் நேரடி விளைவாக, இயக்குநர்கள் குழு உயர் நிர்வாகத்தை மாற்றியது மற்றும் முழு பிராண்டையும் மறுசீரமைத்தது; “குறைவாக வாங்கவும், நன்றாக தேர்ந்தெடுங்கள், அதை நீடிக்கச் செய்யவும்.” என்ற அவளது வாக்கு உண்மையானது.
ஊழியர்கள் மகிழ்ச்சியாகவும், உத்வேகமாகவும், பிராண்ட் வெற்றிபெறவும் மேலும் நிலையானதாக மாறவும் உதவுவதில் உறுதியுடன் இருந்தனர். இன்னும் செய்ய வேண்டிய பணிகள் உள்ளன, மேலும் முன்னேற்றம் மெதுவாக இருந்தது, ஆனால் உள்ளூர் பொருளாதாரம் வளர்ச்சியடைவதற்கான சாத்தியக்கூறுகள் இருப்பதையும், சமூகத்தில் உள்ளவர்கள் அதிக வேலை வாய்ப்புகள் மற்றும் சிறந்த பணிச்சூழலுக்கான நன்மையை
பெறுவதையும் அவர் பார்க்க முடிந்தது. Vivienne இன் படி சிறியதாக இருந்திருக்கலாம், இருப்பினும் அது சரியான திசையில் மிகவும் தேவையான படியாக இருந்தது.
Edited, translated and published by: RACSLIIT Editorial Team 2022-23
